معرفی و دانلود کتاب صوتی البته که عصبانی هستم: پنج جستار درباره‌ی وطن و انزوای خودخواسته

معرفی کتاب صوتی البته که عصبانی هستم: پنج جستار درباره‌ی وطن و انزوای خودخواسته

کتاب صوتی البته که عصبانی هستم از پنج جستار روایی تشکیل شده و همگی ترکیبی از تجربیات شخصی و دیدگاه‌های سیاسی و اجتماعی‌ست که دوبراوکا اوگرشیچ درباره کشور یوگسلاوی سابق نوشته است و درد تبعید، بی‌وطنی و بی‌هویتی را به خوبی به تصویر می‌کشد. این اثر نامزد نهایی جایزه NBCC برای بخش آثار انتقادی شده است.

درباره کتاب صوتی البته که عصبانی هستم:

اگر به تاریخ کشورهای حوزه بالکان و وضعیت پساکمونیستی آن‌ها علاقه‌مند باشید و بخواهید از دریچه نگاه یک نویسنده و منتقد اجتماعی با دوران پرهیاهو و پرتنش کشور یوگسلاوی در سال‌های دهه 90 میلادی آشنا شوید، کتاب البته که عصبانی هستم (Karaoke culture) انتخابی مناسب برای شماست.

دوبراوکا اوگرشیچ نویسنده کتاب حاضر در قالب پنج جستار روایی، درباره وطن، هویت ملی، میهن‌پرستی، جنگ، ملی‌گرایی و تاریخ می‌نویسد. او که بخش مهمی از دوران حیاتش را در کشور یوگسلاوی گذرانده، پس از شروع جنگ‌های چهار ساله میان نیروهای کرواتِ حامی استقلال و نیروهای صرب محلی، در یک دوراهی سخت قرار می‌گیرد؛ چراکه پس از سال‌ها جنگ و خسارت فراوان، در سال 1995 یوگسلاو به پایتخت کشور مستقل کرواسی تبدیل شد و نیروهای استقلال طلب پیروز شدند.

حال این نویسنده باید تصمیم می‌گرفت که چه هویت ملی و زبانی را برای خود برگزیند. این بحران تا جایی پیش رفت که به خاطر نوشته‌های انتقادی‌اش مجبور شد وطنش را برای همیشه ترک کند. به همین خاطر بیشتر آثار او به مفاهیمی همچون وطن، انزوای خودخواسته، بی‌جاشدگی و تنهایی می‌پردازد و از تاثیر رسانه‌، سیاست، مذهب و باورهای مشترک بر همگن‌سازی عموم مردم سخن می‌گوید.

نویسنده در پنج جستار خود، از شرایط نامناسب کشورش در زمانه جنگ می‌گوید و تاثیر رویدادهای اجتماعی و سیاسی را بر روی زندگی مردم عادی بررسی می‌کند. به همین خاطر واشنگتن پست درباره کتاب البته که عصبانی هستم می‌گوید: «اوگرشیچ نویسنده‌ای است که مانند ناباکوف، به ما نشان می‌دهد با یادآوری گذشته می‌توانیم هویت اخلاقی و دغدغه‌مندمان را حفظ کنیم.»

همچنین پیش از شروع کتاب، سخنی از مترجم وجود دارد که با نگاهی جامع و دقیق تاریخ این منطقه از اروپا را بررسی کرده و زندگی نویسنده اثر را نیز شرح داده است.

کتاب صوتی البته که عصبانی هستم برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به فرهنگ و تاریخ اروپای شرقی علاقه‌مند هستید و از شنیدن جستار روایی نیز لذت می‌برید، این کتاب به شما پیشنهاد می‌شود.

دوبراوکا اوگرشیچ را بیشتر بشناسیم:

او نویسنده‌ای یوگسلاو است که مدرک ادبیات تطبیقی و زبان و ادبیات روسی خود را از دانشگاه زاگرب دریافت نموده و بیست سال در انستیتوی تئوری ادبیات همین دانشگاه فعالیت کرده است. دوبراوکا اوگرشیچ (Dubravka Ugrešić) همواره به عنوان نویسنده و منتقد ادبی مشاغل موازی را نیز دنبال می‌کرده و به خاطر علاقه به فرهنگ آوانگارد روسیه، تحقیقات ادبی فراوانی را در این زمینه انجام داده است.

اما عمده شهرت اوگرشیچ به خاطر قلم انتقادی و گزنده او نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی کشورش است. در سال 1991 زمانی که جنگ در یوگسلاوی سابق آغاز شد، دوبراوکا موضعی ضدجنگ گرفت و شروع به نوشتن مطالبی انتقادی درباره ملی‌گرایی و جنایت‌های جنگی کرد. به همین خاطر خیلی زود رسانه‌ها،‌ مقامات و سیاست‌مداران او را تحت فشار قرار دادند. حتی القابی نظیر: خائن، دشمن عمومی و جادوگر به او داده شد و در معرض آزار و اذیت های شدید و مداوم رسانه‌ها قرار گرفت. سرانجام این نویسنده در سال 1993 کشورش را ترک کرد.

آثار دوبراوکا اوگرشیچ به بیش از بیست زبان دنیا ترجمه شده و چندین جایزه ادبی مهم اروپایی را نیز دریافت کرده است. از جمله افتخارات او می‌توان به دریافت جایزه بین المللی ادبیات نوستاد و جایزه NIN برای بهترین رمان سال اشاره کرد.

یکی از نکات جالب نوشته‌های او این است که دوبراوکا همواره به زبان کروات می‌نویسد و هیچگاه زبان انگلیسی را برای نوشتن انتخاب نکرده است. همچنین او در هیچ مصاحبه‌ای توضیح مشخصی از این موضوع ارائه نداده است اما می‌توان حدس زد که او به خاطر زنده نگه داشتن هویت ملی خود، این زبان را برگزیده و درواقع دیگر هیچ نیروی سیاسی نمی‌تواند او را مجبور کند که با چه روش و زبانی بیندیشد و بنویسد.

در بخشی از کتاب صوتی البته که عصبانی هستم می‌شنویم:

چیزی هست که باید اعتراف کنم. تابه‌حال چشمم به یک بایگانی واقعی نیفتاده و از سازوکار چنین بایگانی سردرنمی‌آورم. من یک نویسنده‌ام و یک بایگانی نابلد. بایگانی شخصی‌ام فضای غبارآلودی از ناخودآگاه است که دوربین چشمم در آن تصادفی دو جین قیافه و ژست و صدا و جمله‌ی اتفاقی ثبت کرده.

خانه‌ایست که وجود ندارد اما رویایش را مدام می‌بینم؛ پر راه‌پله، ایوان، انبار، تار عنکبوت و حفره‌هایی در دیوار که بادی شدید تویشان می‌وزد. این بایگانی منزل مکالمات واقعی و خیالی من، اشیا و خاطرات اشیا، تصاویر، بوها و کتاب‌هایی‌ست که محتوایشان به خانه رویای مکررم می‌ماند.

منتها مسئله این است که من از آن آدم‌هایی نیستم که راه میفتند در این فضای بایگانی ناخودآگاه و پرونده‌ها را بیرون می‌کشند. پرونده‌ها خودشان به سمتم هجوم می‌آورند.

فهرست مطالب کتاب صوتی