معرفی و دانلود کتاب هنر و آنارشی

معرفی کتاب هنر و آنارشی

کتاب هنر و آنارشی، با این هدف نگاشته شده تا توجه خواننده را به حوزه‌ی نوظهورِ مطالعه‌ی آنارشیسم در هنر جلب کند. الن انتلیف، نویسنده‌ی کتاب، هنردوست‌ها را را در این اثر با تولید آثار هنری و ارتباط آن‌ها با مسائل تاریخی،‌ فلسفی، اجتماعی و سیاسی از دیدگاه آنارشیستی آشنا می‌کند.

درباره‌ی کتاب هنر و آنارشی

کتاب هنر و آنارشی (Anarchy and Art)، اطلاعات سودمندی درباره‌ی مفهوم آنارشی و به‌کارگیری آن در آثار هنری پیش روی خواننده قرار می‌دهد. الن انتلیف (Allan Antliff)، مطالب کتاب را با تعریف مفهوم آنارشی آغاز می‌کند و برای خواننده توضیح می‌دهد که منظور از آنارشیسم، آزادی ذهن انسان از سلطه‌ی مذهب، مالکیت و غل و زنجیرهای حکومت و به تصویر کشیدن این آزادی در آثار هنری است. مطالب کتاب هنر و آنارشی، پس از مقدمه‌‌ای درباره‌ی مفهوم آنارشیسم، با فصل نخست با عنوان رویای زیبا آغاز می‌شود. نویسنده در این فصل، اشاره‌ای به رئالیسم کوربه و کمون پاریس دارد. به گفته‌ی نویسنده، هنر، نقش مهمی در این رویداد داشت. با مطالعه‌ی این فصل از نظر‌یات امیل زولا، روزنامه‌نگار و رمان‌نویس، درباره‌ی مخالفت با موضع پرودون آشنا می‌شویم. نویسنده در این بخش برای خواننده شرح می‌دهد که از دیدگاه امیل زولا، مسئله‌ی آنارشی و هنر، مسئله‌ای زیبا‌شناختی به‌حساب می‌آمد و جنبه‌ای اجتماعی نداشت. در فصل نخست کتاب با اطلاعاتی درباره‌ی چگونگی حل و فصل این بحث، روبه‌رو هستیم. نویسنده در این فصل، اطلاعاتی داستان‌گونه را از پاریس دهه‌ی 1840 روایت می‌کند تا کتاب هنر و آنارشی، سبکِ نگارشیِ جذابی پیدا کند.

آوارگی، نام دومین فصل کتاب هنر و آنارشی است. این فصل، زیرعنوانی با نام نو امپرسیونیست‌ها و نگاره‌های محرومین دارد. نویسنده‌ در این فصل به تلاش حکومت‌هایِ جمهوری‌خواه، پس از سقوط کمون پاریس برای گسترش سرمایه‌داری صنعتی فرانسه اشاره می‌کند. خواننده با مطالعه‌ی این فصل، از این واقعیت باخبر می‌شود که در آن زمان، هنرمندان آنارشیست به گره‌گشایی از گرفتاری‌های محرومین کمر همت بسته بودند. الن انتلیف، نویسنده‌ی کتاب، در این بخش به دیدگاه‌های آنارشیست‌های سده‌ی نوزدهم برای خاتمه دادن به بربریت و استقرار نظام اجتماعی نوین اشاره می‌کند.

مطالب کتاب هنر و آنارشی با فصل سوم که «وقاحت» نام دارد، ادامه پیدا می‌کند. نویسنده در این فصل به چگونگی ایجاد جنبش دادائیسم در نیویورک در اوایل سده‌ی بیستم می‌پردازد. رویکرد پیکابیا، نقاش پاریسی، به آنارشیسم و شیوه‌ی آشنایی وی با این پدیده را می‌توان از اطلاعاتی دانست که در فصل سوم کتاب هنر و آنارشی پیش روی خواننده قرار می‌گیرد. ادامه‌ی فصول کتاب نیز به همین ترتیبی مطالبی جذاب را درباره‌ی نسبت تفکر آنارشیستی با خلق هنری با مخاطب درمیان می‌گذارند.

کتاب هنر و آنارشی را انتشارات شوند روانه‌ی بازار کرده‌است. هومن کاسبی، مترجم این کتاب است.

کتاب هنر و آنارشی برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان دانش سیاسی، مخاطب اصلی کتاب هنر و آنارشی به حساب می‌آیند. مطالعه‌‌ی این کتاب برای هنردوست‌ها نیز خالی از لطف نخواهد بود.

در بخشی از کتاب هنر و آنارشی می‌خوانیم

هنرمندان انقلابی بعد از انکار آنارشیسم چه می‌کنند؟ کنستراکتیویست‌های نوظهور در اتحاد جماهیر شوروی از جمله پیکارجوترین گروه‌های طرفدار کمونیسم در طیف فرهنگ پساانقلاب به شمار می‌آمدند. کارگاه‌های هنری و فنی عالی دولتی که در سال 1921 تأسیس شدند، نقش پایگاه عملیاتی آن‌ها را در طول دهه‌ی 1920 ایفا می‌کردند (کارگاه‌ها در سال 1930 بسته شدند). حزب کمونیست، ساز و برگ دولتی را به‌شدت تحت کنترل خود داشت؛ و از این‌ پس امور هنری تحت نظارت موسسات فرهنگی حکومت بودند که پول را به هنرستان‌ها هدایت می‌کرد و نقش حامی اصلی را برای کمیسیون‌های هنری بر عهده داشت.

آن‌چه کنستراکتیویست‌ها را در صحنه‌ی فرهنگی از دیگران متمایز می‌ساخت، رد صریح هنر سنتی بود. سخنرانی واروارا استپانووا در باب «نظریه‌ی عمومی کنستراکتیویسم» ویژگی‌های برجسته‌ی آن را ترسیم می‌کند، و همین‌طور این‌ را که چگونه سیاست هنری آنارشیسم دستخوش تغییر می‌شد تا با مارکسیسم گروه تطابق یابد. کنستراکتیویسم به‌ مثابه‌ی جنبشی ضدهنری صورت‌بندی می‌شد که آفرینش ابژه‌های هنری همچون نقاشی و مجسمه و همچنین هر نقشی را برای زیبایی‌شناسی در «تولید فکری» رد می‌کرد. هنر از دیرباز فرآورده‌ی «توهم‌های آگاهی فردی» بود و غیر از تعیین «ایدئال زیبایی برای دورانی معین» هیچ نقش اجتماعی دیگری ایفا نمی‌کرد. با این‌ حال، تمام هنرمندان در عصر پیشاانقلابی گرفتار دام زیبایی‌شناسی و ایدئالیسم نبودند. استپانووا به‌ویژه به ظهور «روش تحلیلی» در میان برخی هنرمندان آوانگارد اشاره می‌کند که بنیان‌های ماتریالیستی میانجی هنر را برای نخستین بار آشکار کردند. به یمن «فعالیت ویرانگر-انقلابی [هنرمندان] که هنر را تا عناصر پایه‌ی آن عریان ساختند» و بدین ترتیب موجب «تغییراتی در آگاهی کسانی که کار هنری می‌کنند از طریق مواجهه‌ی آن‌ها با مسئله‌ی ساخت به‌ مثابه‌ی ضرورتی عملی» شدند، «هنر دیگر بازنمایانه نبود». به‌ طور خلاصه، مجسمه‌های نقش‌برجسته‌ی تاتلین و بوم‌های سیاه بر سیاه رودچنکو از طریق حذف نظری از محتوای آنارشیستی خود «تصفیه شدند». استپانووا می‌نویسد: «همین‌ که هنر از تومورهای زیبایی‌شناختی، فلسفی و مذهبی خود پاک‌سازی شود، پایه‌های مادی آن باقی می‌مانند که از این به بعد با تولید فکری سازمان خواهند یافت».

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
فصل 1. رویایی زیبا
فصل 2. آوارگی
فصل 3. وقاحت
فصل 4. خالقان حقیقی
فصل 5. پسایند پساآنارشیستی
فصل 6. آنارشی شادان
فصل 7. گریز از زندانگه مدرنیسم
فصل 8. با چشمان گشوده
نمایه‌ی نام‌ها