معرفی و دانلود کتاب جاده جنگ - جلد 10

معرفی کتاب جاده جنگ - جلد 10

کتاب جاده جنگ - جلد 10 نوشته‌ی منصور انوری، از روز سوم شهریور 1320 و ماجرای هجوم روس‌ها به کشور از شمال شرقی خراسان به ایران و اشغال کشور توسط متفقین آغاز می‌شود و با پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به اتمام می‌رسد.

موضوعات رمان ده جلدی «جاده جنگ» بر اساس واقعیات تاریخی شکل گرفته‌اند و گویای نیم قرن از حوادث تاریخ ایران‌اند. فضای اصلی این رمان هم کل کشور، به خصوص جاده شاهرود است که نقشی کلیدی در وقایع اصلی ابتدا و انتهای رمان دارد و به نوعی سمبلی از جنگ بی‌پایان است.

منصور انوری نویسندگی را از سال 1364، با داستان کوتاه «بی ‌بی ‌سی» آغاز کرد. پس از آن مجموعه داستان «مصافحه با ارواح» را نوشت. او تا کنون داستان‌ها و رمان‌های چند جلدی گوناگونی با موضوع دفاع مقدس، انقلاب و تاریخ ایران نوشته است. رمان ده جلدی «جاده جنگ» انوری برنده جوایز ادبی کتاب فصل، قلم زرین، کتاب سال و جلال آل احمد شده است.

این جاده جنگ است که روس‌ها با ابزار و ادوات جنگی‌شان هموار کرده‌اند و آغاز جاده، شرق ایران است. اما پیش از آنکه قوای روس به بهانه دفاع از ایران در مقابل آلمان‌ها به این سرزمین حمله کنند، همه چیز در آرامش بوده است. اصلاً جلد نخست از رمان بلند بالای «جاده جنگ» از آن‌جا آغاز می‌شود که یک سوار با زنی زیبا‌روی در هاله نقره‌گون سپیده‌دم به قریه ساکت بینالود می‌رسند.

در بخشی از کتاب جاده جنگ - جلد 10 می‌خوانیم:

در حالی که هریک از دو سرنشینِ کامیونک چای جهان در فکر خود و رؤیای دور و دراز خود بود، کامیون در سرازیری میدان پربرف بینالود سُرید و مقابل کافه بهار توقف کرد. راننده پوزخندی زد و گفت: «خب، بالاخره سرکار استوار ما، پس از بیست سال دوری از وطن، به خانه برگشت!»

استوار هیجان‌زده دستی به سر و چهره‌اش کشید. عینک دودی‌اش را روی صورت مرتب کرد و لبه‌ی کلاه نظامی‌اش که کمی روی سرش لق می‌زد را تا روی ابرو پایین کشید. تک‌سرفه‌ای کرد و سینه‌اش را جلو داد و آماده شد تا از کامیون پیاده شود. دکتر نیز مزورانه لبخند می‌زد و در انتظار عکس‌العمل مردم از دیدن هم‌ولایتی خود پشت فرمان نشسته بود. بهتر بود از این لحظه به بعد استوار را به حال خود بگذارد و دورادور نظاره‌گرش باشد. با اشاره‌ی دست به بیرون، گفت: «بفرمایید، سرکار استوار! به بینالود خوش اومد‌ید!»

استوار، که چهره‌اش از هیجان دیدار پس از بیست سال گر گرفته بود، دست لرزانش را دراز کرد و دستگیره را گرداند. درِ کابین باز شد و هوای سرد سوزنده‌ای به درون آمد. از درگاهی کافه، صورتی دراز با سبیل‌های باریک پست و بلند، با لب‌هایی که از فرط حیرت نیمه‌باز و به یک سمت کج شده بود، به استوار خیره شده بود. سرکار استوار، بلافاصله، رمضان را شناخت و موجی از شادی قلبش را درنوردید، اما به احساسات خود مسلط شد و لبخندش را محو کرد و عینک دودی‌اش را پس و پیش کرد و با احتیاط قدم در میدان گذاشت.