معرفی و دانلود کتاب پیانیست پیکادلی

معرفی کتاب پیانیست پیکادلی

کتاب پیانیست پیکادلی نوشته‌ی واسینی اعرج روایت رنج‌های ایما، زنی روزنامه‌نگار در دوران جنگ داخلی لبنان است. زنی روشنفکر و ساعی که تصمیم گرفته از آخرین شعله‌ی کوچک هنر در میان آشوب لبنان محافظت کرده و سالن پیکادلی را که روزی محفل هنر و موسیقی در بیروت بود، بازسازی کند. آیا موفق خواهد شد؟

درباره‌ی کتاب پیانیست پیکادلی

دنیا در بیروت در حال فروپاشی‌ست، جنگ داخلی در جریان است و مردم تنها نگران چند چیز اساسی هستند: آرامش، وضعیت اقتصادی و نیفتادن در دام هلاکت. کسی مجال فکر کردن به هنر را نمی‌یابد. در چنین شرایطی هنر چه به کار آدم می‌آید؟ موسیقی می‌تواند آشوب برخاسته را آرام کند؟ یا وقتی همه‌ چیز بالا گرفت مردم می‌توانند به سالن بزرگ پیکادلی پناه ببرند؟

پیکادلی سالن موسیقی بزرگی است که در یکی از خیابان‌های پر رفت و آمد بیروت واقع شده. آنجا یک روزهایی برای خودش برو بیایی داشت. یک روزهایی نوای پیانو و موسیقی در آن می‌پیچید و لذت را در خون شنوندگان مسحور شده‌ای که در آنجا تجمع داشتند می‌ریخت اما یک روز نابود شد و بعد پیکادلی نیز مثل مفهوم هنر از یاد اکثر مردم بیروت رفت. ایما در این قضیه استثنا بود. این شخصیت رمان پیانیست پیکادلی (عازفه البیکادیللی) می‌خواست از هنر حتی در این شرایط هم حراست کند. واسینی اعرج (Wasini Al-Araj) به‌خوبی شخصیت دغدغه‌مند او را پرداخته و مصائب سد راهش را تصویر می‌کند.

ایما زن جوان روزنامه‌نگاری است که زندگی پرهیاهویی دارد. مادر او بزرگ‌ترین پیانیست بیروت بوده و ایما غمی بزرگ را به خاطر او در دلش احساس می‌کند. او هر روز از مقابل سالن پیکادلی رد می‌شود و به یاد مادرش لینا می‌افتد. تا اینکه بالاخره یک روز تصمیم می‌گیرد پیکادلی را نجات دهد و شکوه و جمالش را زنده کند. ایما به سراغ پلیس می‌رود و از او می‌خواهد تا در تحقیقاتش کمک کند. او از پلیس می‌پرسد که سوختن پیکادلی کار چه کسی بوده و جوابی دستش را نمی‌گیرد. هیچ‌کس گردن نمی‌گیرد که سالن بزرگ پیکادلی را در یک شب تبدیل به تلی از خاکستر کرده اما ایما از پای نمی‌نشیند. ایما به خاطر مادرش هم که شده سالن پیکادلی را ترمیم و بازسازی می‌نماید. او جشنی بزرگ به مناسبت بازگشایی مجدد پیکادلی ترتیب می‌دهد و در همان جشن به دلیلی واهی توسط پلیس دستگیر می‌شود. آیا تلاش‌های ایما به ثمر خواهد نشست؟

کتاب پیانیست پیکادلی نوشته‌ی واسینی اعرج داستانی تاثیرگذار و متاثرکننده درباره‌ی ارزش هنر است. داستان تلاش‌های یک استاد دانشگاه و دخترش برای احیای هنر در زمان آشوب و خاموشی در بیروت. واسینی اعرج نویسنده‌ی الجزایری که استاد دانشگاه سوربن است در این کتاب از رنج‌های ایما سخن می‌گوید و تصویری واقعی از لبنان در زمان جنگ داخلی را به مخاطبان خود عرضه می‌دارد. کتابی زیبا که می‌تواند قلب خوانندگان را در مشت گرفته و آن‌ها را وادار به تجربه‌ی رنج عمیق ایما و مادرش سازد.

کتاب پیانیست پیکادلی به کوشش سید حمیدرضا مهاجرانی به نحو احسن به فارسی ترجمه شده و توسط انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

کتاب پیانیست پیکادلی برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات عرب و داستان‌های تاریخی جذاب و دلنشین خواهد بود.

در بخشی از کتاب پیانیست پیکادلی می‌خوانیم

از وقتی که برادرم را کشتند، خون جلوی چشمانم را گرفته بود و خشم و کینه‌ام وقتی به اوج خودش رسید که مادرم از آن‌ها خواست حداقل جسد برادرم را تحویل بدهند اما آن‌ها با کمال بی‌رحمی و قساوت گفتند جسدش را جلوی سگ‌ها انداختیم. اتاقش را بلد بودم و وقتی تلفنش را از کار انداختم و او خواست یکی بیاید تا درستش کند، اول نگهبان ویژه‌اش را با یک کلت مجهز به صداخفه‌کن کشتم و بعد هم وارد اتاقش شدم. انگار بوی خطر را حس کرده بود، برای همین به من گفت: "تا حالا تو را ندیده‌ام؟" من هم جواب دادم: "قربان، تازه به این قسمت منتقل شده‌ام. در خدمت شما هستم. " او گفت: "می‌دانی برای چه این‌جا آمده‌ای؟" جواب دادم: "بله قربان. چون تلفن‌تان خراب شده. " به‌محض آن‌که پشتش را به من کرد، همان ضربه‌ای را به او وارد کردم که در تمرینات منطقۀ جونیه یاد گرفته بودم که می‌گفتند دشمنت را از پشت از پا دربیاور.

اول یک ضربه به مفصل پشت زانویش وارد کن و به‌محض آن‌که به‌زانو روی زمین افتاد، به طرفش حمله‌ور شو و ضربه‌ای محکم به سر وارد کن. آن‌وقت در عرض یک ثانیه لاشه‌اش روی زمین می‌افتد. کارد به‌قدری تیز بود که با یک بار کشیدن تا عمق فرو می‌رفت. تمام این عملیات یک یا دو ثانیه بیشتر طول نکشید. کار تمام شد و من هم آن شب را راحت خوابیدم. حس می‌کردم انتقام برادرم را گرفته‌ام. آن‌قدر غیرتی شده بودم که به آتش زدن پیکادلی فکر می‌کردم ولی موفق نشدم. آن موقع قلبم با من موافق نبود چون آن‌جا تبدیل به یک مکان پرجلال‌وشکوه شده بود. دچار مرگ تدریجی شده بود ولی من با خودم می‌گفتم روحم تحمل این فشار سنگین را ندارد.»