معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی

کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی درنگی در جهان کلمات احمدرضا احمدی است که حقایقی چون زندگی، عشق و مرگ را در مجاورت یکدیگر قرار داده و با زبانی آمیخته به خیال، پیش چشم خواننده‌ی اثر خود به‌نمایش درآورده.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی

شعرهای این مجموعه رنگی از رؤیا و واقعیت دارند و آمیزه‌ای از هر دو هستند. درواقع این هنر احمدرضا احمدی است که روزمره‌ترین اتفاقات را به جهان شعر خود فرامی‌خواند و به آن عمق می‌دهد؛ چراکه نگاه او به هر سوژه‌ای با دیگر شاعران متفاوت است و هر مضمونی از صافی خاص بیان او که بگذرد، دگرگون می‌شود. در مجموعه‌شعر دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی، شعرهایی را می‌خوانید که در فضاهای مختلفی چون خیابان، فصل خزان، مسافرخانه‌ای در پاریس، بیمارستان و... روایت می‌شوند.

درست است که این شعرها در فضایی کم‌و‌بیش یأس‌آلود و ناامیدکننده بیان شده‌اند، اما شاعر خود اعتراف می‌کند که این ناگواری و عزلت را دوست می‌دارد. ذهن شاعر با قرار گرفتن در هر فضا فلش‌بک‌هایی به گذشته می‌زند یا از حقیقتی جمعی سخن می‌گوید. درمجموع کلمه‌ی «من» در شعر احمدرضا احمدی بسیار اندک وجود دارد و او حتی به هنگام بیان شخصی‌ترین احساسات خود نیز آن را مستقیماً با ضمیر اول شخص بیان نمی‌کند. ضمیر پربسامدی که در شعر او می‌بینیم ضمیر جمع «ما»ست که به نظر می‌رسد در بسیاری از موارد جایگزین «من» شده تا عمومیت بیشتری به حس شاعر دهد و بتواند به بیان احساسات یک «منِ جمعی» بپردازد.

خواندن این شعرها شبیه به نظاره کردن جهان از پنجره‌ای‌ست که تمام مناظرش با کلمات شاعر ترسیم شده‌اند، بنابراین تجربه‌ای متفاوت خواهد بود و می‌تواند جهان‌بینی خواننده را تحت‌تأثیر خود قرار دهد. این کتاب از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان به شعر معاصر قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی مناسب چه کسانی است؟

دوستداران شعر فارسی و علاقه‌مندان به شعر مدرن خصوصاً اشعار احمدرضا احمدی، از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر پنجم: به رنگ آبی آسمانی می‌خوانیم

چرا ما
در این خیابان
پرسه زدیم
ما که پایان
این خیابان را
می‌دانستیم...
صدای مدام
زنگ تلفن
نمی‌گذارد
ما گذشته را
در زمان حال
مخلوط کنیم
آن‌چنان باید
گذشته را
به‌یاد بیاوریم
که گُل‌های زنبق
خشک نشوند
و دختران از عشق
پشیمان نشوند...

فهرست مطالب کتاب

ساکن پاریس
رنگ لباس ما
من خواب بودم
در آن خاموشی
پرسه
شب‌ طویل خاکستری
چه خوشبخت هستم
در پایان پاییز
درها
مدادها می‌شکست
کلمات
همسایه‌ها
جهانی ساده
دو تکه یخ
کوچه‌ی بن‌بست
تمام اثاثیه
گُل‌های اطلسی
آوازی قدیمی
چشم زیبای پسرک
بر فراز فنجان‌های چای
مدام
بهت
سرانجام تسلیم شدم
نیست ما
تعارف کردیم
وهم و مه
نمی‌دانم
گاهی قافیه‌ها در شب
عینک فرسوده‌ام
لباسم را پوشیدم
سرما بیداد می‌کرد
به کدام سمت برویم
مرهم
وداع
در حافظه‌ی خسته‌ی ما
تنها برود
دشواری را دوست داشتیم
مدادها شکسته است
درک زمان
قلب من
در زنبیلی می‌ریزم
بوی آفتاب
آن‌ها نبودند
تعطیل است
سرگردان و خاموش
قطره‌قطره
وقت عشق نیست
یادم نبود
لیوان‌های شکسته
گفت مگر ما