معرفی و دانلود کتاب دلدار و دلباخته

معرفی کتاب دلدار و دلباخته

ژرژ ساند کتاب دلدار و دلباخته را زمانی نگاشت که معشوقه‌ی سابقش از دنیا رفته بود و او فرصت این را داشت که به رابطه‌ی عاشقانه‌ی پرشورشان نگاهی دوباره بیندازد. نویسنده در این داستان به شرحی داستان‌گونه از رابطه‌ی کوتاه‌مدت اما پرسوزوگداز خود با آلفرد دو موسه، شاعر جوان فرانسوی می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب دلدار و دلباخته

کتاب دلدار و دلباخته (Elle et lui) شرح عشق و عاشقیِ دو چهره‌ی شاخص ادبیات فرانسه است؛ ژرژ ساند (George Sand) و آلفرد دو موسه (Alfred de Musset). ژرژ ساند، با نام واقعی اورور دوپن (Aurore Dupin)، رمان‌نویس رمانتیک، خاطره‌نگار و مقاله‌نویس انتقادی است که از بیست‌وهفت‌سالگی به هدف گذران زندگی، نوشتن را آغاز کرد و تا چهل سال بعد، هرساله یک یا دو رمان، چند داستان کوتاه و چند مقاله و ترجمه می‌نگاشت. ژرژ ساند در بهار سال 1833، با دو موسه، شاعر جوان فرانسوى، آشنا شد. این آشنایی در زندگی هردو هنرمند و به‌تبع، آثارشان، تغییر و تحولاتی را ایجاد کرد. این ارتباط که به‌سرعت به شکل عاشقانه‌ا‌ی پرتب‌وتاب درآمد، دو سال بعد رو به خاموشی گذاشت. این رابطه‌ی کوتاه اما عمیق که در ایتالیا سپری شده و به این دو نفر لقبِ «عاشقانِ ونیز» را داده بود، سببِ خلق آثاری از سوی دو نفر شد.

زمانی که آلفرد دو موسه در سال 1857 با 46 سال سن درگذشت، ژرژ به‌سرعت مشغول نوشتن داستانی شد که رابطه‌ی عاشقانه‌یشان را منعکس می‌کرد؛ داستانی که نه آنقدر مستند است که بتوان خاطره‌نگاری نامیدش و نه آنقدر غیرواقعی است که بتوان آن را داستانی تخیلی خواند. نویسنده دو شخصیت به نام‌های «تِرِز» و «لوران» آفریده و خود و معشوقه‌اش را در کالبد آن‌ها دوباره زنده کرده است. بخش مهمی از کتاب دلدار و دلباخته (She & he) را نامه‌های تِرِز و لوران تشکیل می‌دهند. در این اثر، ژرژ ساند (تِرِز) با کمال لاهوتى به خواننده معرفى گشته و موسه (لوران) معشوقى گناهکار و پشیمان است که سرانجام ناشایستگى خود را براى سعادتمند ساختن محبوبه‌اش اقرار مى‌کند و با ایمان به عشق و دوستى و با روح ایثار و تسلیم و رضا، معشوقه‌اش را به رقیب مى‌سپارد و کنار مى‌رود.

ژرژ ساند بخشی از داستان را به نامه‌نگاری اختصاص داده و در بخش دیگر به شرح احوالات دلدار و دلباخته از زاویه دید سوم شخص می‌پردازد. در این کتاب، از تولدِ عشقی پرشور تا زوال غم‌انگیز آن به مخاطب نشان داده می‌شود. ترز و لوران در طول داستانی پرفرازونشیب که سایه‌ی حسد و مرگ بر آن سایه افکنده، با یکدیگر آشنا می‌شوند، به هم عشق می‌ورزند و سپس جدا می‌شوند.

کتاب دلدار و دلباخته تنها زاویه دید ژرژ ساند را نسبت به رابطه نشان می‌دهد و مخاطب هیچ‌گاه عقیده‌ی طرف دوم را درنمی‌یابد. این داستان پس از مرگ دو موسه نوشته شده و حتی پس از انتشار، مخالفت دوستان و برادر آلفرد را برانگیخته؛ چراکه آن‌ها معتقدند ژرژ حقیقت را به نفع خود تغییر داده است. اما چیزی که برای مخاطبان یک اثر ادبی حائز اهمیت است، نه استناد داستان، بلکه پرداختِ خوب شخصیت‌ها و طرح پیچش‌های داستانی است که کتاب دلدار و دلباخته از این لحاظ مخاطبانش را خشنود می‌کند.

این کتاب فقط روایتگر یک داستان عاشقانه نیست و در آن واقعیت‌هایی از تاریخ و هنر سده‌ی نوزدهم فرانسه آشکار می‌شود. ژرژ ساند به‌عنوان یک صلح‌طلب اجتماعی، در موضع خود می‌ایستد و نسبت به هر واقعه‌ای که پیرامونش در جریان است، واکنش نشان می‌دهد. وقتی عشق و عاشقی به دو چهره‌ی ادبی می‌رسد، آن‌گاه خواندن نامه‌های آنان و ردوبدل کردن نظریات موافق و مخالفشان درباره‌ی هر پدیده‌ی هنری یا غیرهنری، بسیار خواندنی و کنجکاوبرانگیز خواهد بود.

این کتاب با ترجمه‌ی احمد سمیعی (گیلانی) از سوی انتشارات علمی و فرهنگی روانه‌ی بازار شده است.

کتاب دلدار و دلباخته برای چه کسانی مناسب است؟

اگر مایلید مطالعه‌ی داستان عاشقانه‌ای را شروع کنید که کنار گذاشتن آن کار سختی باشد، کتاب دلدار و دلباخته را به شما پیشنهاد می‌کنیم. این کتاب همچنین اطلاعات قابل‌توجهی از جامعه و فرهنگ فرانسه‌ی سده‌ی نوزدهم به دست می‌دهد.

در بخشی از کتاب دلدار و دلباخته می‌خوانیم

آن هفته شاید خوش‌ترین ایام زندگى لوران بود. وى بخشنده، شفیق و مهربان، بااعتماد، صمیمی و با این کیفیات در آنچنان حال روحى بود که نظیرش را هرگز حتى در نخستین روزهاى پیوندش با تِرِز احساس نکرده بود. رقّت و مهر بر وى چیره شده و در وجودش نفوذ و مى‌توان گفت که او را مسخّر کرده بود. وى از دو دوستش جدا نمى‌شد؛ در ساعات خلوت، با درشکه به همراه آنان براى گردش به کاسین مى‌رفت، با آنان غذا مى‌خورد و همچون کودکى شاد مى‌شد از اینکه بروند در خارج از شهر شام بخورند، درحالى‌که به تناوب بازو به بازوى تِرِز و پالمِر راه مى‌رفت و براى آزمایش قواى خود با پالمِر به ورزش مى‌پرداخت؛ به همراه تِرِز و به اتفاق پالمِر به تئاتر مى‌رفت و جهانگرد بزرگ، دیک، را وادار مى‌ساخت مسیر مسافرتش را به سویس رسم کند. این خود مسئله‌ی مهمى بود که بداند آیا از طریق میلان برود یا از طریق جِنُوا. سرانجام راه اخیر را برگزید. مى‌بایست از پیز و لوک عبور کند، سپس راه ساحلى زمینى یا دریایى را، بر حسب آنکه نخستین روزهاى سفر او را تقویت یا تضعیف کند، بپیماید.

روز عزیمت فرارسید. لوران با شادى سودازده‌اى جمله‌ی مقدمات سفر را تدارک دیده بود. وى در حالى که درباره‌ی لباس خود، بارِ سفر خود، ریخت مضحکى که با پوشیدن آن بارانى تازه به بازارآمده که پالمِر به پذیرفتن آن مجبورش کرده بود پیدا مى‌کرد و درباره‌ی فرانسه حرف ‌زدن نامفهوم خدمتکار ایتالیایى که پالمِر براى او انتخاب کرده بود و بهترین مرد عالم شمرده مى‌شد شراره‌هاى شوخى مى‌پراکند و هم درحالى‌که با سپاسگزارى و گوش‌به‌فرمانى همه‌ی پیش‌بینى‌ها و نازکشیدن‌هاى تِرِز را قبول کرده بود همراه قهقهه‌ی خنده، دیدگانى غرق اشک داشت.