معرفی و دانلود کتاب کهکشان آرزوهای من: وقتی سیستم کارآمد نیست، باید کاری کرد!

معرفی کتاب کهکشان آرزوهای من: وقتی سیستم کارآمد نیست، باید کاری کرد!

عُمر آن‌قدر خوشحال است که احساس می‌کند روی ابرها راه می‌رود. کتاب کهکشان آرزوهای من نوشته‌ی ایشا سعید، نویسنده‌ی پرفروش نیویورک‌تایمز، داستان پسر نوجوانی است که موفق می‌شود یک بورسیه‌ی تحصیلی خیلی عالی آن هم از یکی از بهترین مدارس شهر به دست بیاورد و با درس خواندن در این مدرسه و تلاش کردن، آینده‌ی خود را از مسیر شغلی مادرش که یک خدمتکار ساده است، جدا کند؛ اما این خوشی‌ها عمری بسیار کوتاه دارند و عمر با حضور در این مدرسه متوجه می‌شود که سخت در اشتباه بوده است.

درباره‌ی کتاب کهکشان آرزوهای من

برای عُمر زندگی در بهترین حالت خودش قرار دارد. او از یک خانواده‌ی فقیر است و موفق شده است تا بورسیه‌ی تحصیلی آن‌چنان مهمی کسب کند که تنها با تلاش کردن در این راه بتواند به مهم‌ترین آرزوهای زندگی‌اش دست پیدا کند. اما تمام لحظات رنگی او با قدم گذاشتن به مدرسه‌ی جدید، سیاه‌ و تاریک می‌شوند. او در اولین پله برای رسیدن به آرزوهایش و اثبات کردن خودش به خانواده و مسئولان مدرسه قصد دارد تا عضو تیم باشگاه علمی و فوتبال مدرسه شود؛ اما متوجه می‌شود که نه خیر! مدرسه‌ی معروف و بسیار سطح بالای جدید، به دانش‌آموزان سال اولیِ بورسیه اجازه‌ی حضور در هیچ‌گونه فعالیت تیمی را نمی‌دهد. ماجرا از این هم فراتر می‌رود و سقف آرزوهای عمر بر روی سرش خراب می‌شود: دانش‌آموزان بورسیه موظف‌اند در ازای انجام دادن فعالیت‌های اقتصادی کوچکی در مدرسه از این طریق کسب درآمد داشته باشند!

کتاب کهکشان آرزوهای من (Omar Rising) نوشته‌ی ایشا سعید (Aisha Saeed) داستان اولین مواجهه‌های نوجوانان با دنیای ناعادلانه‌ی اجتماع است. دنیایی که سیاست‌های پیچیده‌ی جهان روابط مشخصی را بر اساس سلسله روابط قدرت تحکیم می‌کنند و ما نیز باید بدون هیچ چون‌وچرایی به آن‌ها عمل کنیم، سیاست‌هایی که عُمر را نیز درگیر خود کرده‌اند؛ برای مثال او چون یک دانش‌آموز بورسیه‌ای است موظف است تا نسبت به تمام دانش‌آموزان دیگر نمرات بالاتری کسب کند، حقیقتاً چرا؟ چه دلیلی پشت این قوانین ناعادلانه نهفته است؟ اما عمر بر خلاف تمامی ما در مواجهه با این ناعدالتی‌های اجتماعی، شیوه‌ی متفاوتی پی می‌گیرد: او از جا بر می‌خیزد و تصمیم می‌گیرد تا این سیستم ناکارآمد را تغییر دهد!

کتاب کهکشان آرزوهای من: وقتی سیستم کارآمد نیست، باید کاری کرد! نوشته‌ی عایشه سعید است. ترجمه‌ی این کتاب را مهشید اکبریان خلیل آباد برعهده داشته است و وظیفه‌ی انتشار آن نیز برعهده‌ی انتشارات ابوعطا بوده است.

جوایز و افتخارات کتاب کهکشان آرزوهای من

• کتاب برگزیده‌ی ایالت جورجیا
• کتاب منتخب آمریکا در ایالت تنسی
• کتاب برگزیده‌ی ایالت یوتا
• نامزد جایزه‌ی کتاب برگزیده‌ی آسیای جنوبی

نکوداشت‌های کتاب کهکشان آرزوهای من

• داستانی تأثیرگذار در مورد یک نوجوان پیش از دوره‌ی بلوغ که در برابر ناعدالتی‌های اجتماع می‌ایستد و از خود مقاومت نشان می‌دهد. (Kirkus Reviews)
• داستانی که به ما نیرو می‌دهد تا جهان را آن‌طور که واقعاً هست ببینیم و آن‌قدر خودمان را نیرومند و قوی بدانیم که بتوانیم آن را دچار تغییروتحول کنیم. (ربکا استید، نویسنده)
• داستانی روحیه‌بخش درمورد پسربچه‌ی نوجوانی که خلق‌وخوی اخلاقی و روحیه‌ی خوش‌بینانه‌اش او را به سمت ایجاد تغییراتی مهم سوق می‌دهد. (نشریه‌ی هورن بوک)

کتاب کهکشان آرزوهای من برای چه کسانی مناسب است؟

نوجوانان می‌توانند با مطالعه‌ی این رمان اجتماعی بیاموزند که در برابر ناعدالتی‌ها سکوت نکنند و با نشان دادن ایستادگی از خود، برای رسیدن به آرزوهایشان بجنگند.

در بخشی از کتاب کهکشان آرزوهای من: وقتی سیستم کارآمد نیست، باید کاری کرد! می‌خوانیم

اینکه نمی‌توانستم ذهنم را خاموش کنم نیز دلیل دیگر دیرخوابیدنم بود. به این فکر می‌کردم که کلاس‌هایمان چگونه قرار است باشند. آیا بچه‌ها ممکن است در بیرون زمین فوتبال مرا مسخره کنند؟ به مادرم فکر می‌کردم. اینکه ممکن است او هم در همان لحظه در خانه بیدار باشد و خوابش نبرده باشد؟ به‌هرحال اگر فضانوردان می‌توانند در شرایطی با گرانش صفر به خواب بروند، من هم باید خودم را به تخت جدید و صداهای محیط جدید وفق بدهم.

چشمانم را مالیدم، از تخت بیرون آمدم، مسواک زدم و شروع به پوشیدن لباس فرم مدرسه کردم و خواب‌آلودگی‌ام رفته‌رفته کمرنگ شد. خودم را در آینه برانداز کردم. کت آبی‌ام را پوشیده بودم و کراوات راه‌راه طلایی‌ام را هم زده بودم. بالاخره روزی که این‌همه برایش لحظه‌شماری کرده بودم فرارسیده بود. امروز اولین روز از زندگی جدیدم بود. فعالیت‌های صبحگاهی در این مدرسه چنان سرعت بالایی داشت که احساس کردم برای رسیدن بهشان نفس کم می‌آورم. مدرسه‌ای که در شهر خودمان بود، یک کلاس بیشتر نداشت، اما اینجا هم دانش‌آموزان پشت‌سر هم کلاس دارند و هم تعداد بچه‌ها و البته کلاس‌ها خیلی زیاد است، آن‌قدر که وقتی در راهرو حرکت می‌کنم مدام ضرباتی از آرنج و شانه‌ی دیگر افرادی که در حرکت هستند نصیبم می‌شود، انگار که در حال انجام مانوری روی کمربند سیاره‌ی عطارد باشیم.