معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا

کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا، 44 شعر با حال‌و‌هوای دریایی و کلمات مواج است که از شاعر رنگ‌ها، احمدرضا احمدی می‌خوانید. او شما را به جهانی که با کلمات خیال‌انگیز خود ساخته، فرا می‌خواند. این شعرها از جمله آثار دوران سالمندی شاعر هستند.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا

در این دفتر اشعاری را می‌خوانید که دنیایی تاریک‌روشن را پیش چشمتان ترسیم می‌کند. جهانی که مرگ به آن بسیار نزدیک است و در هیبت آمبولانسی سیاه هر دقیقه در کمین شاعر ایستاده است. در کنار این جنبه، خاطرات عشقی از دست رفته در اتاقی در پاریس، در آن تداعی می‌شود. شاعر می‌داند تنهایی‌اش گریزناپذیر است و اندیشه کردن پیرامون نیستی را با تعابیری چون خاموش شدن کلمات، سقوط دست‌ها و آواز مردگان توصیف می‌کند.

در کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا، احمدرضا احمدی از کفش‌های شناور شاعران در دریا، صدای سازهای زهی و تکه‌ای ابر سخن می‌گوید؛ و مهم‌تر از این‌ها، از سرمایه‌ی عمری که در ظلمات گم شده است صحبت می‌کند. مفهوم گم شدن یا گم کردن از دیگر درونمایه‌های پرتکراری‌ست که در این شعرها دیده می‌شود؛ چه تحت عنوان گم کردن زمان باشد چه نامی گمشده که دیگر بر زبان کسی نیست. به‌علاوه شعرهای این دفتر گاه از ورطه‌ی عشق و جنون به تسلیم و ناگزیری می‌رسند.

در مجموع شعر احمدرضا احمدی موسیقی طبیعی کلام محاوره را دارد و از صنعت‌پردازی‌های شاعرانه و پیچیده‌گویی به دور است. اگر در شعر او ابهامی هم هست، ناشی از تصاویر خیال‌انگیز اوست که دارای آشنایی‌زدایی پررنگی هستند و خواننده را در فضایی سوررئال و فراواقعی قرار می‌دهند. کتاب حاضر از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا مناسب چه کسانی است؟

دوستداران شعر معاصر و علاقه‌مندان به اشعار احمدرضا احمدی تجربه‌ی خواندن این کتاب را از یاد نخواهند برد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر ششم: به رنگ آبی دریا می‌خوانیم

دیگر
چیزی از او به‌یاد نمانده است
نه توفان‌ها که در اطرافش
پراکنده بودند
نه خسوفی که سخت احاطه‌اش کرده بود
نه کسوف که تسلیم سرنوشت کرده بودش
ما نمی‌خواستیم
شرح حالش را ادیبانه بنویسیم
ما نمی‌خواستیم
و قادر نبودیم
شرح حالش را به شعر بنویسیم
شعرها بندبند می‌شدند
یا می‌شکست
هیچ‌چیزش استثنایی و خاص نبود
اما
در آن‌غروب
تابستان
اثرش را گذشت

فهرست مطالب کتاب

چراغ‌های آسمانی
زمان را گم کردیم
هواپیما در آسمان گم شد
چترش را باز کرد
سیم‌های گیتار سوخت
نام گمشده
تا آن‌روز زنده باشیم
دلتنگ
آمبولانس سیاه‌رنگ
باید بروم
در ساعت سه‌بعدازظهر
کپسول اکسیژن
در آفتاب
زمان را فراموش کرده بود
سپس در زمان گم شد
بشقاب‌های خالی از غذا
تا پیری
سوار آسانسور شدم
به‌دنبال علف بودند
شانه می‌زدیم
در باران می‌گریستند
تفاوتی نداشت
پس از سی‌سال
از سکوت ما آب شدند
همه‌ی نخل‌های مانده در شرجی
زمان درو
در آستانه‌ی این‌جهان
لبخند بر لب داشت
چراغ رومیزی
چراغ رومیزی روشن است
باید تنها حرکت کنیم
از باران خیس خیس بود
هرچه صدایش کردیم
به‌خواب رفت
طی سال‌ها
سبد خالی میوه
همه‌چیز روشن
گفتم...
آرام باشیم
گُل‌های سرخ
حوادث
همه‌ی آن‌کودکان
در می‌زنند
سنگ‌فرش خیابان