معرفی و دانلود کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو

معرفی کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو

کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو نمایشنامه‌ای دراماتیک، خاص و پر از شگفتی به قلم بهمن فرسی است. این اثر، منطقه‌ و جامعه‌ای عجیب و خیالی به نام ترفنج را به تصویر می‌کشد که حق هر انسان به حقوق جامعه ارجحیت دارد، حتی اگر آن حق به ضرر جامعه و دیگر افراد تمام شود.

درباره‌ی کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو:

بهمن فرسی با نگاهی عمیق، فلسفی و پرسش برانگیز نمایشنامه موش: بازی در دو پرده و یک تابلو را به رشته تحریر درآورده است. اثری که از بسیاری از جهات از زمانه‌ی خود فراتر بوده و بعد از گذشت سال‌ها، هنوز نمایشنامه‌ای بدیع و ویژه به خصوص در ادبیات ایران است.

این نمایشنامه روایتگر شهری خیالی به نام ترفنج است. نُه نفر، این شهر را از ساکنین آن خریده‌اند تا حکومت و جامعه‌ای متفاوت و خاص را بنا کنند. همه‌‌ی افراد بالای هفت سال کشور-شهر ترفنج را ترک کرده‌اند و افرادی هم فرزندان زیر هفت سال‌شان را از گوشه و کنار جهان به این حکومت جدید سپرده‌اند. این حکومت قرار است با «آیین فردی» اداره شود؛ در این جامعه حتی به قیمت محکومیت جمع، حق با فرد است. فرد را اجتماع بار می‌آورد. این جامعه است که هر فرد را که جزئی از خودش است به هر گونه خطایی وا می‌دارد. با آغاز به کار این نظام جدید، یکی از شهروندان ترفنج، داوطلبانه جانش را در اختیار یک آزمایشی که برای زنده ماندن ابدی آدمیزاد بود، قرار می‌دهد و صاحب ثروتی هنگفت می‌شود. او به عنوان شهروندی که اعتقاد راسخی به نظام دارد ثروتش را در اختیار این حکومت نوپا می‌گذارد. آن شهروند نام خودش را موش و شغلش را موش آزمایشگاهی بیان می‌کند.

نمایشنامه موش ایده‌ای بسیار جذاب و درخشان دارد که کنش اصلی داستان، مالکیت موش بر روی قبرستانی در شهر است که مایل به فروش آن به حکومت نیست. او قصد ندارد آزادی و زمین خود را به هیچ قیمتی بفروشد و دولت هم به دلیل قوانینی که خود بنا نهاده، نمی‌تواند چیزی را از کسی بستاند. هدف موش چیزی جز حفظ استقلال و آزادی و همچنین نشان دادن قدرتش به دولت نیست. او نماد یک انسان و یا فیلسوف سرخورده است که می‌خواهد به روشی عجیب انتقام خود را از جهان بگیرد. البته در پایان‌بندی نمایش می‌بینیم که ممکن است حکومت تصمیمی جدید برای او بگیرد.

بهمن فرسی را بیشتر بشناسیم:

او متولد 1312 در تبریز، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس، ترانه‌سرا، کارگردان و بازیگر صاحب‌نام ایرانی است. فرسی پس از اینکه تحصیل را رها کرد و مشاغل مختلفی را تجربه نمود، به استخدام دولت درآمد. او در دوران جوانی داستان‌نویسى، نمایشنامه‌نویسی و نقد را آغاز و به آن‌‌ها مشغول شد. در آن دوره کتاب‌ و نمایشنامه‌های متفاوتی به قلم فرسی منتشر شد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به رمان به یادماندنی «شب یک، شب دو» در سال 1353 اشاره کرد. او به نوشتن برای نشریات مختلف و کارگردانی تئاتر نیز مشغول بود و نمایشنامه‌های متعددی را در تهران به روی صحنه برد. فرسی هم اکنون در لندن زندگی می‌کند و به ادامه‌ی فعالیت‌هایش در زمینه ادبیات، نمایشنامه‌نویسی و تئاتر مشغول است.

در بخشی از کتاب موش: بازی در دو پرده و یک تابلو می‌خوانیم:

مدیر دولت: زمینشو غصب مى‌کنیم و در عوض یه اتاق به فراخور فصل: گرم و سرد، تو یه آسایشگاه، به اضافۀ نوازش یه پرستار نرم‌تن بهش اعطا مى‌کنیم بعد دستامونو مى‌تکونیم، سرمونو بلند نگه‌مى‌داریم و تصور مى‌کنیم که در راه سلامت و بهداشت او قدم برداشته‌ایم. همه هم این موضوع ‌رو باور مى‌کنن. (مکث) نه آقایون! اگه من به ‌نام نمایندۀ اکثریت مردم این جامعه اینجا هستم باید عرض کنم این رویه مُزورانه‌س. به این ترتیب بشریت همیشه بیمار بوده و حکومت‌ها جز با اندیشه و انگیزۀ حمایت و پرستارى از گرده‌ش سوارى نگرفته‌ن. اى‌ى‌ى‌ى... (به مدیر نفوس) گزارش‌ رو بخونید آقا، نه، صبر کن، مگه تو این گزارش رو نخونده‌ى، پس براى ما تعریف کن، به این ترتیب خبر با احساسات آدم قاطى مى‌شه و فهم بهترى به شنونده دست مى‌ده بیشتر هم به دل مى‌شینه. وقتى یه نوشتۀ اینجورى رو برام مى‌خونن خیال مى‌کنم یه شاگرد مدرسه داره بم درس پس مى‌ده و من هیچوقت دوست نداشته‌م آقا معلم باشم. بگو بگو، تعریف کن، گمون نمى‌کنم از میون آقایون کسى مخالف باشه، ما منتظر بقیۀ قصه‌ایم.

(مدیر نفوس گزارش را تو دستش لوله مى‌کند. لحظه‌یى مردد است و بعد شروع مى‌کند.) مدیر نفوس: دوازده سالش بوده که تقاضا مى‌کنه از یتیم خونه بیاد بیرون. مى‌پذیرند. مى‌آد بیرون. سابقه‌ش تو یتیم خونه نشون مى‌ده که هیچ‌کدام از حرفه‌هایى ‌رو که اون تو به بچه‌ها یاد مى‌داده‌ن اون یاد نگرفته، خلاصه تخصص و مهارتى به‌هم نزده. برعکس به ‌علت همین بى‌علاقگى به یک کار معین یه آدم همه‌کاره از آب دراومده و موقع خروج از یتیم خونه اطلاع نسبى از نجارى، کفاشى، خیاطى، آهنگرى، صحافى، تراشکارى و قالیبافى داشته. از مشاغلى که در خارج اختیار کرده اطلاع دقیقى در دست نیست. همین‌قدر کم و بیش مى‌دونیم که بیشتر حرفه‌هاش شبانه‌س، و روزها رو اجباراً به خواب یا به استراحت مى‌گذرونه و تو مردم آفتابى نمى‌شه. آخرین و عالى‌ترین شغل رسمیش مصحح روزنامه بوده که با انحلال مطبوعات از دست مى‌ده.