معرفی و دانلود کتاب سال لال

معرفی کتاب سال لال

کاوش در گذشته‌های اسرارآمیز و پرده برداشتن از حقایق پنهان یکی از موضوعاتی است که دستمایه‌ی خلق داستان‌های گوناگونی شده است. پدرو مایرال در کتاب سال لال همین مضمون را برگزیده و داستانی جذاب، گیرا و خواندنی خلق کرده است. این کتاب که رمانی کوتاه از ادبیات آمریکای لاتین است، داستان میراثی از جنس هنر و نقاشی است که رازهای زیادی در خود نهفته دارد. گفتنی‌ست این رمان در لیست بهترین کتاب‌های انتشارات آمریکایی The New Republic قرار داشته است.

درباره‌ی کتاب سال لال

حتماً با این جمله مواجه شده‌اید که «وقتی کلام باز می‌ماند، موسیقی آغاز می‌شود»؛ اما درمورد کتاب سال لال (The Missing Year of Juan Salvatierra) نوشته‌ی پدرو مایرال (Pedro Mairal) باید گفت «وقتی کلام باز می‌ماند، رنگ‌ و نقاشی آغاز می‌شود.» در حقیقت در این کتاب، نویسنده‌ی جوان و خلاق آرژانتینی داستانی از مردی لال را روایت می‌کند که داستان زندگی خود را با نقش و رنگ‌ روی بوم به تصویر می‌کشد و میراثی نه فقط برای پسر خود، بلکه برای همه‌ی آیندگان به جا می‌گذارد تا با کاوش در آن، با ابعاد پنهان زندگی وی آشنا شوند و از رازهای سربه مهر پرده بردارند.

به طور واضح‌تر باید گفت داستان کتاب سال لال حول شخصیتی به نام خوآن سالواتی‌یرا شکل می‌گیرد. خوان در سن نه سالگی در پی تصادفی به هنگام اسب‌سواری دچار ضربه‌ی مغزی شده و توانایی تکلم خود را از دست می‌دهد. خانواده‌‌ی خوآن که کشاورز هستند، پس از این واقعه او را ناتوان از انجام کارها می‌دانند. همین باعث می‌شود که او از محیط کار خانوادگی و مردان فاصله بگیرد و بیشتر در میان زن‌ها بزرگ شود. خوآن که استعداد نقاشی دارد، در بیست سالگی شروع به کشیدن مجموعه نقاشی‌هایی می‌کند که در اصل شش دهه زندگی او را در روستایی در مرز رودخانه‌ی آرژانتین با اروگوئه شرح می‌دهد.

پس از مرگ خوآن، پسر او از بوئنوس‌آیرس به دهکده‌ی پدری‌اش برمی‌گردد تا به میراثی که برای او به جا مانده رسیدگی کنند. پسر خوآن با انباری پر از بوم‌های نقاشی به طول بیش از دو مایل روبه‌رو می‌شود که تاریخ شخصی و اجتماعی را به تصویر می‌کشد. متصدیان موزه برای به دست آوردن این اثر هنری عجیب و غریب تماس می‌گیرند؛ اما متوجه می‌شوند که یکی از تابلوهای اصلی این مجموعه که حلقه‌ی اصلی و روایت یک سال را شکل می‌دهد، گم شده است. در ادامه، جستجویی برای پیدا کردن این تابلوی گم‌شده شکل می‌گیرد که پیوندهای بین هنر و زندگی را روشن می‌کند و مهم‌تر آنکه رازهای خانوادگی مدفون را برملا می‌سازد.

کتاب سال لال با داستانی رازآلود و پردازشی قوی یکی از کتاب‌های مهیج و لذت‌بخش پدرو مایرال، نویسنده‌ی نسل جدید آرژانتینی است. یکی از خلاقیت‌های این رمان‌نویس برجسته‌ی آرژانتینی در این است که زندگی اسرارآمیز خوآن از میان رنگ‌ها و تصاویر کاویده می‌شود و نه از میان واژگان و یادداشت‌های شخصی باقی‌مانده از او. همین انتخاب جذابیت و کشش داستان را دوچندان می‌کند و آن را متفاوت از داستان‌هایی با موضوع مشابه رقم می‌زند. پدرو مایرال به حدی در پردازش داستان‌ها قوی عمل می‌کند که بسیاری از منتقدان او را با خورخه لوئیس بورخس مقایسه می‌کنند.

این رمان کوتاه و برجسته، پیش‌تر با عنوان سال گمشده‌ی خوآن سالواتی‌یرا ترجمه شده است. انتشارات نیماژ نسخه‌ی دیگری از این کتاب را با ترجمه‌ی اسدالله امرایی با نام سال لال منتشر کرده است. ابتکار و نوآوری در این ترجمه از نامی که برای این نسخه برگزیده شده، پیداست.

جوایز و افتخارات کتاب سال لال

• در لیست بهترین کتاب‌های انتشارات آمریکایی The New Republic در سال 2013؛
• در لیست بهترین کتاب‌های نشریه‌ی آمریکایی World Literature Today در سال 2013؛
• نامزد جایزه‌ی BTBA برای بهترین کتاب ترجمه.

نکوداشت‌های کتاب سال لال

• یک معمای ساده که بسیار هوشمندانه ساخته شده است. این کتاب جزء 10 کتاب برتری است که کمتر از 150 صفحه هستند. (مجله‌ی پابلیشرز ویکلی)
• نثر روان پدرو مایرال بدون افت‌وخیز از نثری عادی به نثری غنی حرکت می‌کند. (نیو ریپابلیک)
• مایرال نمونه‌ای از یک رمان‌نویس آرژانتینی که استادان قدیمی ادبیات مثال می‌زنند، نیست. (لس‌آنجلس تایمز)
• پدرو مایرال در کتاب سال لال بارها و بارها چنان حس رضایتی به خواننده می‌دهد که فرد وسوسه می‌شود پس از اتمام آن رمان ظریف، دوباره در آن شیرجه بزند تا در آن 39 عبارت و پاراگراف آخر تعمق کند. (مجله‌ی کریتیکال فلیم)

کتاب سال لال برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای تمام کسانی که به داستان‌های اسرارآمیز و تعلیق‌برانگیز از سرزمین آمریکای لاتین علاقه‌مند هستند، مناسب است.

در بخشی از کتاب سال لال می‌خوانیم

وقتی به انبار برگشتم، پیشنهاد عمه‌ها را عملی کردم و لابه‌لای تمام خرده‌ریزها و آت‌وآشغال‌ها را گشتم. زیر بلم، قایق بادی آبی آسمانی قدیمی‌ام را پیدا کردم. انگار که از غیب ظاهر شده باشد. تابستان‌ها، پدرم ما را به پایین رودخانه می‌برد؛ با کالسکه‌ای که تیسا آن را می‌کشید، مادیان سفیدی که در زمین‌های متروک نزدیک خانه به حال خودش رهایش می‌کردیم تا بچرد. وقتی می‌رسیدیم، زین‌وبرگ مادیان را باز می‌کرد و تا کنار رودخانه می‌کشید. بعد و روی شن‌های کف رودخانه، همان جایی که می‌خواستیم بازی کنیم، راهش می‌برد تا سفره‌ماهی‌های سمی را فراری بدهد. بعد داخل آب می‌شدیم. اجازه نداشتیم خیلی از ساحل دور شویم، چون رودخانه شیبی گول‌زنک داشت و پر از گرداب بود. قایقم فقط به‌اندازه‌ی خودم جا داشت. ما آن را به طنابی بلند می‌بستیم و در جهت جریان رود روی آب می‌رفتم. سالواتیه‌را به نشانه‌ی خداحافظی دست تکان می‌داد و وانمود می‌کرد به سفری دور‌و‌دراز می‌روم. سپس با طناب مرا به عقب می‌کشید و از نو همان کار را تکرار می‌کردیم. یک روز، دیگر به رودخانه نرفتیم. خواهرم استلا که با دوستانش کنار پل قدیمی شنا می‌کرد غرق شد و بعد از آن مادرم دیگر نگذاشت به رودخانه برویم.

وقتی آن جا را زیرورو می‌کردم، موفق شدم چارپایه‌هایی را پیدا کنم که از کنده‌ی درخت تراشیده شده بودند و سالواتیه‌را هروقت دوستانش برای دیدنش به انباری می‌آمدند، آن‌ها را برایشان می‌چید. عادت داشتند تا دیروقت بمانند و لبی تر کنند. گاهی اوقات که مادرم ما را می‌فرستاد تا پدر را به خانه برگردانیم، اجازه می‌داد قدری آن جا بمانیم و بعد ما را به‌ سمت خانه روانه می‌کرد. آن زمان حدوداً ده‌ساله بودم و به آن مردها به دیده‌ی ترس و تحسین نگاه می‌کردم. یک گروه از آن‌ها به همراه ماریو خوردان می‌آمدند؛ یکی از دوستان سالواتیه‌را بود که یک قایق موتوری داشت و پدرم در یک گوشه‌ی انباری به او جا داده بود تا کالاهای تجاری‌اش را انبار کند. او ریش بزی داشت، همیشه یک شش‌لول کالیبر 38 همراهش بود و گاهی هم با یک آکاردئون می‌آمد. گروهشان شش یا هفت نفری بود.