معرفی و دانلود کتاب ناپیدا

معرفی کتاب ناپیدا

گاهی زندگی واقعی به حدی تلخ و کسالت‌بار است که تخیلْ پایگاه امنی برای پناه یافتن و در امان ماندن می‌شود. این اتفاقی است که در کتاب ناپیدا نوشته‌ی سو آ به می‌افتد. در این کتاب با راوی منزوی و درونگرایی روبه‌رو هستیم که دل‌زده از زندگی فقیرانه و مکانیکی، به دنبال معنای زندگی می‌گردد و این معنا را در تخیل می‌یابد. این کتاب که یک رمان کوتاه‌ست، نامزد جایزه‌ی بهترین ترجمه‌‌ی ادبی آمریکا شده است.

درباره‌ی کتاب ناپیدا

سو آ به (Bae Suah) در کتاب ناپیدا (Nowhere to Be Found) داستان زن بی‌نامی را به تصویر می‌کشد که در گذر از زندگی و وقایع، در جستجوی معنا و پیوند در دنیایی بی‌تفاوت است. برای او زمان و هویت محو می‌شود و همه‌ی کنش‌ها واکنش است. او نمی‌تواند درک کند که چه چیزی دیگران را وادار می‌کند تا زندگی را این‌قدر جدی بگیرند و تا این اندازه روی مسائل تمرکز کنند؛ چراکه زندگی او بافته‌ای از مسائل زودگذر است.

راوی کتاب ناپیدا مشاغل گوناگونی در زندگی داشته که در آن‌ها هیچ ارتقای شغلی یا تغییر و تحول شخصی دیده نمی‌شود و او به چرخ‌دنده‌ای زیر بار سنگین ماشینی می‌ماند که مجبور است تسلیم حرکت ماشین باشد. او کارمند قراردادی دانشگاه است. همچنین به صورت پاره‌وقت در کارخانه‌ی رنگ‌سازی کار می‌کند. او مجبور است کارهای کسل‌کننده با حقوق کم انجام دهد تا بتواند به گذران زندگی خود و خانواده‌اش کمک کند.

راوی برادری به نام چولسو دارد که به ارتش پیوسته و ناپدید شده است. خاطره‌ی وی به حدی برای راوی قوی‌ست که نام چولسو به کرّات در داستان شنیده می‌شود و سرتاسر داستان با خاطرات او همراه است. شخصیت چولسو دستخوش خیال‌پردازی می‌شود و مرز بین واقعیت و خیال پیرامون وی، در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند. همه‌ی وقایع زندگی راوی، از سپری کردن دوران دوشیزگی گرفته تا پرداختن به مشاغل بیهوده و خانواده‌ای متلاشی، به او می‌آموزد که درس‌های آموخته شده ارتباط کمتری با واقعیتی دارد.

سو آ به در کتاب ناپیدا بر موضوعاتی چون بیگانگی، اضطراب وجودی و جستجوی معنا تمرکز می‌کند. راوی این داستان با احساسی عمیق از جدایی در زندگی دست و پنجه نرم می‌کند و در این بین بر کشف خود متمرکز می‌شود. یکی دیگر از مضامین این متن مفهوم هویت است. راوی سرگردان اشتیاق فراوانی به درک پیرامونش دارد و برای این هدف در گذشته‌ی خود تأمل می‌کند. نویسنده زندگی پر از رخوت و سستی راوی و تعمق درونی وی را با کمال دقت بیان می‌کند؛ به طوری که خوانندگان می‌توانند با مصیبت‌های قهرمان داستان همدردی کنند.

کتاب ناپیدا تصویری از چالش‌های اقتصادی- اجتماعی جوانان کره‌ی جنوبی در آغاز قرن بیستم ارائه می‌کند. در روند داستان مشاهده می‌کنیم که جامعه به‌سرعت در حال تغییر است و این جامعه به انزوای راوی و بیگانگی وی با اطرافش دامن می‌زند. این روایت به شیوه‌ای تکه تکه و رؤیایی بیان می‌شود و نثری غنایی و روایتی درون‌نگر دارد. همین تکه تکه بودن در کنار ناپیدایی مرز بین خیال و واقعیت، یکی از شگردهای نویسنده است تا آشفتگی درونی ضدقهرمان و گسستگی او از محیط اطرافش را به طریق غیرمستقیم و با استفاده از شگردهای روایت‌پردازی نشان ‌دهد.

کتاب ناپیدا اولین رمان سو آ به، نویسنده‌ی کره‌ای، است که به فارسی ترجمه می‌شود. سو آ به که در داستان‌هایش پیوند ناگسستنی میان گذشته و آینده، زندگی و ادبیات برقرار می‌‌کند، تاکنون جوایز ادبی متعددی دریافت کرده است. این کتاب را انتشارات نیماژ با ترجمه‌ی رضا جهان آبادی منتشر کرده است.

جوایز و افتخارات کتاب ناپیدا

• نامزد جایزه‌ی ترجمه‌ی پن در سال 2016؛
• نامزد جایزه‌ی بهترین کتاب ترجمه‌شده‌ی آمریکا در سال 2016.

نکوداشت‌های کتاب ناپیدا

• خلق چولسویی دیگر که وجودش نه اثبات و نه رد می‌شود، نمونه‌ای از امتناع سو آ به از روایت کردن است. رازهای این داستان نه در مکان، بلکه در زمان اتفاق می‌افتد. (سایت نشنال)
• گزارشی شخصی و فشرده از آنومی و عقب‌نشینی در زمان تغییرات سریع اجتماعی و اقتصادی. این کتاب به‌راحتی هضم می‌شود و بسیار درخور توجه است. داستانی کامل، تأثیرگذار و باارزش. (سایت ادبی کامپلیت ریویو)

کتاب ناپیدا برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای تمام کسانی که به داستان‌های مفهومی و فلسفی با محوریت شناخت خود و معنای زندگی علاقه‌مند هستند و به دنبال نگاه تازه‌ای به دنیا و زندگی می‌گردند، مناسب است. همچنین دوست‌داران ادبیات کره جنوبی از این رمان کوتاه استقبال خواهند کرد.

در بخشی از کتاب ناپیدا می‌خوانیم

عجیب است که تاریخ تکرار می‌شود و عمری طولانی‌تر از خاطرات آدمی دارد. در آن گذشته‌های دور تصور می‌کردم چولسو تا ابد ناپیدا است و آینده را چندان متفاوت نمی‌دیدم. احساساتی پوچ اما ماندگار روی پوستم خزیدند، دقیقاً شبیه جای دندانی روی تن آدم که از بین نمی‌رود. زمان از آنچه مقدر شده، عقب‌نشینی می‌کند، از مردود دانستن آنچه مردود دانسته‌شده، سر باز می‌زند. آنچه را درباره‌اش سروده‌ها نوشته شده، فراموش می‌کند و سرشار می‌شود از هرآنچه روی برگردانده‌؛ آنچه زمان از آن روی برگردانده است، همچون موهای سپید محبوبت.

پس ا آنکه برادرم رفت، چیزی حدود یکسال پس‌از رفتنش، دیگر برایمان ممکن نبود که در همان خانه‌ی پلاک 16 ساکن باشیم. آن‌گونه که دفتر شهرداری منطقه‌مان توضیح می‌داد، ساخت‌وساز ساختمان‌های اطرافمان، ‌ زمین آن نواحی را سست کرده بود و ساختمان‌هایی که نوسازی نشده بودند در معرض خطر ریزش و تخریب قرار داشتند. هیچ‌کدام از خانه‌های قبلی‌مان، نه پلاک 25، نه پلاک 337، نه پلاک 1115، دیگر خانه‌ی ما نبود. برادرم را گم کردیم؛ نه نامه می‌فرستاد و نه پول. نمی‌گذارم به حساب خیانت او. آن روزی که برادرم دست خیس عرق مرا می‌فشرد، طوری که انگار هرگز رهایم نخواهد کرد، قولی بابت پول یا نامه نداد. بلکه از اوقاتی حرف می‌زد که با پول و نامه‌هایش سپری می‌شوند. درکش می‌کردم. اوقاتی مدِ‌نظرش بود که آدم‌ها در خالصانه‌ترین حالت خودشان قرار می‌گیرند؛ که همه‌ی کارهای غیرضروری‌شان را کنار می‌گذارند و مشتاقانه در انتظار ایدئالی تصادفی و دور از خودشان هستند. خون من و برادرم که نیایشی گرم و صمیمی هنگام صرف صبحانه هم آن را به جریان نمی‌انداخت، مکالمه‌ای دوستانه با اهل خانه، زندگی‌ای که قدم‌به‌قدم و تدریجی ساخته می‌شود و پیش می‌رود؛ این‌ها بودند که به برادرم آزادی می‌بخشیدند. برادری که جایی میان تونل‌های فاضلاب اوساکا جا خوش کرده. من عاشق همچین برادری بودم. نه به‌خاطر آنکه عضوی از خانواده است، یا آنکه برایم ماشین لباس‌شویی خرید. چیزی که برایم به‌ جا گذاشت، بی‌میلی بسیار بسیار طولانی بود و سکون: تمایلی زیبا و تاکسیدرمی‌شده.