معرفی و دانلود کتاب معبد مغزهای سرخ

معرفی کتاب معبد مغزهای سرخ

کتاب معبد مغزهای سرخ به قلم جوسلین پار، زندگی یک دانشمند جوان را در شوروی پس از مرگ لنین روایت می‌کند که در موسسه‌ی پژوهشی تشریح مغز لنین مشغول به کار است.

این دانشمند دلباخته‌ی جوانی به نام ساشا با جاه طلبی‌های منحصر به فردی است که رابطه او با نظام دولتی حاکم بر شوروی و زندگی این دو زوج را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

کتاب معبد مغزهای سرخ (Uncertain Weights and Measures) نخستین اثر داستانی بلند جوسلین پار (Jocelyn Parr) به شمار می‌رود. کتابی که پار به وسیله آن جوایز ادبی بسیاری را نصیب خود کرد. او که متولد نیوزلند و بزرگ شده در غرب کشور کاناداست، اکنون در مونترال زندگی می‌کند و به تدریس تاریخ مشغول است. آثار وی در فرانسه، آلمان و کانادا و در مجلاتی مانند Matrix ،Grain و Brick Magazine منتشر می‌شوند.

این کتاب نامزد جایزه ملی کتاب ایالات متحده آمریکا، نامزد جایزه ادبی دوپلین و نامزد جایزه کوبو برای نویسندگان نو ظهور شده بود و منتقدانی مانند جیمز گیفورد این رمان را اثری درخشان می‌دانند که با آن می‌توان سوالات چالش برانگیزی درباره تاریخ، علم و زندگی مطرح کرد و همچنین ایده‌هایی را بیان کرد که فقط در بستر رمان می‌توان به آن امید داشت.

در بخشی از کتاب معبد مغزهای سرخ می‌خوانیم:

من آمادۀ مهاجرت نبودم. از داخل ترام، تمام روزم را مرور کردم، نه یک بار، چند بار. من از دروازه‌ای که جواز خروج از کشور را می‌داد، کلاغ‌ها و فروشندگان عبور کرده بودم. کیتِی گورود (محلۀ چینی‌ها)، پوشکینسکایا، چراغ‌های روشن و تونل‌های تاریک. به نظر می‌آمد چند ساعت داخل ترام ماندم و دوباره و دوباره از روبه‌روی کلاغ‌ها، فروشندگان، مجسمه‌ها و هر چیز آشنایی که وجود داشت گذشتم، تا زمانی که هیچ معنایی برایم نداشت. در واقع، تا زمانی که دیگر نتوانستم شهر را ببینم، تا زمانی که کم کم احساس کردم هر آنچه در این شهر، طی سال‌های گذشته، برایم سکرآور بود، حالا، می‌توانست حالم را به هم بزند.

وقتی ترام بار دیگر به ایستگاه اکتبر رسید، پیاده شدم.

به سمت ایستگار قطار حرکت کردم، بلیتی به مقصد لنینگراد خریدم و به سالن انتظار ایستگاه رفتم. سالن انتظار به تعداد مسافران خسته‌اش گلدان گیاه داشت و به همین علت، بیشتر شبیه جنگل بود. میان آن‌ها نشستم و به صورت‌هایشان نگاه کردم و از خودم پرسیدم آیا آن‌ها هم جزء مردم سابق‌اند و آیا کشور را برای رسیدن به چیز بهتری ترک می‌کنند. زن و مردی شانه به شانۀ یکدیگر نشستند و فرزندشان در آغوش آن‌ها، به خواب عمیقی فرو رفته بود. پایین پایشان، فقط یک چمدان بود. پیرمردی گوشۀ سالن، داشت مطالعه می‌کرد.

یک مسافر تنهای دیگر خودش را حسابی میان ژاکت و پالتو، پوشانده بود و فقط از روی کفش‌هایش می‌شد تشخیص داد که مرد است. فضای آن جا بوی خواب می‌داد. گذرنامه‌ام را بیرون کشیدم و بلیتم را بین صفحاتش گذاشتم. لرزشی عصبی در وجودم افتاد. داشتم روسیه را با «هیچ چیز» ترک می‌کردم.