معرفی و دانلود کتاب باغ‌های کیوتو

معرفی کتاب باغ‌های کیوتو

عکس‌های پوسیده و قدیمی یکی یکی از درون صندوقچه بیرون می‌آیند. الن به یاد خاطرات تلخ جوانی‌اش افتاده و ماجرای عشقش با رندال را برای ما بازگو می‌کند. کتاب باغ‌های کیوتو نوشته‌ی کیت والبرت داستانی عاشقانه و تاریخی است که قصد دارد فجایعی را که جنگ بر سر یک خانواده آوار می‌کند، نمایان سازد.

درباره‌ی کتاب باغ‌های کیوتو

مرگ رندال قطعی است؛ این فاجعه را نامه‌ای که از جبهه‌ی یوجیما ارسال شده، تأیید می‌کند. او آخرین کسی بوده که پس از صدور فرمان آتش‌بس در آن جزیره‌ی هولناک کشته شده و حتی مشخص نیست چه بلایی سر جسد او آمده. کسی نمی‌داند رندال پس از انتقال به بیمارستان‌های شبیه به کشتارگاه از دنیا رفته یا همان موقع که بمب به محل خدمت او اصابت کرده، ژاپنی‌ها جسدش را درون کیسه‌ی جنازه‌ها ریخته‌اند و او را در گورهای دسته‌جمعی دفن کرده‌اند. حالا از آن روز بیشتر از چهل سال گذشته و الن در پی یادآوری خاطرات خود است. کتاب باغ‌های کیوتو (The Gardens of Kyoto) از زبان زنی میان‌سال روایت می‌شود که روزهای تلخ جنگ جهانی دوم را با چشم‌های خود دیده و هنوز نتوانسته اتفاقات تلخی را که در آن دوران برای خانواده و جامعه‌اش پیش آمد را فراموش کند. زندگی خانوادگی الن در طول زمان این جنگ نابود شد و مرگ پسردایی او، رندال، که عشق دوران نوجوانی‌اش بود، یکی از صدها اتفاق ناگواری است که برایش رخ داده است.

شاید در نگاه نخست این‌طور به‌نظر برسد که کشته شدن سربازی در طول جنگ، طبیعی‌ترین اتفاق ممکن است و بدیهی است که در جبهه‌ی نبرد، زندگی انسان‌های دگرگون و ویران شود؛ هنگامی که بمب بر روی خانه‌ای می‌افتد، شادی‌ها و عشق‌های تمام مردم یک کشور را ویران می‌کند؛ اما کنار آمدن با این حرف‌ها تا زمانی ساده است که خود درگیر ماجرا نباشیم و عزیزی را برای همیشه از دست نداده باشیم. کیت والبرت (Kate Walbert) در داستان باغ‌های کیوتو جزئیات یک رابطه‌ی عاشقانه و اتفاقاتی را که میان عاشق و معشوق می‌گذرد برای ما شرح می‌دهد تا بتوانیم خود را جای او بگذاریم و رنجی را که چشید به‌خوبی بفهمیم. داستان باغ‌های کیوتو تنها روایت‌گر لحظات عاشقانه و در عین حال غم‌بار الن و رندال نیست؛‌ علاوه‌بر آن دو ما در جریان زندگی خانواده‌هایی قرار می‌گیریم که در میان جنگ، با مشکلات گوناگونی همچون معضلات اقتصادی و... مواجه شدند و دیگر نتوانستند خوشبختی خود را از جهان باز پس گیرند.

پدر رندال استاد دانشگاه است و دانسته‌های خود درباره‌ی وقایع قرن 18 و 19 و اتفاقات تلخی را که در این دوره برای رنگین‌پوستان رخ داد، بازگو می‌کند. ما در این کتاب علاوه‌بر داستانی عاشقانه، با تاریخ آمریکا نیز آشنا شویم. شاید تصور کنید کیت والبرت به‌دلیل اینکه خود آمریکایی است، باغ‌های کیوتو را با جهت‌گیری سیاسی بازگو کرده است، اما او در میان رمان خود پرتاب بمب اتم بر روی شهرهای ناکازاکی و هیروشیما را به باد انتقاد گرفته و عنوان می‌کند که این اقدام تا چه‌اندازه برای هر دو کشور مضر بوده است.

کتاب باغ‌های کیوتو با ترجمه‌ی علی قانع در انتشارات ققنوس منتشر شده است.

نکوداشت‌های کتاب باغ‌های کیوتو

• نثر دقیق و ظریف والبرت صداهایی را به‌تصویر می‌کشد که ما دیگر آن‌ها را نمی‌شنویم. داستان باغ‌های کیوتو یک ماجرای رازآلود و عاشقانه است. (امی بلوم)
• این رمان زیبا و مبتکرانه است. (نشریه‌ی ایلینویز)
• داستان باغ‌های کیوتو مملو از ظرافت و قانع‌کننده است و ما را با موضوعی مهیب و قابل تأمل مواجه می‌کند. (لس‌آنجلس تایمز)
• والبرت حال غمگین و ناامیدی دختری را که در فضای فانتزی آمریکای دهه‌ی 50 بزرگ شده به‌خوبی به ما منتقل می‌کند. (هفته‌نامه‌ی نیویورکر)

کتاب باغ‌های کیوتو برای چه کسانی مناسب است؟

جنگ همه‌چیز را ویران می‌کند؛ شادمانی؛ عشق؛ آرامش. در دوران جنگ زنده‌ها نیز تفاوتی با مردگان نخواهند داشت و امید و شوق در آن‌ها رنگ می‌بازند. کتاب باغ‌های کیوتو ما را با زنی آشنا می‌کند که چیزی جز طعم غم و اندوه را در زندگی خود نچشیده و حالا پس از چهل سال، می‌کوشد تا خاطرات خود را به‌یاد آورد. کتاب باغ‌های کیوتو داستانی تاریخی و عاشقانه است و برای کسانی که به رمان‌های رمانتیک و تاریخ جنگ جهانی دوم علاقه دارند، مناسب است.

در بخشی از کتاب باغ‌های کیوتو می‌خوانیم

یک کلید نقره‌اى کوچک داخل پاکت بود و شماره صندوق پستى مورد نظر. عجیب بود که ننوشته بود کجا مى‌رود، یا چه چیزى تا آن اندازه اهمیت داشت که قید فارغ‌التحصیلى‌اش را زده. مى‌دانستم دافنه خیلى در بند مراسم نیست ولى این را هم مى‌دانستم که دلش مى‌خواست، نه، شیفته این فرصت بود که اسمش را به عنوان برنده جایزه تاریخ اعلام کنند و برایش کف بزنند. دافنه را آن‌قدر مى‌شناختم که از این کارش تعجب کنم.

بعدازظهر همان روز سوار قطار شدم و تا مسیر درست را پیدا کنم چند بار واگن عوض کردم. زیاد اهل سفر نبودم به‌خصوص آن روزها، چون پدر و مادرم با بدبختى مرا در سانت مرى ثبت‌نام کرده بودند و مى‌بایست همان‌جا مى‌ماندم. خریدن بلیت و سوار قطار شدن و مسافرت بى‌پروایى محض بود.

نزدیک ساعت شام وارد کالج برایان ماور شدم، دخترها همه‌جا بودند و از جاهاى مختلف ساختمان سرازیر مى‌شدند به سمت سالن غذاخورى. ظاهرا با دخترهاى سانت مرى فرق داشتند، نه خیلى پیچیده فقط باهوش‌تر، انگار سرشان پر بود از کتاب و زبان‌هاى خارجى و تاریخ و فلسفه. یادم مى‌آید در بخشى از ساختمان یک اتاق بزرگ شیشه‌اى بود که حکم کتابخانه را داشت و دخترها همگى سرشان خم بود روى میزهاى مطالعه و نور زردرنگى آن‌جا را روشن مى‌کرد. خودم را بینشان مجسم مى‌کردم. مى‌توانستم بینشان باشم و مطمئنا نمره‌هاى خوبى مى‌گرفتم. ولى وقتى نوبت بورسیه رسید پدر و مادر خواستند که به جایى کوچک‌تر بروم و البته کاتولیک. هیچ کس در شهر کوچک ما تا آن روز به برایان ماور نرفته بود و خیلى بعید به نظر مى‌رسید.