معرفی و دانلود کتاب سبلان زنده است: خاطرات امیر دریادار دوم عبدالله معنوی رودسری

معرفی کتاب سبلان زنده است: خاطرات امیر دریادار دوم عبدالله معنوی رودسری

کتاب سبلان زنده است: خاطرات امیر دریادار دوم عبدالله معنوی رودسری نوشته رضا قلی‌زاده علیار، از مجموعه قصه‌های دریا، شرح مختصری از خاطرات زندگی، جنگ و ایثار یکی از فرماندهان ارتش نیروی دریایی را در زمان هشت سال دفاع مقدس ارائه می‌دهد.

این کتاب نتیجه ده ساعت گفت‌وگو با امیر عبدالله معنوی رودسری را برای نوجوانان روایت می‌کند. او در 11 آبان سال 1328 در شهرستان رودسر، از توابع استان گیلان متولد شده است.

مصاحبه با او در تابستان 1395 در تهران و در ستاد نیروی دریایی صورت پذیرفت و آنچه که در این کتاب بیان شده همۀ خاطرات او نیست، بلکه تنها بخشی از خاطرات اوست. امیر دریادار معنوی در سال 1380 با سمت معاون عملیات نیروی دریایی ارتش بازنشسته شد.

مجموعه قصه‌های دریا خاطرات جمعی از فرماندهان نیروی دریایی راهبردی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نداجا) است. این مجموعه شامل آثار: من یک کلاه سبزم، یک شهر - یک خانه، کلاه یادگاری، سی کشتی - یک فرمانده، سبلان زنده است، درست یک پا روی زمین، خواهرم جوشن، تکاوران خرمشهر، بویه‌های روشن و اقیانوس‌ها چرخ می‌زنند است.

در بخشی از کتاب سبلان زنده است می‌خوانیم:

از کوره دررفتم. با اینکه برای نرفتنم به آلمان دلیل خاصی نداشتم، اما انتظار داشتم حالا که از دانشگاه انصراف داده‌ام، بروم امریکا یا انگلیس. اصلاً به آلمان فکر نکرده بودم. وقتی این‌گونه شد، به حالت قهر برگشتم رودسر. از اینجا رانده و از آن جا مانده بودم. از دانشگاه انصراف داده و از نیروی دریایی هم قهر کرده بودم. واقعاً نمی‌دانستم چه کار کنم. وقتی برگشتم به رودسر، پرسیدند: «چرا برگشتی؟»

گفتم: «به آلمان می‌فرستادن، من هم نرفتم. گفتم این‌همه کشور، چرا آلمان!»

خبر نرفتنم به آلمان، به سرعت برق و باد در شهر پیچید. رودسر کوچک بود و همه فهمیدند عبدالله معنوی به خاطر اعزام به آلمان از نیروی دریایی قهر کرده و برگشته و خانه‌نشین شده!

یک روز چند نفر آمدند به خانۀ ما. من را نشاندند پیش پدر و مادرم و شروع کردند به نصیحت کردنم: «بچه‌جون، تو نمی‌فهمی انگلیسی‌ها چه تخم و ترکه‌ای‌ا‌ند، امریکایی‌ها چه پدرسوخته‌ای! این‌ها آدم نیستن. ما همۀ این‌ها رو دیدیم. رامسر تا رشت دست آلمان‌ها بود. این‌ها خوب‌اند. کارهای زیادی اینجا انجام دادن. آلمانی‌ها از همه‌شون باانصاف‌ترند. برعکس انگلیسی‌ها که اومدن پدر همه رو درآوردن. روس‌ها هم اومدن اینجا رو بمباران کردن؛ آثار اون بمباران هنوز هم از بین نرفته... .»

آلمانی‌ها در شمال کارخانۀ‌ چای ساخته بودند. این کارخانه با شلتوک (پوست) برنج کار می‌کرد. استارت اولیۀ کارخانه را با گازوئیل می‌زدند. بعد شلتوک را که از برنج می‌گرفتند، می‌ریختند داخل یک مخزن می‌سوزاندند و کارخانه کار می‌کرد. روس‌ها در جریان جنگ جهانی دوم این کارخانه را بمباران کرده بودند. بمب به حیاط خورده و منفجر نشده بود. سالیان سال محل افتادن بمب مشخص بود.

مردهایی که آلمانی‌ها را دیده و با آن‌ها کار کرده بودند، به قدری از آلمانی‌ها گفتند که آخرِ سر رأی من را زدند. همان روز ساکم را بستم و راهیِ تهران شدم. مادرم که بیش از همه نگرانم بود، لباس و مواد خوراکی توی ساکم چپاند و همراهم تا تهران آمد.

تا رسیدم به ستاد نیرو، پرسیدند: «چرا دیر کردی؟ همه‌چی برای رفتنتون آماده‌ست.»

سؤال‌شان را زیاد جدی نگرفتم.