معرفی و دانلود کتاب کینه کمین کرده

معرفی کتاب کینه کمین کرده

خانواده،‌ پناه است و زمانی که این پناه از آدمی دریغ شود،‌ زمین خواهد خورد. اشکان بیگی در کتابِ کینه کمین کرده، روایتگر زندگی ستاره، دخترِ نوجوانی، است که موردِ بی‌مهری خانواده‌ی کوچکش واقع‌شده و این اتفاق او را درگیر ماجراهای تلخی می‌کند. ماجراهایی که زندگی‌اش را به ورطه‌ی نابودی می‌کشانند.

درباره‌ی کتاب کینه کمین کرده

می‌توانید احساس سرخوردگی و غصه‌ای را که بر دل یک دختر نوجوانِ مهجورمانده سنگینی می‌کند، درک کنید؟ ستاره دختری کم‌سن‌وسال است. در خانواده‌ای کوچک به‌دنیا آمده؛ خانواده‌ای پسردوست به‌سانِ خانواده‌های بسیاری که در اطراف خود دیده یا شنیده‌ایم!

او فرزند اول است و از همان موقع که احساساتش را دریافت و درکی از رفتارهای دیگران پیدا کرد، متوجه شد که مادر و پدرش فرزند پسر می‌خواستند و هم‌چنان می‌خواهند. مادر ستاره مدام دست‌به‌دامن دعا و جادو یا دوا و دکتر است و می‌خواهد هرطور هست پسردار شوند؛ اما هرچه‌قدر که بر خواسته‌ی خود پافشاری می‌کند؛ از دخترش دور و دورتر می‌شود. اشکان بیگی نویسنده‌ی کتاب کینه کمین کرده، از بغض و کینه‌ی دختر نوجوانی می‌گوید که برخلاف دوستان و هم‌کلاسی‌هایش، خیلی زود بزرگ شد. او مجبور بود کودکی کردن را رها کند و والدینش مراقب او و ذهنیتی که در درونش شکل می‌گرفت، نبودند.

سرانجام خانواده‌ی ستاره صاحب یک فرزند پسر می‌شود. سهراب که همواره موردِ توجه و علاقه‌ی مادر است، سایه‌ای بر زندگی ستاره می‌شود و او نقش مادر دوم سهراب را بازی می‌کند. داستانِ کتابِ کینه کمین کرده، از آن‌جا آغاز می‌شود که ستاره، به‌عنوان شخصیت اصلیِ ماجرا، اقدام به قتل می‌کند؛ آن‌هم قتلِ یکی از نزدیک‌ترین کسانِ خود! اگرچه موفق نمی‌شود تا هدفش را به سرانجام برساند؛ اما روایت‌های غم‌زده‌ای از زندگی سراسر ناامیدیِ خود تعریف می‌کند تا شاید بخشی از دردی را که سال‌ها تحمل کرده، اندکی تسکین یابد.

اشکان بیگی، روان و ساده، با احساس و مهارت بیانِ جزئیاتِ به‌اندازه، داستانی را خلق و روایت کرده، که از کف جامعه و به‌ویژه قشر متعصب برخاسته؛ داستانی درباره‌ی رنجِ فراموش‌شدن دختران در سایه‌ی سیاهِ پسران.

کتاب کینه کمین کرده، به قلم اشکان بیگی و به‌کوشش انتشارات داهی به چاپ رسیده است.

کتاب کینه کمین کرده برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب به علاقه‌مندانِ داستان‌های اجتماعی فارسی پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب کینه کمین کرده می‌خوانیم

آخر گرفتاری ما یکی و دو تا که نبود. پیش می‌آمد که کسی مشقش را هم نوشته بود، اما باز هم در لیست افراد زمزمه‌شده در گوش خانم ربّانی قرار می‌گرفت. چه می‌دانم؟ هربار یک بهانه سرِ ما در می‌آورد این دختر چموش، هفت‌خطی بود که دومی نداشت. اگرچه همه‌ی بچه‌های کلاس اتفاق‌نظر داشتیم که حتی یک خط هم مشق نمی‌نویسد، اما از حق نگذریم، خیلی باهوش بود. انگار تمام تصویر مشق شب قبل را در ذهنش ثبت می‌کرد. لنگه‌ی همان مادر ناجنسش بود.

ممکن بود بچه‌ای از روی تنبلی یا نداشتن وقت کافی، یک جاهایی از مشق را جا می‌انداخت و نمی‌نوشت، خدای من، مگر می‌شد از دست خانم مارپِل - این لقبی بود که بچه‌های کلاس برایش گذاشته بودند - قِسِر دربرود؟ حالا نوبت اعلام اسامی دختران بخت‌برگشته‌ای بود که باید روز خود را با تنبیه سرکار خانم ربّانی شروع می‌کردند. اسم شش نفر را خواند. با خواندن هر اسم، صدای نفس عمیقی از مابقی نجات‌یافتگان از این مهلکه برمی‌خاست. همیشه دلم برای آخرین نفری که اسمش خوانده می‌شد، خیلی می‌سوخت. عملاً جسم بی‌جانی بود که به‌اجبار راهی مسلخ می‌شد. بینوا توانی برای راه‌رفتن نداشت.

از بد آن روز، یاسمین هم یکی از آن شش نفری بود که قرار بود تنبیه شود. یاسمین، روی نیمکتی که من و ناهید بودیم، می‌نشست. من وسط میز می‌نشستم و آن‌ها در دو طرف من بودند؛ البته اگر قرار بود که در صحیحی جای درستی قرار بگیرم، خیلی بهتر بود که من در کنار نیمکت بنشینم و این دو دختر ورّاج، کنار هم باشند. درست مثل آن شیشه‌ی جداکننده ملاقاتی‌ها از فرد زندانی شده بودم که تمام کاربردش این است که مانع از دیدن دو نفر نشود، اما تا می‌تواند جلوی انتقال صدا را بگیرد. به خدا قسم اگر چاره‌ای داشتند، حاضر بودند تا خود شب کنار هم بنشینند و بی‌وقفه باهم صحبت کنند.