معرفی و دانلود کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر

معرفی کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر

کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر نوشته‌ی رضی هیرمندی، همان‌گونه که از نامش نیز مشخص است، خاطره‌نگاری نویسنده از فرزند خودش است؛ یک دفترچه خاطرات شیرین و خواندنی که از بدو تولد پسر تا هفت‌سالگی او را در بر می‌گیرد.

درباره‌ی کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر

خاطره‌نویسی یکی از فعالیت‌های موردعلاقه‌ی مردم در طول روزگاران گذشته تا به امروز بوده است؛ بسیاری از ما تجربه‌ی داشتن یک دفتر خاطرات را داشته‌ایم و هر زمان که می‌توانستیم، خطی، جمله‌ای یا صفحاتی را به نوشتن اتفاقات و وقایع روزمره‌ی زندگی‌مان اختصاص داده‌ایم و بعدها با خواندن آن صفحات لحظاتی به گذشته پرتاب شده‌ایم.

کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر نوشته‌ی رضی هیرمندی یکی از همان دفترچه‌های خاطرات است که حالا به صورت کتاب چاپ و منتشر شده است؛ البتّه با یک تفاوت جالب: این کتاب خاطرات پسری است که توسط پدر نویسنده‌اش به رشته‌ی تحریر درآمده و حالا مخاطبان می‌توانند این تجربه‌ی مشترک پدر - فرزندی را بخوانند. آن‌گونه که نویسنده‌ی کتاب عنوان کرده، از ابتدا قرار بود پدر فقط تا زمانی‌که پسر خواندن و نوشتن یاد بگیرد، وظیفه‌ی نوشتن خاطرات او را به عهده داشته باشد و بعد از آنکه پسر به مدرسه رفت، خودش این کار را ادامه دهد؛ اما پسر از زیر این کار شانه خالی می‌کند و پدر ناچار می‌شود پس از باسواد شدن او هم کار را ادامه دهد.

در کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر نوشته‌ی رضی هیرمندی خاطرات هفت سال نخست پسر نویسنده نوشته شده است؛ البته نویسنده با هوشمندی خاص یک نویسنده، از خلال روایت خاطرات فرزندش، به مرور وقایع دیگر از جمله روابط خانوادگی و روزگاری که خانواده‌ی آن‌ها از سر گذراندند نیز پرداخته است و این موضوع این کتاب را خواندنی‌تر نیز کرده است.

خاطرات این کتاب در زمانی نوشته شده که ایران درگیر جنگ با کشور عراق بوده؛ با این وجود، نویسنده اگرچه به شرایط خانوادگی در ایام جنگ اشاره می‌کند، اما به‌صراحت اعلام کرده که این مجموعه‌خاطره، کتابی در مورد رویدادهای اجتماعی یا مرور وقایع دوران جنگ نیست و رویدادهایی که در ارتباط با مسائل خانوادگی تعریف نمی‌شده‌اند، جایی در کتاب ندارند.

از دیگر نکات قابل‌توجه کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر نقش پررنگ همسر نویسنده در خاطرات است؛ به‌گونه‌ای که شاید بتوان گفت این کتاب خاطرات مشترک یک پدر و مادر درباره‌ی هفت سال اول زندگی پسرشان است؛ به شکلی که حتی نخستین روز به دنیا آمدن پسر هم به‌عنوان یک خاطره‌ی مشترک با روایتی شیرین و خواندنی شرح داده می‌شود.

کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر برای علاقه‌مندان به خاطرات و زندگی‌نامه‌ها یک کتاب خواندنی است؛ همچنین کسانی‌که علاقه‌مندند در این حوزه فعالیت کنند می‌توانند با مطالعه‌ی این کتاب شیوه‌های روایت خاطره را بیاموزند.

با رضی هیرمندی بیشتر آشنا شویم

رضی هیرمندی (متولد سال 1326) نویسنده، پژوهشگر و مترجم ایرانی است. او در روستای واصلان از توابع زابل در استان سیستان و بلوچستان به دنیا آمد و در دانشگاه‌های فردوسی مشهد و دانشگاه تهران به تحصیل زبان و ادبیات انگلیسی پرداخت. او سال‌ها در دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد اسلامی به تدریس زبان انگلیسی پرداخت و در طول سال‌های فعالیت خود کتاب‌های بسیاری منتشر کرد. از جمله‌ی آثار او می‌توان به کتاب‌های «هواخوری با پروانک»، «ما هم روزی روزگاری»، «اگر من نباشم» و «فرهنگ شیطان» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب خاطرات یک پسر به قلم پدر می‌خوانیم

بالاخره با یک ماه تأخیر برایت جشن تولد گرفتیم. ساده و خودمانی. خودمان و دایی‌هایت و بچه‌های‌شان. کلاس‌های دانشکده‌ی پزشکی امروز تشکیل نشد. به خاطرِ فتوای امام که تهران را جزء بلاد کبیره می‌داند، کلاس‌های دانشگاه در ده روز اول ماهِ رمضان تق‌ولق است. دانشجویان با استفاده از این فرصت می‌روند دنبال کارشان. انگلیسی می‌خواهند چه‌کار! من هم وقتی دیدم دو سه دانشجو بیش‌تر نیامده‌اند رفتم یک کیک و چندتا بادکنک خریدم، آمدم خانه. تو برخلافِ روزهای دیگر تخت خوابیده بودی. ساعت نُه شب زورکی بیدارت کردیم. تا دلت بخواهد اوقات‌تلخی کردی و همه‌ی ما را کتک زدی. بعد کم‌کم اخلاقت خوش شد. دو شمعِ کیک تولدت را خوب فوت کردی. صدایت را ضبط کردیم. شب خوبی بود.

مامانت سرگرم مرور کردن درس‌هایش بود (آخر چند روز دیگر امتحاناتش شروع می‌شود). من هم مشغول کارهای خودم بودم. تو و مامان‌شهین کارتون تماشا می‌کردید. از توی اتاق‌خواب که اتاق‌کار من و مامانت هم هست صدای بغض‌آلودت را می‌شنیدم که به شخصیتِ توی فیلم چیزهایی می‌گفتی. ناگهان بغضت به گریه بدل شد. من و مامانت با شتاب پریدیم توی هال. دیدیم پیراهنت از اشک خیس شده و چشم‌هایت قرمز. نگو که از مدتی قبل گریه می‌کرده‌ای. مامانت همان‌طور که اشک‌هایت را پاک می‌کرد خودش هم از شدت ناراحتی اشک می‌ریخت. چندبار شماره‌ی روابط‌ عمومی تلویزیون را گرفت، اما همه‌اش بوق اشغال می‌زد. معلوم بود یا همه دارند زنگ می‌زنند یا کارمندِ پاسخ‌گو گوشی را گذاشته و رفته پیِ کارش.

اما مهرنوش دست‌بردار نبود. بالاخره هم موفق شد. یکی از آن‌ور خط گفت: «بفرمایید.» مهرنوش گفت: «این چه کارتونیه که گذاشته‌ین؟ چند ماهه بچه‌ها انتظار کشیده‌ن تا آخرسر حنا به‌ جای پیدا کردن مادرش قبر اون رو پیدا کنه! بیرون خونه جنگ و خون‌ریزی، این هم از فیلم‌ها و کارتون‌های داخل خونه! پس کِی بچه‌های ما طعم شادی رو بچشن؟ بچه‌های ما به‌کنار، مگه این مسئولین خودشون بچه ندارن؟»