معرفی و دانلود کتاب کسی مثل کسی نیست

معرفی کتاب کسی مثل کسی نیست

کتاب کسی مثل کسی نیست اثر نویسنده‌ی جوان، فاطمه مرادی است. رمانی در ژانر درام که پیچیدگی‌ها و تغییر شخصیت پسری به نام سعید را روایت می‌کند. سعید که شخصیتی مهربان و ساده‌لوح دارد عاشق دختری به نام بهار می‌شود و در این میان اتفاقاتی رخ می‌دهد که او را به شخصیتی کاملا متفاوت و تقریبا هیولاوار تبدیل می‌کند!

درباره‌ی کتاب کسی مثل کسی نیست

سعید پسر خوش‌دل و مهربانی است که به‌سادگی به دیگران اعتماد می‌کند و به همان سادگی هم عاشق دختری زیبا به نام بهار می‌شود. اما اعتماد بیش‌ازحد سعید در زندگی، باعث تصمیمات غلطی می‌شود که یکی پس از دیگری او را گرفتار می‌کنند و اشتباهات دیگری را رقم می‌زنند! اتفاقاتی که برای سعید رخ می‌دهد و تجربه‌ی خیانتی که روحش را بیمار می‌کند، از سعید شخصیتی متفاوت، سنگدل و خودخواه می‌سازد که جز خودش به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کند!

زیبایی شخصیت‌پردازی در کتاب کسی مثل کسی نیست اینجاست که سعید با تمام تغییرات درونی‌اش، همچنان عشق کم‌رمقی نسبت به بهار دارد و خاطرات خوب گذشته را از یاد نبرده. گویی هنوز ذره‌ای از سعید عاشق و مهربان گذشته در او باقی مانده...

رمان کسی مثل کسی نیست نوشته‌ی فاطمه مرادی رمانی در ژانر روان‌شناختی و درام تالیف و در سال 1399 توسط نشر آئی‌سا منتشر شده است. این کتاب تغییرات شخصیت داستان را در مواجهه با پیچیدگی‌های روابط انسانی به‌خوبی و با ادبیاتی جذاب و پرکشش نشان می‌دهد. اگر دوست دارید با دنیای متفاوت شخصیت‌های کتاب همراه شوید و در میان پیچش درونی آن‌ها پیچ‌وتاب بخورید، کتاب کسی مثل کسی نیست را بخوانید.

کتاب کسی مثل کسی نیست برای چه کسانی مناسب است؟

رمان کسی مثل کسی نیست به علاقمندان داستان و رمان فارسی، به خصوص طرفداران ژانر روان‌شناختی و درام توصیه می‌شود.

با فاطمه مرادی بیشتر آشنا شویم

فاطمه مرادی طنزنویس و رمان‌نویس ایرانی و متولد سال 1372 است. مرادی در سال‌های اخیر چندین رمان منتشر کرده و همزمان، در نشریات و کانون‌های ادبی‌ مختلف مانند «کانون فرهنگی چوک» فعالیت داشته. او در زمینه‌ی نگارش متن‌های کوتاه طنز و اجتماعی مهار دارد و از دیگر رمان‌های او می‌توانیم به «قیزبس»، «اگر تو بخواهی»، «اولین سفر من به چین» و «آرام جانم» اشاره کنیم.

در بخشی از کتاب کسی مثل کسی نیست می‌خوانیم

رضا همراه من به اتاقم آمد که کنار من استراحت کند اما نه خودش می‌خوابید نه می‌گذاشت که من استراحت کنم. کنار من روی تخت دراز کشیده بود. تا چند سال قبل از او بلندتر بودم ولی حالا قدّش به خودم رسیده بود. خوش‌حال بودم از اینکه دارد بزرگ می‌شود. عمویش بودم ولی از بچگی با هم بزرگ شده بودیم و رابطه‌ی عمو و برادر‌زاده بودن برای ما معنایی نداشت. همان دوست صمیمی دوران بچگی برای‌مان برازنده‌تر بود. هیچ‌کس باور نمی‌کرد این همان رضای شوخ و خنده‌رو است. به درس علاقه‌ی چندانی نداشت. به اصرار این و آن فوق‌دیپلمی گرفته بود. بیشتر دوست داشت کار کند و در بازار مشغول باشد. با یکی از دوست‌های صمیمی‌اش مغازه‌ای زده بود که دوربین‌های مداربسته می‌فروخت و نصب می‌کرد. رشته‌ی تحصیلی‌اش هم زیاد از کارش دور نبود. فکر اقتصادی‌اش خوب کار می‌کرد از این لحاظ به خان‌داداش کشیده بود. من را هم راهنمایی می‌کرد که چه‌طور و کجا سرمایه‌گذاری کنم. من اما زیاد در قید و بند مسائل مالی نبودم چندان برایم اهمیتی نداشت. در حد رفع احتیاجات اولیه‌ی زندگی راضی‌ام می‌کرد. همین موضوع حرص رضا و خان‌داداش را در می‌آورد و می‌گفتند خوب است تو خودت کارِت با حساب و کتاب است و پول‌های مردم را در دست داری و به آن‌ها سود می‌رسانی اما خودت هیچ در قید و بند مسائل مالی نیستی. جواب من اما فقط خندیدن بود و بس.

رضا این‌بار با لحن مخصوص خودش که جدی حرف ‌می‌زد و من می‌فهمیدم که دارد با من شوخی می‌کند، از کارها و راه‌کارهای خوبی که به من داده بود حرف می‌زد. اینکه اگر امشب به خواستگاری بروم، دستم خالی نیست و به لطف و مشاوره‌های رضا یک خانه دارم و حساب بانکی خوب. تنها ماشینی ندارم که آن‌هم خودش برایم جور خواهد کرد و اگر آنجا نیز از داشتن یا نداشتن ماشین سوال کردند، بگویم قصد خرید دارم و تا چند روز دیگر اتومبیل هم خواهم داشت.
اما باز جواب من این بود: این چیزها مهم نیست. پای معامله نمی‌رم که، می‌خوام برم خواستگاری نه اداره مالیات که شرح داشته‌ها و نداشته‌هام رو بدم!