معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی

کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی، یک مجموعه‌شعر با حال‌وهوای متفاوت، عاشقانه و عاطفی است که سبک‌و‌سیاق خاص شعرهای دوران سالمندی احمدرضا احمدی را دارد. شاعر در این مجموعه بار دیگر با کلمات نقاشی کرده و حاصل هنر و اندیشه‌ی خود را در معرض دید دوستداران آثارش قرار داده است.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی

شعر احمدرضا احمدی، دارای حال‌و‌هوای منحصربه‌فردی‌ست که از جریان‌های شعری دیگری چون موج نو عبور کرده و به امضا و سبک ویژه‌ی خود رسیده است. به بیان دیگر شعر او رنگی دارد که بی‌تناسب با نام مجموعه‌ی حاضر نیست. در مجموعه‌شعر دفترهای واپسین دفتر هفتم: به‌رنگ آبی نیلی، اشعاری به وسعت و آرامش آبی آسمان را می‌خوانید که فضایی مه‌آلود، خیال‌انگیز و فلسفی را در ذهنتان ترسیم می‌کنند.

اشعار این مجموعه همچون دیگر آثار احمدرضا احمدی دارای یک نوع موسیقی طبیعی‌اند که با استفاده از امکانات زبانی و ساختن تصاویر تازه، التذاذی شاعرانه در مخاطب خود ایجاد می‌کنند. از دیگر ویژگی‌های شعر احمدرضا احمدی باید به لطافت اندیشه و کلام و توجه به مسائل بنیادینی چون عشق و زندگی اشاره کرد. او عشق را عموماً در قالب عشق به زن بیان می‌دارد و مرگ‌اندیشی و بیان یأس‌آمیز و زیبای حقیقت مرگ، درونمایه‌ی رایج بسیاری از اشعار اوست.

با خواندن این شعرها به دنیایی قدم می‌گذارید که متعلق به مردِ شاعرِ سالمندی‌ست که شاید مجالی نیابد از سپیدی موهایش با کسی سخن بگوید. مردی که رویدادهای زندگی او را به سمت و سویی برده‌اند که نمی‌تواند بداند کدامین زن را دوست دارد. شاید این زن همان زن مثالی‌ای باشد که بسیاری از شاعران از آن سخن گفته‌اند؛ زنی کامل و آرمانی که در دست‌نیافتنی‌ترین رؤیاهای مردانه تجلی پیدا می‌کند. اما به‌هرحال رد زیبایی و وقار مفهوم زن، بر ابعاد عاطفی و خیالی شعر او سایه انداخته است. این اثر از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی مناسب چه کسانی است؟

دوستداران شعر مدرن و کسانی که به آثار احمدرضا احمدی علاقه‌مند هستند، از خواندن این اثر لذت خواهند برد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر هفتم: به رنگ آبی نیلی می‌خوانیم

آینده از هم‌اکنون
بر کف دست‌های ما
آرام‌آرام
فرو می‌ریزد
حوصله نداریم
از گذشته،
از گندم‌زارهای غریب
که در خانه‌های ما
در آن‌ها
گشوده می‌شد
با کسی صحبت کنیم
در خیابان
که در سرما می‌رفتیم
فقط
می‌توانستیم
جواب سلام
کودکان یتیم را
که در سرما می‌لرزیدند
بدهیم
کسی ما را
به‌یاد نداشت
و
ما باور کرده بودیم
کسی ما را به‌یاد
ندارد.

فهرست مطالب کتاب

تشنگی
با فراموشی دریا
چرا وسواس داریم
همه‌ی کفش‌ها
سرانجام به‌خواب می‌رود
مهلت تمام شده است
عروسی
تلویزیون اخبار ورزشی پخش می‌کرد.
صبح کامل شد
هنوز در کوچه بودیم
غروب جمعه
دوباره به فراموشی رفت
سیلاب‌های بهاری
عجله داشت به مهمان‌خانه برسد
پنجره را بستیم
ماندم
به باران رفت
چه پیرو دلی شکسته شدیم
بدون چتر و امید
کسی ما را به‌یاد ندارد
همه‌ی کوچه را برف گرفته بود
کدام زن را دوست داشتم
به‌نوبت سق زدیم
چهل درجه تب
تلفن زنگ می‌زند
شاید مخاطب
توقف قطارها
قطار عبور می‌کند
عمق
در خیابان‌های بارانی پاریس
چراغ‌های سالن سینما
گاهی از کلام
پنکه‌ی سقفی
در ابتدای هفته
اتاق
مرده بود
ما که عزادار بودیم
در کنار یک درخت افرا
نمی‌خواهم، نمی‌توانم
دو لیوان چای
دیده بودم
باریدن باران