معرفی و دانلود کتاب سرزمین گوجه‌های سبز

معرفی کتاب سرزمین گوجه‌های سبز

کتاب سرزمین گوجه‌های سبز نوشته‌ی هرتا مولر یکی از برجسته‌ترین و به‌یادمادنی‌ترین آثار ادبیات آلمان محسوب می‌شود و مولر به واسطه‌ی این اثر برنده‌ی جوایز بسیاری شده است. او زندگی تعدادی دانشجو را را روایت می‌کند که برای فرار از استبداد رومانی راهی کشور آلمان می‌شوند تا از فقر و فلاکت فرار کنند.

رمان سرزمین گوجه‌های سبز (The Land of Green Plums) روایتی دهشتناک از کشوری است که بر اساس آرمان‌هایش قرار بود در مقابل استبداد بایستد و مردم در آن زندگی کنند اما اکنون سرزمینی پر از ترس، فقر و وحشت شده است و حکومت استبدادی به تمامی ابعاد زندگی مردمش نفوذ کرده است و جوانان دیگر امیدی به فردای خود در این دیار ندارند.

خلاصه‌ای از رمان سرزمین گوجه‌های سبز:

داستان سرزمین گوجه‌های سبز، درباره‌ی دختری از تبار آلمانی‌های رومانی است که به همراه پنج دوست خود در دوره‌ی سیاه استبداد زده‌ی نیکولای چائوشسکو زندگی می‌کند. مولر، در رمان خود، به شیوه‌ی پست‌مدرن و با استفاده از استعارات و کنایه‌های مکرر، زندگی در دوران دیکتاتوری را به عنوان صدای قشر دانشجو برای شما به تصویر می‌کشد.

زیبایی این کتاب در این است که خود مولر چنین زندگی‌ای را تجربه کرد و در همین دوران در کشور رومانی بود و بارها با دستگاه‌های حکومتی درگیر و حتی تهدید به مرگ شد.

نویسنده با زیرکی تمام، در ابتدای اثرش، شعری از «جلو ناوم» شاعر شهیر رومانیایی را می‌آورد. شعری که چندین مرتبه در طول داستان تکرار می‌شود. پیام شعر، یکی از مهم‌ترین پیام‌های اثر اوست: در فضای دهشتناک دیکتاتوری، دوستان شاید همدیگر را دوست داشته باشند اما وحشت، فقر، و بیکاری آن‌قدر بر آن‌ها مستولی شده و آن‌قدر در خود گرفتارند که در فضای سردِ مرگ عواطف انسانی، یا دست به خیانت می‌زنند و یا دست به رها کردن یکدیگر.

مهم‌ترین عنصر این اثر نابِ مولر را باید شاعرانه‌گی او در سبک «رئالیسم جادویی» دانست. شکل زبان روایت، ساده و برای همه قابل‌فهم است اما استعارات و کنایه‌های پیچیده‌ی آن به قدری زیبا به کار برده شده، که می‌تواند خواننده‌ی زیبایی‌شناس را شیفته‌ی خود ‌کند. روایتی پست‌مدرن را می‌شود از خلال جملات عمیق این رمان دریافت. داستانی چندلایه که با طرح عمقِ رازآلودِ دیدگاه‌ها و پدیده‌ها، شما را به هزارتوی ساختار خود می‌کشاند و چنان اثری عمیق در سویدای ذهن و قلبتان به جا می‌گذارد که وقتی به خط پایانی داستان می‌رسد، پی می‌برید که در سفری ناب و مکاشفه‌ای شعورمندانه با نویسنده همراه بوده‌اید. مسیری که بسیاری از واقعیت‌ها را به او نمایانده است.

از نگارش سیال هرتا مولر (Herta Muller) باید گفت. نگارشی که از حیث زیبایی‌شناختی، باید آن را تحسین کرد. مولر، با تبحر تمام، جریان سیال ذهن را طوری خلق می‌کند که فضای وهم‌آلودش در دنیای واقعیت، بیش از هر چیزی خواننده را می‌ترساند. او، با هنرمندی تمام جادوی رئالیسم را به کار می‌گیرد تا واقعیت زشت و دهشتناک دورانی سیاه که جامعه‌اش تجربه کرد را به تصویر بکشاند.

افتخارات کتاب سرزمین گوجه‌های سبز:

سرزمین گوجه‌های سبز، در سال 1998 موفق به دریافت جایزه‌ی معتبر «ایمپک» دوبلین و در سال 2009 موفق به دریافت جایزه‌ی «نوبل» به عنوان معتبرترین جایزه‌ی دنیای ادبیات شد.

هرتا مولر را بیشتر بشناسیم:

مولر در کشور رومانی و در سال 1953 به دنیا آمده و اکنون در کشور آلمان زندگی می‌کند. وی در رشته‌ی زبان آلمانی تحصیل کرد و بعد از آن در آلمان در سمت مترجم و معلم اشتغال پیدا کرد. نخستین اثر این چهره‌ی ادبی در سال 1987 منتشر شد.

در بخشی از کتاب سرزمین گوجه‌های سبز می‌خوانیم:

در شهر هم درختان توت یافت می‌شد اما نه در خیابان‌ها؛ در حیاط‌ خانه‌ها. و نه در هر خانه‌ای. فقط در خانه‌ی آدم‌قدیمی‌ها. در زیر درخت، یک صندلی راحتی قرار داشت که روکش نشیمن‌گاه آن از جنس مخمل بود. اما مخمل، لکه‌دار و پاره‌پاره بود. وسط آن سوراخ شده بود و تکه‌ای از زیر آن، معلق در هوا. سطح مخمل به‌علت این‌که خیلی روی آن نشسته بودند، سفت و له به نظر می‌رسید. رشته‌های ریش‌ریش‌شده‌ی مخمل همچون گیسوان بافته شده به نظر می‌رسید. اگر کسی بر روی آن صندلی کهنه می‌نشست، رشته‌های تازه‌ای بیرون می‌زد؛ رشته‌هایی که روزگاری سبز بودند.

در حیاطِ درختان توت، گاهی سایه‌ای آرامش‌بخش بر صورت همان آدم‌قدیمی می‌افتاد. آرامش‌بخش بودن سایه را می‌دانم چون گاهی بی‌خبر خطر را به جان خریده و وارد این‌گونه حیاط‌ها می‌شدم و البته دیگر خیلی کم به آن‌جا برمی‌گشتم. در بحبوحه‌ی همان لحظه‌ی آرامش‌بخش، شعاع نور از لابه‌لای برگ‌های بالای درخت توت به صورت آن آدم قدیمی می‌تابید و راز دیاری دوردست را برملا می‌کرد.

مسیر نور را که دنبال می‌کردم، تا ستونِ فقرات‌ام می‌لرزید، چرا که منبع آرامش، شاخه‌های درخت توت نبود بلکه تنهایی چشمانِ آن آدمِ قدیمی آن را خلق می‌کرد. دوست نداشتم کسی مرا آن‌جا ببیند؛ کسی که از من بپرسد که آن‌جا چه می‌کنم؛ راستش، من کاری نمی‌کردم. فقط داشتم پرسه می‌زدم. مدت زیادی به درخت‌های توت خیره می‌شدم و قبل از خروج از آن‌جا، برای بار آخر به چهره‌ی آن‌کسی که روی صندلی نشسته بود، نگاه می‌کردم؛ چهره‌ای که بیان‌گر یک روستا و دیار بود. من به چشم خود دیدم که مردان و زنان جوان، با کیسه‌ای بر دوش که یک درخت توت در آن بود، روستای خود را ترک می‌کردند و یک‌به‌یک، درخت توت به حیاط‌های شهر می‌آوردند.