معرفی و دانلود کتاب ترانه‌های شبانه

معرفی کتاب ترانه‌های شبانه

کتاب ترانه‌های شبانه نوشتۀ کازوئو ایشی گورو، مجموعه‌ پنج داستان کوتاه در باب موسیقی و شب است. داستان‌ها نمی‌خواهند لزوما درباره موسیقی، قصه‌سرایی کنند، بلکه می‌خواهند حس جادویی و اغواگر موسیقی را با زبانِ کلمات به خواننده منتقل نمایند.

در داستان‌های آوازهای شبانه (Nocturnes‎) که حول محور موسیقی می‌چرخد و مضمون اصلی آن عشق و سوء‌ تفاهم است، در کنار مایه‌های ازلی و ابدیِ بلند پروازی، سرگردانی، نفع‌ طلبی، آرمان‌گرایی و... لحن در عین آنکه خالی از اندوه نیست، شاد است و همراه با رگه‌های زیرجلدی طنزی ملایم. علاوه بر این، یکی دیگر از مضامین مکرر این داستان‌ها ستایش از جوانی یا شاید به نحوی همان جست‌وجوی زمان از دست‌ رفته یا حتی دم غنیمت شمردن باشد؛ زمان می‌گذرد و وصال طعم اندوه دارد، زمان می‌گذرد و فراق رد اندوه به جا می‌گذارد، زمان می‌گذرد و شکست و موفقیت در عیار آنچه گذشته و دیگر نیست با تراز اندوه سنجیده می‌شود. تنها چیزی که به جا می‌ماند موسیقی و ترانه‌ای است که فقط به قدر چند دقیقه، سیلاب‌های زمان و جوانی حرام‌شده را مهار می‌کند.

نویسنده در «ترانه‌های شبانه» به تضاد بین واقعیت‌های موجود و دنیای بر ساخته شده‌ی موسیقی می‌پردازد. او از دنیا و جبر زمانه‌ای می‌گوید که در آن زوج‌های عاشق تنها به علت ماندگاری در صحنه جدید موسیقی می‌بایست از هم جدا شوند.

کازوئو ایشی گورو (Kazuo Ishiguro) در 1954 به دنیا آمده و از پنج‌ سالگی مقیم انگلیس شده است. در 1982 با اولین رمانش، چشم‌انداز پریده‌ رنگ تپه‌ها، جایزه‌ی وینفرد هولتبی را دریافت داشت. سه سال بعد، رمان دومش، هنرمندی از جهان شناور، برنده‌ی جایزه کتاب سال ویتبرد و در 1989 سومین رمانش، بازمانده‌ی روز، برنده‌ی جایزه‌ی بوکر شد. در 1995 رمان بلند تسلی‌ناپذیر، در 2000 وقتی یتیم بودیم، در 2005 هرگز ترکم مکن و اکنون، در 2009، پنج داستان پیوسته را که خود می‌گوید می‌توان آن را چیزی بین داستان‌های کوتاه و رمان هم تلقی کرد، نوشته است.

ایشیگورو مانند همتای دیگرش، هاروکی موراکامی، جزو نسل پس از جنگ جهانی دوم است که خود را از نثر رسمی و موقر نسل قبل رهانده‌اند و با تأثیر گرفتن از ادبیات غرب به نثر ساده و جانداری رو آورده‌اند. این موضوع در مورد ایشیگورو بیشتر مصداق دارد که نشو و نمایش اصولا در غرب (لندن) بوده است.

در بخشی از کتاب ترانه‌های شبانه می‌خوانیم:

سرانجام، شاید شش هفته بعد از اینکه هلن آن پیشنهاد را کرد، تصادفا به برادلی گفتم که دارم موضوع را سبک سنگین می‌کنم. او همین را می‌خواست. فورا دست به کار شد و چندتا تلفن کرد و قرار مدار گذاشت، جیغ کشید و به هیجان آمد. اگر حقش را ادا کنم، به حرفش وفادار ماند: نقش واسطه را خوب بازی کرد، چنان که ناچار نبودم تن به گفت‌وگوی تحقیرآمیز با هلن بدهم، چه برسیم به پرندرگاست. حتی گاهی برادلی موضوع را طوری ترتیب داد که این توهم را به وجود می‌آورد که از جانب من معامله را جوش می‌دهد و این منم که چیزی عرضه می‌کنم. با این حال، روزی چند بار دل دل می‌کردم. اوضاع یک‌ دفعه جور شد. برادلی زنگ زد که بگوید دکتر بوریس یک قرار قبلی را در آخرین لحظه لغو کرده و من باید با همه‌ی وسایل شخصی سه و سی دقیقه‌ی همان روز عصر در فلان نشانی باشم. شاید لحظه‌ی آخر ترسیده باشم، چون یادم می‌آید برادلی پشت تلفن سرم داد کشید که خودم را جمع و جور کنم و خودش می‌آید که مرا ببرد و بعد مرا از خیابان‌های پیچاپیچ به خانه‌ی بزرگی در تپه‌های هالیوود برد و درست مثل شخصیتی در داستانی از ریموند چندلر بیهوشم کردند.

پس از دو روز، مرا از در عقب زیر ملافه‌ی تیره به اینجا، به این هتل بوِرلی هیلز، آوردند و با برانکارد به این راهرو رساندند و چنان ایمنی را رعایت کردند که با عده‌ای دیگر به کل از زندگی معمولی در هتل جدا باشیم.

هفته‌ی اول صورتم دردناک بود و بقایای داروی بیهوشی در تنم مایه‌ی حال تهوع می‌شد. مجبور بودم با تکیه به چند بالش بخوابم، یعنی که اصلا خوابم نمی‌برد و چون پرستارم اصرار داشت اتاق را مدام تاریک نگه دارد، حس زمان روز را از دست دادم. با این حال، احساس چندان بدی نداشتم. در واقع احساس نشاط و خوش‌بینی به من دست داده بود. به دکتر بوریس اعتماد کامل داشتم، آخر سرنوشت کاری بسیاری از ستارگان سینما در دست او بود.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
آوازخوان
گر تیغ بارَد...
تپه‌های مالوِرن
آواز شبانه
ویولنسِل‌نوازها