معرفی و دانلود کتاب علیه افسردگی ملی

معرفی کتاب علیه افسردگی ملی

کتاب علیه افسردگی ملی مجموعه‌ای از مصاحبه‌های ژولیا کریستوا است که در آن از اهمیت شورش به عنوان یکی از ویژگی‌های اصلی و اساسی وجود انسان صحبت و سعی می‌کند در گفتگو با چهره‌های شاخص، معنایی فراتر از سیاست را برای آن تعریف کند. او می‌گوید مردمانی که شورش نکنند مردمانی افسرده هستند و در اینجا از معنای گسترده‌ی شورش یعنی نوعی از پرسش‌گری صحبت می‌کند.

درباره‌ی کتاب علیه افسردگی ملی

ماه می سال 1968 در فرانسه، ماه مهمی برای مفهوم «آزادی» بود. در این ماه، در فرانسه نسخه‌ای بنیادین و جدید برای مفهوم آزادی مطرح شد: آزادی نه برای موفقیت که آزادی برای شورش و عصیان. انقلاب‌های سیاسی پس از مدتی به مفهوم شورش خیانت می‌کنند؛ زیرا پس از پیروزی، با مطرح کردن شورش خودشان را زیر سؤال می‌برند. اما شورش از هر نوع، مثل شورش روانی، شورش تحلیلی، شورش هنری و … به وضعیتی دائمی و مستمر از پرسشگری و دگرگونی اشاره دارد. و این مسئله چیزی‌ است که ژولیا کریستوا در کتاب علیه افسردگی ملی به آن می‌پردازد. او در هر مصاحبه سعی می‌کند با مفهوم شورش رو‌به‌رو شود و آن را بازتعریف کند. او سعی می‌کند شورش را از محاصره‌ی «سیاست» بیرون بکشد و آن را در زندگی روزمره تعریف کند. کریستوا شورش را به یک پرسشگری و تغییر مداوم تشبیه می‌کند که از نظر او خصیصه‌ی یک زندگی روانی و زندگی هنری است. برای او شورش فقط صرفاً به معنای طرد کردن مفاهیم و نابودی آنان نیست، بلکه فرآیندی ضروری برای بازتولید و بازسازی است.

ژولیا کریستوا (Julia Kristeva) نویسنده‌ی کتاب علیه افسردگی ملی (Revolt, She Said) فیلسوف، رمان‌نویس، منتقد و فمینیست بلغاری-فرانسوی است که سابقه‌ی تدریس در دانشگاه‌های معتبری مانند دانشگاه کلمبیا آمریکا را دارد و بابت نوشته‌هایش جایزه‌ی مهمی را دریافت کرده است. او پس از انتشار آثاری در زمینه‌ی مطالعات فرهنگی، تفکر نقادانه و همچنین فمینیسم توانست در سطح بین‌المللی به عنوان فردی تأثیرگذار شناخته شود.

به عقیده‌ی کریستوا و با توجه به پیشینه‌ی مطالعاتی که دارد انقلاب و شورش باید جدا از هم فهم شوند و حتی انقلاب باید به عنوان عامل تخریب‌کننده‌ی شورش شناخته شود. زیرا انقلاب‌ها ظرفیت انسانی برای شورش را بعد از سرکار آمدن نظم و مناسبات جدید قدرت خفه می‌کنند. لحظه‌ای که یک انقلاب پیروز می‌شود و از لحظه‌ی انقلابی گذر می‌کنیم، زمانی که رژیمی جدیدی جایگزین رژیم و قدرت پیشین می‌شود، انگار که ناگزیر از به پرسش کشیدن وضعیت موجود هم باید گذر کنیم و شورش را که به زعم کریستوا دقیقا معنای همین پرسشگری است را هم در گذشته رها کنیم. او روی وجهه‌ی دیگری از شورش نیز تأکید می‌کند؛ اینکه شورش واقعی اساساً باید به صورت شخصی و از طریق یک انعکاس درونی و در خلوت کشف شود. مثل خلوت امن اتاق درمان یا در خلوت متفکرانه‌ی یک نویسنده هنگام نوشتن. کریستوا می‌گوید که شورش‌ها از طریق نقاشی، مجسمه‌ها، رمان‌ها و شعرها به ساحت عمل راه پیدا می‌کنند و در مقابل آن‌‌ انقلاب‌ها از روی‌ برگرداندن از خود و فاصله گرفتن از آن حرف می‌زنند و روی کنش جمعی تأکید می‌کنند.

این کتاب پژوهش و تلاشی‌ست ارزنده برای بازتعریف مفهوم شورش و نسبت آن با وقایع ماه می 1968 در فرانسه که در ایران مهرداد پارسا آن را ترجمه کرده و در انتشارات شوند به انتشار رسیده است.

در نکوداشت‌ کتاب علیه افسردگی ملی

• یک شاهکار فوق‌العاده. (Metapsychology Online Reviews)

کتاب علیه افسردگی ملی برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب علیه افسردگی ملی را به افرادی پیشنهاد می‌کنیم که دغدغه‌هایی در زمینه‌ی سیاست، فلسفه و جامعه‌شناسی دارند و می‌خواهند مفاهیم نظری این حوزه‌ها را از طریق یکی از شاخص‌ترین نویسندگان و نظریه‌پردازان درک کنند

در بخشی از کتاب علیه افسردگی ملی می‌خوانیم

دانشجویان من پی اساتیدی هستند که به آن‌ها اطلاعات دهند، اما به کسانی که در سخن‌شان روح تجربه را دمیده‌اند احترام گزارده و گاهی تحسین‌شان می‌کنند. آن‌ها علاقه‌ی چندانی به مطالعه‌ی آن دسته از آثار فنی ندارند که بایگانی‌های بزرگ در طول دهه‌ی هفتاد و هشتاد در کام خود فرو می‌بردند، بلکه مشتاق مطالعه‌ی آثار آباء کلیسا، عرفا و علمای الهیات هستند. پاسخ دادن به این خواست و کنجکاوی کار ساده‌ای نیست. از ما می‌خواهند در انتقالی دائمی و دوسویه شرکت کنیم که همانا همراه شدن در عین حفظ فاصله است. قسمی همدردی با رنج و تروما است، این‌که اجازه دهیم میل به راه خود برود و تجربه‌ی خود را داشته باشد. سپس باید چراغ راه کسانی باشید که بر این اساس از شما معرفتی زنده می‌خواهند، و نمی‌خواهند «نامه‌ی برگشتی» به دست‌شان بدهید.

اگر شکست بخورید، راه برای معنویت‌گرایی دینی یا ایدئولوژیک، که بر سر این خواست اقتدار و تجربه قمار می‌کند باز است. روان‌کاوان و نویسندگان، هنرمندان و محققان علوم انسانی شاید بیش از دیگران نسبت به این موقعیت حساس باشند. اما خبرگانِ تفکر نه؛ با آن‌ها چه می‌کنید؟ همه می‌دانند که همه چیز را همگان دانند، و هیچ کس در همه چیز خبره نیست. زاکی لائیدی در اسپری (فوریه 1998) می‌نویسد، «اگر این ایده را بپذیریم که زمان‌مندیِ جامعه حول محور گذشته، حال و آینده سامان می‌یابد، آن‌چه امروز می‌بینیم فربه شدنِ زمان حال، به زیان گذشته و آینده است». آیا جوانانْ آینده را از دست داده‌اند؟ ما درباره‌ی حافظه بحث چندانی نداشتیم! جوانان مانند برخی از ما آموزش ندیده‌اند، اما بیایید از تغییرات جمعیت‌شناختی و درآمیختگی اجتماعیِ نهفته در پس واژه‌ی «جوانان» غافل نمانیم. ما تا ابد با خاطره‌ی یادبودها و دیگر ناملایمات حافظه زندگی می‌کنیم و از آن گریزی نداریم. آیا این ناملایمات در ما هضم و جذب می‌شوند؟ به مشکل مشابهی برخورده‌ایم، یعنی ضرورت زیستن با معنا یا ارزش، اشتیاق به آن‌ها، عشق ورزیدن به آن‌ها، نفرت و سرکشی از آن‌ها به منظور ساختنِ حیات روانی، شکلی از آزادی... و اما آینده، ایدئولوژی‌هایی که به شما چیزی را وعده می‌دهند ورشکسته‌اند، و آن‌هایی که تأسف می‌خورند حال‌تان را بد می‌کنند.

فهرست مطالب کتاب

درآمد/ فیلیپ پتی
1. از 1968 چه بر جای مانده؟
2. چرا فرانسه، چرا ملت؟
3. بی‌نظمی‌های روان‌کاوی
4. حق عصیان...
5. سرپیچی و انقلاب: سیاست و روان‌کاوی
6. سرپیچی و انقلاب: امر مقدس
7. آیا ممکن است سرپیچی بدون بازنمایی وجود داشته باشد؟ / قدرت‌های سرپیچی
8. آیا ممکن است سرپیچی بدون بازنمایی وجود داشته باشد؟ / محدودیت‌های عصیان
یادداشت‌ها
نمایه‌ی نام‌ها