معرفی و دانلود کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت

معرفی کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت

احمدرضا احمدی در کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت، براساس تجربیات خود از زندگی در پاریس، پیش‌فرض‌های رایج درباره‌ی این شهر را کنار می‌زند. او زندگی فقیرانه‌ای را در پاریس به تصویر می‌کشد که برای خواننده، دور از ذهن و غافل‌گیرکننده است. سؤالی که او در عنوان کتاب نیز مطرح می‌کند این است، آیا با وجود تنگ‌دستی هم می‌توان در شهر عشق و نور و هنر، خوشبخت بود؟

درباره‌ی کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت

نمونه‌های رایج در ادبیات و سینما، معمولاً حامل این پیام هستند که پاریس شهری رویایی است که عشق و هنر در آن موج می‌زند؛ کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت، نوشته‌ی احمدرضا احمدی (Ahmadreza Ahmadi)، بعد دیگری از این آرمان‌شهر خیالی را به تصویر می‌کشد. او که زندگی فقیرانه‌ای را در پاریس تجربه کرده، قصد دارد باور عموم مردم را به چالش بکشد و به روایت قصه‌ای بپردازد که پیش‌تر شنیده نشده است.

برخی معتقدند کافی است در شهر پاریس زندگی کنی تا خوشبخت باشی، اما بر اساس تجربیات زیسته‌ی احمدرضا احمدی، این شهر هم جنبه‌های منفی‌ای دارد که نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد. به‌خصوص اگر فقیر باشی و تنگ‌دستی، مسیر عاشقی را برایت دشوار کند. نویسنده با نثری شاعرانه‌، اتفاقاتی را که در دوران زندگی در پاریس پشتِ‌سر گذاشته، در قالب رمانی جذاب و پرکشش ثبت کرده است. دو موضوع فقر و حال‌وهوای شهر پاریس در این داستان محوریت دارد. نویسنده در کتاب حاضر قصد ندارد زیبایی‌های پاریس را نفی کند، با این حال اتفاقاتی را شرح می‌دهد که متفاوت با طرز فکر عموم مردم است.

این کتاب از جایی آغاز می‌شود که راوی در کوپه‌ی قطار است، و خاطرات سخت و غم‌انگیز کودکی خود در حوالی شهر پاریس را به یاد می‌آورد. او تصاویر به‌جامانده از آن دوران را در ذهن خود مرور می‌کند و با گذر زمان، به دوران نوجوانی و جوانی می‌رسد. فصل اول کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت با رؤیای او از زندگی آرمانی در پاریس به اتمام می‌رسد و مشخص می‌شود که با وجود سختی‌ها و خاطرات ناخوشایندی که از آن دوران دارد، هم چنان خیال عاشقی در شهر نور و هنر را در سر می‌پروراند.

لازم به ذکر است این رمان را کتاب‌ نشر نیکا منتشر کرده است.

کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب به تمامی طرفداران رمان‌های مدرن ایرانی و کسانی که قصد خواندن بهترین نمونه‌های ادبیات داستانی فارسی را دارند، توصیه می‌شود.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی، نویسنده، شاعر و نقاش ایرانی است. او در تاریخ ادبیات ایران، به‌عنوان بنیان‌گذار موج نوی شعر معاصر شناخته شده. این نویسنده‌ی عالی‌قدر آثاری هم در زمینه‌ی ادبیات کودک به رشته‌ی تحریر در آورده. در سال 1387، تندیس «مداد پرنده»، معتبرترین تندیس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، به احمدرضا احمدی اهدا شد. همچنین در سال 1385 به‌عنوان شاعر برگزیده، جایزه‌ی «بیژن جلالی» را از آن خود کرد.

احمدرضا احمدی در سطح بین‌المللی هم نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای است. نامزد شدن او برای دریافت جایزه‌ی «هانس کریستین اندرسون» و جایزه‌ی یادبود «آسترید لیندگرن» که به ادبیات کودکان اختصاص دارد، حاکی از شهرت جهانی این نویسنده است. او همچنین پایه‌گذار مکتب سورئالیسم در ادبیات فارسی کودکان است. کتاب «آپارتمان، دریا» از بهترین کتاب‌های احمدرضا احمدی در حوزه‌ی رمان، و کتاب «زنی در کنار ویترین‌ها» از مجموعه‌اشعار این نویسنده است.

در بخشی از کتاب آیا می‌توان با فقر پاریس را دوست داشت می‌خوانیم

آمبولانس آمد. پزشک قانونی برگه‌ی دفن را صادر کرد. به خبرنگاران گفت: «حتی اگر از چهار طبقه خودش را پرتاب کرده بود، مرگش صددرصد بود.» پلیس‌ها جنازه‌اش را در آمبولانس گذاشتند. پالتوی سفید خون‌آلود دختر را روی جسدش انداختند. دختر بدون خداحافظی سوار اتوبوس شد و رفت. از پشت شیشه‌ی بخارگرفته‌ی اتوبوس نگاهش کردم. آرام‌آرام گریه می‌کرد. به آپارتمانم آمدم. سرد بود. اجاق گاز را روشن کردم. کتری را روی اجاق گاز گذاشتم. کتری که به جوش آمد، از پشت بخار کتری جهان را نگاه کردم. جهان همان جهان قبل از خودکشی نقاش ساختمان بود. جهان من همان خیابان روبه‌روی آپارتمانم بود که درختان سرو قدیمی داشت و دو سه کبوتر لای شاخه‌های یخ‌زده‌ی درخت سرو کز کرده بودند. خیابان مثل هر روز نبود. پر از برف و بهت آدمی بود. هراس داشتم خیابان دهان باز کند و کافه‌ی روبه‌روی آپارتمان مرا ببلعد. کافه خالی بود. ساعت چهار بعدازظهر بود. اجاق گاز را خاموش کردم. با گرسنگی و تهوع خوابیدم.

فیلمبردار از همه‌ی دقیقه‌های خودکشی شاعر در برف فیلمبرداری کرده بود، با دوربینی که صدا را ضبط می‌کرد. شعر خواندن شاعر واضح بود. فیلمبرداری رنگی کرده بود. یک فیلمبرداری بهت‌آور که به شعر شاعر نزدیک بود. از لکه‌های خون که روی برف می‌دویدند تصویرهای بزرگ گرفته بود. شبیه به فیلمبرداری نبود. یک تابلوی نقاشی بود. ناگهان خرگوشی از روی برف‌های خون‌آلود عبور می‌کند. هر روز از لکه‌های خون فیلمبرداری کرده بود تا این‌که روز آخر برف لکه‌های خون را پوشانده بود. وقتی من و فیلمبردار و دختر صحنه‌های خودکشی شاعر را دیدیم، همه‌ی پنجره‌ی اتاق مونتاژ را باز گذاشتم که برف به اتاق بیاید و شاید برف ما را هم بپوشاند.