معرفی و دانلود کتاب سرگذشت کندوها

معرفی کتاب سرگذشت کندوها

هفدهمین کتاب جلال آل احمد، داستان بلند سرگذشت کندوها است. این کتاب که حول محور دوازده کندوی عسل می‌چرخد، داستان زندگی زنبورهای این کندوها و صاحبشان یعنی کمندعلی بَک را برایمان تعریف می‌کند.

درباره‌ی کتاب سرگذشت کندوها

جلال آل احمد در کتاب سرگذشت زنبورها داستان یک کندوی عسل را به تصویر می‌کشد و به مخاطبان نشان می‌دهد که چطور موجودی به ‌نام «بلا» کنترل زندگی آن‌ها را در دست گرفته است. کتاب سرگذشت کندوها به قلم جلال آل احمد در سال 1333 منتشر شد. این کتاب یک داستان بلند است که هم‌ قصه‌ی کمندعلی بَک را روایت می‌‌کند و هم قصه‌ی زنبورهای کندوهای عسل او را. جلال آل احمد در بخش اول کتابش، کمندعلی بَک را به ما معرفی می‌کند و به ما نشان می‌دهد که او چطور صاحب کندوها شده است و چه روزگاری را هرساله بر کندوها و زنبورهایش تحمیل می‌کند.

او در فصل دوم کتاب سرگذشت کندوها ما را همراه خود داخل کندوها می‌برد تا زندگی زنبورها را از نگاه خودشان به ما نشان بدهد. آن‌ها مطیعِ کمندعلی بَک هستند و به این باور رسیده‌اند که دست سرنوشت، قسمت آن‌ها را تعیین کرده است. آن‌ها فکر می‌کنند وظیفه‌شان این است که کار کنند و حاصل کار و تلاششان را دودستی در اختیار کمندعلی بَک بگذارند، اما اتفاقی می‌افتد که هم سرنوشت زنبورها و هم سرنوشت کمندعلی بَک را تغییر می‌دهد.

کتاب سرگذشت کندوها توسط نشر ارس در اختیار شما قرار می‌گیرد.

کتاب سرگذشت کندوها مناسب چه کسانی است؟

کتاب سرگذشت کندوها به افرادی که به ادبیات داستانی ایرانی علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

درباره‌ی جلال آل احمد بیشتر بدانیم

جلال آل احمد (Jalal Al-e-Ahmad) زاده‌ی 11 آذر سال 1302 در تهران است. او یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های ادبیات معاصر ایران است. جلال آل احمد به‌دنبال محمدعلی جمال‌زاده و صادق هدایت، در آثارش از ساده‌نویسی و زبان محاوره استفاده کرد و نوع نگارش ادبی او به الگوی خاصی در میان مردم و اهل ادب تبدیل شد. او از جمله افراد اصلی مؤسس کانون نویسندگان ایران بود. جلال آل احمد در نیمه‌های دهه‌ی 1340، «پدرخوانده»ی ادبیات ایران محسوب می‌شد. در دهه‌ی 1380 جایزه‌ای تحت عنوان جایزه‌ی ادبی جلال آل احمد معرفی شد که گران‌ترین جایزه‌ی ادبی ایران به شمار می‌آمد. از آثار جلال آل احمد می‌توان به «مدیر مدرسه»، «دید و بازدید»، «پنج داستان» و «زن زیادی» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب سرگذشت کندوها می‌خوانیم

نمی‌دونم این بلا چه بلاییه که به ذخیره‌ی کوفتی مام بند کرده. حالا بچه‌مچه‌ها چی بخورن؟ و چه‌جوری دستشون به کار بره؟» و یکی دیگرشان گفت: «آخه ننه مگه نشنیدی که میگن شیره جوونک‌ها را سست می‌کنه و از کار می‌ندازه؟» و یکی دیگر گفت: «جزّ‌جیگر بزنی الهی! مگه سالی یه‌دفه بَسِت نیست که حالا اول فصل کار اومدی؟ اقلاً صبر می‌کردی اول سرما می‌اومدی که شهر پُرو‌پیمون باشه»، و بعد هم درد دل‌ها که تمام شد نتیجه گرفتند که هیچ‌کدام به شیره دست نزنند و طَرَفش هم نروند و این دستور را قراول‌ها توی شهر جار زدند و بعد هم قرار شد دورو‌بر گودالِ شیره را دیوار بکشند و روش را هم بپوشانند که بویش به دماغ مورچه‌ها نرسد و عمله‌بناها و معمارباشی‌ها کارهای ساختمانی‌شان را ول کردند و آمدند سراغ این‌ کار، و بعد هم قرار گذاشتند که ایلچی بفرستند سراغ شهرهای همسایه و از هم‌ولایتی‌های دنیا‌دیده‌تر صلاح‌مصلحت بکنند و نظر بخواهند.

حالا نگو که توی هر دوازده ‌تا شهر ولایت زنبورها اوضاع از همین قرار است و شاباجی‌خانم‌ها و گیس‌سفیدهای شهرهای دیگر هم به همین نتیجه‌ها رسیده‌اند و همین دستورها را به همشهری‌هاشان داده‌اند. خلاصه هنوز آفتاب درست پهن نشده بود که ایلچی‌ها راه افتادند و ازین شهر به آن شهر، دَمِ دروازه شهرهای همسایه با احتیاط نشستند و شاخک‌هاشان را پایین آوردند و از ترس اینکه مبادا قابچی‌های شهرهای همسایه خیال کنند عوضی آمده‌اند یا قصد بدی دارند، اول احترام به‌جا آوردند و بعد سلام و دعای شاباجی‌خانم خودشان را برای شاباجی‌خانم آن شهر رساندند و بعد خبر آمدن بلا را دادند و از حال و روزگار آن شهر پرس‌و‌جو کردند و به محض اینکه خبردار شدند آن جا هم قضیه از همان قرار است بال کشیدند و به شهرهای دیگر هم سرزدند و وقتی دیدند همه‌جا، حتی تو شهر شاباجی‌خانم بزرگه- که پیرترین زنبورهای ولایت توش زندگی می‌کردند- همین خبرهاست، برگشتند به شهر خودشان و به شاباجی‌خانم خودشان گزارش دادند و رفتند سراغ کارهای دیگرشان.