معرفی و دانلود کتاب دست‌های آلوده: نمایشنامه در هفت مجلس

معرفی کتاب دست‌های آلوده: نمایشنامه در هفت مجلس

آیا شما هم به کتاب‌هایی با جملات عمیق و تاثیرگذار علاقه‌مندید؟ ژان پل سارتر نویسنده‌ی برنده جایزه نوبل، در کتاب دست‌های آلوده، نگاهی به دوران کمونیستی فرانسه و تشکیل احزاب مختلف دارد.

درباره کتاب دست‌های آلوده:

این نمایشنامه شامل هفت مجلس می‌شود که همگی به جز پرده اول و آخر، روایتگر وقایع سال 1943 هستند. تمام اتفاقات در منطقه‌ای به نام ایلیریا رخ می‌دهند که در کتاب حاضر با عنوان «کشور» از آن یاد می‌شود.

نمایشنامه‌ی دست‌های آلوده (Dirty Hands) از زندگی‌ اعضای احزاب و تشکیلات کمونیست می‌گوید و اینکه چطور باید گوش به فرامین دستورات باشند و بدون هیچ اعتراضی، وفادارانه به آن عمل کنند. در واقع برای آن‌که شخصی بتواند وارد حزبی شود، باید ابتدا تمام عقاید، نظرات و باورهای شخصی خودش را کنار بگذارد و از آن پس مطیع اهداف و مصلحت‌های حزب باشد. هیچ یک از اعضا اجازه‌ی شک و تردید در دستورات را ندارند و در صورت هرگونه اما و اگر، شخص خاطی به عنوان خائن کشته می‌شود.

داستان این کتاب راجع به پسری به نام هوگو، یکی از اعضای حزب کمونیست است. او دستور کشتن یکی از مقامات بالا رتبه را دریافت کرده، ولی نظری خلاف آن دارد. هرچند ماجرای کتاب تم سیاسی دارد اما داستان عاشقی هوگو کمی فضای اثر را تلطیف می‌کند.

کتاب دست‌های آلوده برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از علاقه‌مندان نمایشنامه و موضوعات سیاسی هستید، این کتاب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

با ژان پل سارتر بیشتر آشنا شویم:

او فیلسوف، نمایشنامه نویس، رمان نویس، منتقد و اگزیستانسیالیست فرانسوی بود که در سال 1905 متولد شد. سارتر پس از اتمام تحصیلاتش در دبیرستان، به تدریس فلسفه پرداخت و مدتی بعد برای ادامه تحصیلاتش در همین رشته به آلمان سفر کرد.

او که از کودکی به دنبال کسب شهرت بود، در نهایت در سال 1938 با انتشار رمان تهوع به شناختی وسیع دست یافت. جالب است بدانید که او و سیمون دوبوار فیلسوف، نویسنده و فمنیست فرانسوی، به یک‌دیگر علاقه‌مند بودند و تا پایان عمر همراه ماندند.

از دیگر آثار ژان پل سارتر (Jean Paul Sartre) می‌توان به «مجموعه داستان دیوار»، «مگس‌ها»، «هستی و نیستی» و «سن عقل» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دست‌های آلوده می‌خوانیم:

اولگا- گوش کن، هوگو. من یک کلمه هم از آنچه را که تو گفتى باور نمى‌کنم و دستورى هم درباره تو به من نرسیده؛ اما اگر یک‌وقت دستورى در این‌باره به من برسد، خودت مى‌دانى که اطاعت خواهم کرد و اگر کسى از «حزب» سراغ تو را از من بگیرد حتى اگر بخواهند تو را جلوى روى من بکشند خواهم گفت که اینجا هستى. پول دارى؟

هوگو- نه.

اولگا- الان به تو مى‌دهم و بعد هم تو مى‌روى.

هوگو- کجا؟ بروم توى کوچه‌هاى تنگ بندر پرسه بزنم یا روى باراندازهاى بندر؟ آب هم سرد است، اولگا. اینجا هرچه که به سرم بیاید اقلاً اینقدر هست که نور و گرما وجود دارد. این خودش آخر عاقبت راحتى است.

اولگا- هوگو، من هرچه که «حزب» دستور بدهد اطاعت خواهم کرد. قسم مى‌خورم که آنچه را دستور بدهد، اطاعت خواهم کرد.

هوگو- مى‌بینى که حرف من درست است.

اولگا- برو پى کارت.

هوگو- (که اداى اولگا را درمى‌آورد) نه. «من آنچه را که حزب دستور بدهد اطاعت خواهم کرد!» شاخ در خواهى آورد. اگر آدم صمیمى‌ترین حسن‌نیتها را هم داشته باشد، کارى را که مى‌کند هرگز طبق دستور حزب نکرده. «تو به خانه هوده‌رر خواهى رفت و سه‌تا گلوله به شکمش خواهى زد.» این دستور خیلى ساده بود، نیست؟ من به خانه هوده‌رر هم رفتم و سه‌تا گلوله هم به شکمش زدم؛ اما مطلب دیگرى بود. دستور؟ دیگر دستورى در کار نبود، از یک لحظه معین به بعد، دستور و فرمان هم آدم را کاملاً تنها مى‌گذارد. دیگر دستور عقب مانده بود و من تنها پیش مى‌رفتم و خودم تنها آدم کشتم و... نمى‌دانم هم چرا، براى چه؟ خیلى دلم مى‌خواهد که حزب به تو دستور بدهد مرا با تیر بزنى. براى اینکه ببینم. فقط براى اینکه ببینم.

اولگا- ممکن است ببینى (پس‌از لحظه‌اى) حالا چه‌کار مى‌خواهى بکنى؟