معرفی و دانلود کتاب صوتی خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ

معرفی کتاب صوتی خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ

کتاب صوتی خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ اثر اروین د. یالوم، شما را با تجربه و فلسفه مرگ آشنا می‌کند و از چنگال هراس مرگ می‌رهاند.

خیره به خورشید (Staring at the sun) به عمیق‌ترین ترس‌های ما نگاه می‌اندازد و با بلاغتی استثنایی و دیدگاهی انسان‌پسند شرح می‌دهد که چگونه می‌توانیم به آرامش برسیم. کتاب بذله‌گو، دوستانه و تذلذل‌ناپذیر است و با بلند‌نظری ما را راهنمایی می‌کند تا به خرد برسیم که بتوانیم ترس‌هایمان را تحمل کنیم نه اینکه آنان را مغلوب گردانیم.

از ابتدای تاریخ تاکنون، فکر فناپذیری در جان ما ته‌نشین شده است. هزاران سال است که فیلسوفان متفکر می‌کوشند جراحت فناپذیری را تلطیف کنند و در ساختن زندگی هماهنگ و توأم با آرامش به یاری ما بشتابند.‏

ترس از مرگ ممکن است غیر مستقیم یا مستقیم در ما وجود داشته‌ باشد. گاهی به صورت یک بیماری روانشناختی در درون ما، گاهی یک دغدغه و ترس که مانع شادی ما و لذت بردن از زندگی می‌شود. فکر کردن مدام به مرگ مانند خیره شدن به خورشید است، نمی‌توان آن را تاب آورد و ما را از پا در می‌آورد. او از دو قسم تنهایی می‌گوید و از تاثیر هر یک از این دو نوع بر ترس و اندیشه به مرگ.

اروین د. یالوم (Irvin David Yalom) روانپزشک اگزیستانسیالیسم و نویسنده آمریکایی است. اروین یالوم، بیشتر با رمان‌های روانشناختی‌اش، مشهور است. رمان معروف «وقتی نیچه گریست» هم قبل‌تر، از این نویسنده منتشر شده و با استقبال خوبی در سراسر دنیا مواجه شد.

از آنجا که فکر به مرگ و احتمالا ترس از آن از نوجوانی که فرصت فکر کردن به مفاهیم این‌چنینی برای هر انسان پیش می‌آید؛ شنیدن این کتاب صوتی برای نوجوانان 14 ساله تا کسانی که در سنین پیری خود را نزدیک به این اتفاق می‌بینند دل انگیز و جذاب و قابل استفاده و راه‌گشاست و می‌توانیم ادعا کنیم شنیدنش بر همه لازم و واجب است.

در بخشی از این کتاب صوتی خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ می‌شنویم:

دو قسم تنهایی وجود دارد: تنهایی روزمره و تنهایی وجودی. اولی بین اشخاص است، رنج گوشه‌‌گیری از مردمان دیگر. این تنهایی که غالبا با ترس از صمیمیت یا احساس طرد شدن، شرم، یا بی‌ارزش بودن همراه است برای همه‌مان آشناست. در حقیقت بیشترین کار روان‌ درمانی متوجه کمک به بیمار و یاد دادن ایجاد روابط صمیمانه‌تر و مستمرتر و پر دوام‌تر با دیگران است.

تنهایی بر اضطراب مرگ می‌افزاید. غالبا فرهنگ ما پرده‌ای از سکوت و انزوا دور مرگ می‌کشد. افراد خانواده در حضور آدم در حال مرگ مبهوت می‌شوند و نمی‌دانند چه بگویند. می‌ترسند مبادا آدم در حال نزع آشفته شود. همچنین از ترس این که مبادا شخصا با مرگ خود روبرو شوند زیاد به او نزدیک نمی‌شوند. زمانی که مرگ انسانی فرا می‌رسید، حتی خدایان یونان از ترس می‌گریختند.

این انزوای روزمره دو کارکرد دارد: نه فقط خوب مراقبت می‌شود که از آدم رو به مرگ دوری کنیم، بلکه خود آدم رو به مرگ اغلب برای انزوا همدستی می‌کند. این‌ها به استقبال سکوت می‌روند تا مبادا کسانی را که دوست دارند به دنیای دل مرده و مخوف خود بکشانند. کسی که جسما بیمار نباشد، اما در چنگ اضطراب مرگ بیفتد، همین احساس را پیدا می‌کند. البته چنین انزوایی شامل هراس هم می‌شود. چنان که ویلیام جیمز یک قرن پیش نوشت: «مجازاتی شیطانی‌تر از این اگر چنین چیزی از لحاظ جسمی امکان‌پذیر می‌بود نمی‌توان ابداع کرد که رشتۀ پیوند کسی را با جامعه ببریم و از آن پس او را از دسترس و توجه دیگران دور کنیم.»

دومین شکل تنهایی، انزوای وجودی، ژرف‌تر است و از شکاف پر نشدنی بین فرد و سایرین ناشی می‌شود. این شکاف نتیجۀ آن است که نه تنها هر یک از ما تنها به هستی پرتاب شده‌ایم و ناچاریم تنها از آن بیرون برویم، بلکه این نکته نیز در آن دخیل است که هر کدام از ما در دنیایی به سر می‌بریم که تنها برای ما شناخته شده است.

فهرست مطالب کتاب صوتی