معرفی و دانلود کتاب آبی‌تر از گناه: یا بر مدار هلال آن حکایت سنگین‌بار

معرفی کتاب آبی‌تر از گناه: یا بر مدار هلال آن حکایت سنگین‌بار

کتاب آبی‌تر از گناه یک سال پس از انتشار برنده‌ی دو جایزه‌ی ادبی مهم شد: جایزه‌ی هوشنگ گلشیری و جایزه‌ی مهرگان ادب. این رمانِ محمد حسینی تلفیقی از جنایت، عشق و رویدادهای تاریخی است. راوی کتاب تا پایان شما را در مرز میان خیال و واقعیت نگاه می‌دارد؛ به‌طوری‌که هرگز نمی‌توانید به او اعتماد کنید.

درباره‌ی کتاب آبی‌تر از گناه

وقتی یک کتاب را برای باز می‌کنید، دوست دارید به راوی کتاب اعتماد کامل داشته باشید. شما او را تا آخرین لحظه همراهی می‌کنید و به جهان داستان از دریچه‌ی نگاه او می‌نگرید. اما اگر راوی غیرقابل‌اعتماد باشد چه؟ در آن صورت چه چیزی را می‌توان باور کرد؟ اگر هر چیزی که او برایتان روایت کند دروغی بیش نباشد، داستان چگونه پیش می‌رود؟ یکی از تکنیک‌هایی که نویسندگان متعددی در آثارشان از آن بهره می‌گیرند، سپردن روایت داستان به یک راوی غیرقابل‌اعتماد است. این نوع راوی‌ها، به دلیل شرایطشان، نقص اطلاعات یا حتی مشکلات روانی، سخنانی می‌گویند که باورپذیر نیستند. این نوع راوی‌ها بیشتر در کتاب‌های جنایی، که عنصر تعلیق در آن‌ها حرف اول را می‌زند، ظاهر می‌شوند. نکته‌ی جالب زمانی است که شما متوجه نمی‌شوید چرا این فرد در حال دروغ گفتن است. آیا این کار او عمدی است؟ آیا ناآگاه است؟ آیا ساده‌لوح است؟ آیا از نظر روانشناختی مشکلاتی دارد؟ و ده‌ها سؤال دیگر. محمد حسینی در کتاب آبی‌تر از گناه، از یک راوی غیرقابل‌اعتماد بهره گرفته و موفق شده از این طریق، عنصر تعلیق را به بهترین شکل در داستان خود پیاده کند. عنصری که در کنار کشش داستانی، ایجاد تردید در صداقت راوی، پیشبرد چندسطحی داستان، انتخاب بهترین زاویه‌دید برای روایت، شخصیت‌پردازی بی‌نقص، زبان پیراسته و در نهایت ترکیب خیال و واقعیت، باعث شد محمد حسینی جایزه‌ی هوشنگ گلشیری را از آن خود کند.

«من کسى را نکشته‌ام. همه‌اش از همان عکس شروع شد.» راوی سعی دارد از همان ابتدا توجه خواننده را به خود جلب و بی‌گناهی‌اش را اثبات کند. او حتی آخرین فصل کتاب آبی‌تر از گناه را با همین جملات می‌آغازد؛ گویی اصرار بر بی‌گناهی، باعث تبرئه‌ی او می‌شود. داستان از جایی شروع می‌شود که راوی به جرم قتل دستگیر شده و به ظاهر در حال جواب دادن به چند سؤال است؛ اما فقط جواب‌ها در کتاب دیده می‌شود. همچنین از زندگی راوی نیز اطلاعات کمی به دست می‌آوریم: پسری با لیسانس ادبیات که از شهرستان به تهران آمده، در یک انتشاراتی روبه‌روی دانشگاه تهران نمونه‌خوان است و بعد از کار به خانه‌ی شازده و عصمت می‌رود و برای آن‌ها کتاب و شعر می‌خواند. جد شازده، یکی از شاهزادگان موردتوجه محمدعلی شاه برای جانشینی بوده؛ اما اجنبی‌ها و مردم جاهل، احمد شاه را برای سلطنت انتخاب می‌کنند و سرنوشت ایران، به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. محمد حسینی در خلال کتاب، به حوادث دوران انقلاب مشروطه و پس از آن نیز اشاره می‌کند.

شخصیت‌پردازی بی‌نقص محمد حسینی یکی از نقاط قوت کتاب آبی‌تر از گناه است. شخصیت شازده، عصمت، مهتاب و دکتر مایف در تمام طول داستان ذهن مخاطب را درگیر می‌کنند و واقعیت را در میان کنش‌ها و واکنش‌های خویش پنهان نگه می‌دارند. احتمالاً دو فصل پایانی رمان آبی‌تر از گناه را که انتشارات ققنوس به انتشار درآورده است، دو بار یا حتی چند بار بخوانید؛ زیرا آن‌چنان حیران و سردرگم می‌مانید که واقعیت را از خیال تشخیص نخواهید داد.

جوایز و افتخارات کتاب آبی‌تر از گناه

• برنده‌ی جایزه‌ی ادبی هوشنگ گلشیری (1384)
• برنده‌ی جایزه‌ی ششمین دوره‌ی مهرگان ادب (1384)

نکوداشت‌های کتاب آبی‌تر از گناه

• محمد حسینی در توصیف و صحنه‌پردازی موفق عمل می‌کند و فضاهایی ملموس را پیش روی مخاطب می‌گذارد. کتاب آبی‌تر از گناه نشان می‌دهد که حسینی اساساً قصه‌گوست و داستان کتاب را از آغاز تا پایان به‌درستی تعریف کرده است. (محسن فرجی، نویسنده و منتقد ادبی)
• رمان آبی‌تر از گناه از آن داستان‌های جذابی است که خواننده تا زمانی که انتهای داستان را نخواند، نمی‌خواهد چشم از سطور کتاب بردارد. داستانی که با ژانر جنایی، تاریخی و عشقی در هم آمیخته است. (پایگاه خبری رویداد فرهنگی)

کتاب آبی‌تر از گناه برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به حوزه‌ی ادبیات داستانی مدرن ایران علاقه دارید، حتماً این کتاب محمد حسینی را برای مطالعه انتخاب کنید.

در بخشی از کتاب آبی‌تر از گناه: یا بر مدار هلال آن حکایت سنگین‌بار می‌خوانیم

من شعر زیاد مى‌خوانم. هم دوست دارم، هم به نوعى شغلم این است. گفته‌ام که، من نمونه‌خوانم. هر روز ساعت شش و نیم بیدار مى‌شوم تا ساعت هشت روبه‌روى دانشگاه باشم. در مؤسسه‌ی انتشاراتى کار مى‌کنم. تا به حال هر چه شعر نو و کهن بوده است خوانده‌ام. از رودکى بگیرید تا حافظ و خیام و حتى اثیرالدین اخسیکتى. شاعران معاصر را هم خوانده‌ام. متن خبر را مى‌گذارم دست چپم. به نسخه‌ی اصل هر نوشته، چه دست‌نویس باشد چه چاپى، مى‌گوییم خبر و نمونه یا متن حروفچینى‌شده را دست راستم. بعد با هر دو انگشت اشاره روى هر دو نسخه راه مى‌روم و واژه به واژه نمونه را با خبر تطبیق مى‌دهم. متن‌هاى داستانى هم زیاد خوانده‌ام. هم قدیمى، هم جدید. از هزار و یک شب بگیرید تا داستان کوتاه و رمان. کتاب‌هاى پزشکى یا حقوق هم خوانده‌ام؛ اما بیش‌تر از همه شعر و داستان.

شازده داستان کوتاه یا رمان دوست نداشت. دیوان شعر دیده بودم توى کتابخانه‌اش بود، اما داستان نه. همان شعرها را هم ندیده بودم بخواند، فقط مى‌گفت: «بخوان، از اجل بخوان.»

نمى‌گفت از کجایش. عصمت مى‌رفت مى‌نشست روى مبل، دامنش را روى زانوها صاف مى‌کرد و چشم‌هایش را مى‌بست. شازده روبروى عکس حامدمیرزا به عصایش تکیه مى‌داد یا مى‌آمد مى‌ایستاد بالاى سرم. غلط نمى‌گرفت؛ اما کافى بود گُمان را بخوانم گَمان تا دست چپش را آرام از روى عصا بردارد. آن وقت باید یکى دو صفحه بى‌غلط مى‌خواندم تا دستش آرام آرام سر بخورد و برگردد سر جایش.