معرفی و دانلود کتاب همه سیزده سالگی‌ام: خاطرات اسیر آزاده شده ایرانی مهدی طحانیان

معرفی کتاب همه سیزده سالگی‌ام: خاطرات اسیر آزاده شده ایرانی مهدی طحانیان

سال‌های جنگ ایران و عراق و به‌خصوص دوران اسارت رزمندگان، سرشار از وقایع تلخ و دردناک بوده و نویسندگان بسیاری به ثبت و ضبط خاطرات رزمندگان و اسرا پرداخته‌اند. کتاب همه سیزده سالگی‌ام نوشته‌ی گلستان جعفریان روایتی از حضور یکی از رزمندگان ایرانی را در جبهه‌های جنگ بازگو می‌کند.

درباره‌ی کتاب همه سیزده سالگی‌ام

یکی از تلخ‌ترین وقایعی که در دوران جنگ ایران و عراق به وقوع پیوسته، به اسارت درآمدن رزمندگان توسط نیروهای عراقی بوده است. شنیدن خاطرات رزمندگان در لحظه‌های سخت اسارت برای بازماندگان و خانواده‌ی آن‌ها بسیار عجیب بوده و درس‌های زیادی را به همراه دارد. کتاب‌های مختلفی در این زمینه به نگارش درآمده و مخاطبین ایرانی همواره از خواندن خاطرات رزمندگان استقبال می‌کنند. کتاب همه سیزده سالگی‌ام نوشته‌ی گلستان جعفریان سرگذشت مهدی طحانیان از دوران اسارت او را در قالب مصاحبه‌ای واقع‌گرایانه ارائه می‌کند.

در دوران جنگ هشت‌ساله‌ی ایران و عراق بسیاری از نوجوانان به جبهه‌های جنگ رفته و در مقابل دشمن به مبارزه پرداخته‌اند. گلستان جعفریان در کتاب همه سیزده سالگی‌ام با در نظر گرفتن اهمیت وقایع دوران اسارت رزمندگان، به مصاحبه با مهدی طحانیان، یکی از شخصیت‌های نوجوان جنگ ایران و عراق پرداخته و موقعیت‌های واقعی مربوط به روزگار سخت اسارت را توصیف می‌کند.

کتاب همه سیزده سالگی‌ام با زبانی ساده به نگارش درآمده و گلستان جعفریان علاوه‌بر ثبت و ضبط خاطرات مهدی طحانیان به موضوعات اخلاقی نیز اشاره دارد. ازاین‌رو مخاطب کتاب حاضر از طریق هم‌ذات‌پنداری با درونیات شخصیت اصلی و همراه شدن با رویدادهای جنگ ایران و عراق، امکان آشنایی با خلق‌وخوی رزمندگان را نیز پیدا می‌کند.

کتاب همه سیزده سالگی‌ام نوشته‌ی گلستان جعفریان توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده است.

کتاب همه سیزده سالگی‌ام برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به زندگینامه و سرگذشت رزمندگان جنگ ایران و عراق مناسب است.

در بخشی از کتاب همه سیزده سالگی‌ام: خاطرات اسیر آزاده شده ایرانی مهدی طحانیان می‌خوانیم

با وجود حفاظت شدیدی که از اردوگاه می‌شد، در همان بدو ورود دو نفر تصمیم به فرار گرفته بودند، نمی‌دانم با چه وسیله‌ای میله‌های در ورودی آسایشگاه را کم‌کم و به مرور اره کرده بودند تا اینکه شب موعود رسیده بود و دو تا از میله‌ها را از در جدا کرده بودند. این دو نفر با آذوقۀ چند دانه خرما که داشتند فرار کرده بودند.

شنیدیم این دو نفر می‌دانستند شانس موفقیتشان ضعیف است و گیر می‌افتند. اما به این دلیل فرار کردند که وقتی از آن‌ها سؤال می‌شود چرا فرار کردید؟ از شرایط بد زندگی و رفتار غیرانسانی که با اسیران ایرانی می‌شود بگویند و صدایشان را به دیگران برسانند. به خاطر قانون ارتش عراق که اگر یک نفر خطا کند باید همه تقاص پس بدهند، و زود خطاکار را معرفی کنند، ارشدها و بچه‌های آسایشگاه را به قصد کشت کتک زدند.

در اردوگاه بین‌القفسین فضای قاطع ما که همه بسیجی بودیم مثل اردوگاه رمادیه یک دست بود. اما اختلاف نظرهایی جزئی بین بچه‌ها بود که مربوط به اسرای جدید می‌شد. تازه‌واردها باتجربه نبودند در حالی که ما دو سه سال از اسارتمان می‌گذشت، بنا به تجربه با محیط و عراقی‌ها بهتر می‌توانستیم کنار بیاییم، اما بچه‌های تازه‌وارد خیلی به حرف و تجربیات ما توجه نداشتند و با رفتارهایی که می‌کردند هم برای ما و هم برای خودشان مشکل به ‌وجود می‌آوردند.

عراقی‌ها ابتدا «یحیی» را که سرسپرده خودشان بود، مسئول اردوگاه کردند. یحیی از کسانی بود که رسماً آدم‌فروشی می‌کرد. او راحت به عراقی‌ها خط می‌داد که چه کارهایی بکنند تا ما را به زانو درآورند.