معرفی و دانلود کتاب بادام

معرفی کتاب بادام

وون پیونگ سون نویسنده‌ی داستان‌های کره‌ای در اثر الهام‌بخش خود یعنی کتاب بادام، ما را با ماجرای زندگی یک پسر نوجوان و بیماری‌ نادر او همراه می‌کند. یونجائه، قهرمان این داستان به اختلال نارسایی هیجانی مبتلاست. با داشتن چنین اختلالی دیگر درک عواطف و احساسات مختلف برای او کار آسانی نخواهد بود. این اثر برنده‌ی جایزه‌ی چانگبی، داستانی درباره‌ی روز‌های پرتلاطم یونجائه و دست‌وپنجه‌ نرم کردن او با این تفاوت بزرگ است.

درباره‌‌ی کتاب بادام

تصور این که روزی نتوانید احساسات مختلفی مثل شادی یا غم را درک کنید سخت و دشوار خواهد بود؛ اما این درست همان وضعیتی‌ست که راوی نوجوان کتاب بادام (Almond: A Novel) با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. وون پیونگ سون (Sohn Won-pyung) که از داستان‌نویسان محبوب ادبیات کره به‌شمار می‌رود، یک سوژه‌ی ناب و متفاوت را برای روایت رمان تحسین‌برانگیز خود برگزیده است.

یونجائه، پسر نوجوان داستان بادام، در کنار مادر و مادربزرگ خود، در طبقه‌ی دوم یک کتابخانه روزگار می‌گذارند. او از بسیاری جهات تفاوت زیادی با هم‌سن‌وسال‌های خود ندارد؛ با‌این‌حال، از یک نارسایی نادر رنج می‌برد؛ اختلالی که میان او و دوستانش فاصله‌ای عمیق انداخته. یونجائه به بیماری آلکسی تایمیا یا همان نارسایی هیجانی مبتلاست. او نمی‌توانند احساسات مختلفی مثل ترس و یا غم را درک کند و توانایی بروز این احساسات را نیز ندارد. در چنین شرایطی، تنها نوشته‌های کوتاهی که مادرش برای او تهیه کرده می‌تواند یونجائه را کمی از شرایط سخت این اختلال نجات دهد؛ یادداشت‌هایی رنگارانگ که موقعیت تشکر کردن، خندیدن و حتی لبخند زدن را به او یادآوری می‌کند. اما درست در شب شانزدهمین تولد یونجائه، روزگار آرام و باصلح‌وصفای او به‌یک‌باره زیرورو می‌شود؛ حادثه‌ای ناخواسته، زندگی قاعده‌وار او را در هم می‌شکند و جهان ذهنی‌اش را به‌کل به‌هم می‌ریزد. تحمل چنین شرایط رنج‌آوری حتی برای افراد معمولی نیز کار راحتی نیست. اما پسرک رمان بادام که حتی در درک عواطف عادی نیز مشکل دارد، چطور می‌تواند با چنین تغییر بزرگی رو‌به‌رو شود و آن را بپذیرد؟!

کتاب بادام، ماجرایی دل‌نشین و الهام‌بخش درباره‌ی جهان رنگارنگ و پرتفاوت انسان‌هاست؛ تفاوت‌هایی که اگر به‌درستی درک نشوند هم‌چون سدی محکم میان انسان‌ها عمل می‌کنند. اما نویسنده‌ی داستان بادام به ما نشان خواهد داد زندگی با حضور همین تفاوت‌هاست که معنا پیدا می‌کند، و باوجود همین فاصله‌ها همچنان می‌توان رشته‌ی تازه‌ای برای درک مشترک از یک‌دیگر تنید. این اثر خواندنی محصولی از سال 2021 میلادی‌ست که نسخه‌ی فارسی آن با ترجمه‌ی صالحه ترابی نوا و تلاش انتشارات نگاه آشنا در دست شما قرار گرفته است.

جوایز و افتخارات کتاب بادام

• برنده‌ی جایزه‌ی چانگبی برای ادبیات داستانی نوجوانان در سال 2016؛
• کتاب منتخب ماه سایت آمازون در سال 2020؛
• کتاب منتخب وال‌استریت ژورنال؛
• کتاب تحسین‌شده‌‌ی وب‌سایت سالون؛
• کتاب تحسین‌شده‌ی گروه موسیقی BTS؛

و...

نکوداشت‌های کتاب بادام

• داستانی جسورانه و بااصالت که شرایط مختلف انسانی را با طنزی فراوان وصف می‌کند. (هفته‌نامه‌ی سرگرمی)
• این داستان یک فرصت استثنایی برای تماشای جهان از زاویه‌ی نگاه فردی است که به اختلال نارسایی هیجانی مبتلاست و روند رشد او را در اختیار ما می‌گذارد. (Shelf Awareness)
• قوی و تأثیرگذار! یک کتاب ویژه که سزاوار داشتن خوانندگان بسیار است. (وال استریت ژورنال)
• از نظر نویسنده، تفاوت در نگاه، احساسات و افکار دلیلی بر شرارت نیست. چنین افرادی حتی ناجیان یک جامعه هستند. داستانی هم‌دلانه و پر احساس. (مادلین رایان، نویسنده)
• این داستان مخاطبان بزرگسال را نیز جذب خود خواهد کرد؛ اما خوانندگان نوجوان که به چالش‌های روزمره‌ی بسیاری نیز دچارند، احساسان یونجائه‌ را در این داستان به‌طور ویژه‌تری درک می‌کنند. (نقد ادبی Kirkus)
• داستانی جدید و ناشناخته. (بوک‌لیست)
• عمیقاً درگیرکننده، پرکشش و دلواپس‌کننده. (هاینز اینسو فنکل، نویسنده و مترجم)
• سون احساسات آدمی را همچون پوست کندن یک میوه آشکار می‌سازد. (جمی مارینا لاو، نویسنده)

کتاب بادام برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران رمان‌های ملودرام و پیگیران داستان‌های کره‌ای، صفحات این داستان را با لذت ورق خواهند زد.

در بخشی از کتاب بادام می‌خوانیم

هروقت کفش می‌پوشیدم، کاراکتر «خوش‌حالی» از بالای جاکفشی به من لبخند می‌زد و هر بار که در یخچال را باز می‌کردم مجبور بودم کاراکتر «عشق» را ببینم. موقع خواب، کاراکتر «لذت» از بالای تخت به من نگاه می‌کرد. هر چند وقت یک بار، مادر جای کلمه‌ها را به‌طور تصادفی تغییر می‌داد، اما مراقب بود که کاراکترهای منفی مانند خشم، ناراحتی و نفرت روی دیوارهای حمام باشند. با گذشت زمان و رطوبت هوای حمام روی کاغذها چین و چروک می‌افتاد و کاراکترهای منفی کم‌کم ناپدید می‌شدند. مادربزرگ نیز به‌طور مرتب آن‌ها را دوباره می‌نوشت، طوری‌که دیگر آن‌ها را حفظ شده‌بود و خوش‌نویسی می‌کرد.

مادر یک بازی به اسم «بازی احساسات انسانی» را ابداع کرده‌بود که یک موقعیت را بیان می‌کرد و بعد من باید احساسات مربوط به آن موقعیت را حدس می‌زدم. بازی به این شکل بود: زمانی که کسی غذای خوش‌مزه‌ای به تو می‌دهد، احساسات مربوط به این موقعیت کدامند؟ جواب صحیح خوش‌حالی و قدردانی بود. وقتی کسی به تو صدمه می‌زند، تو چه احساسی باید داشته‌باشی؟ جواب خشم بود.

یک بار از مادر پرسیدم که اگر کسی غذای بدمزه‌ای به من داد، باید چه احساسی داشته‌باشم. این سؤال مادر را متعجب کرد. مادر مدت زیادی به فکر فرو رفت و بعد جواب داد که من می‌توانم به‌خاطر آن غذای بدمزه عصبانی شوم -به‌یاد آوردم که مادر یکی دوبار از یک رستوران به‌خاطر مزه‌ی بد غذاهایشان انتقاد کرده‌بود- اما او گفت بسته به شخصیتِ انسان‌ها، آن‌ها می‌توانند باز هم احساس خوش‌حالی و قدردانی داشته‌باشند. به‌یاد آوردم که هر بار مادر از مزه‌ی غذا ایراد می‌گرفت، مادربزرگ با لحن سرزنش‌آمیزی به او می‌گفت که باید به‌خاطر این‌که غذایی برای خوردن دارند قدردان باشد.