معرفی و دانلود کتاب بچه

معرفی کتاب بچه

کتاب بچه، حاصل گردآوری‌ای از یادداشت‌های ماری داریوسک در دفتر خاطرات خود، در مدت نه‌ ماه اول پس از به دنیا آوردن اولین فرزندش است. ماری داریوسک، به‌عنوان یکی از خلاق‌ترین و اثرگذارترین نویسندگان معاصر ادبیات فرانسه، و به ‌عنوان زن موفقی که برای آثار داستانی‌اش نامزد و برنده‌ی جوایز مختلفی شده و در سرتاسر جهان شناخته می‌شود، تجربیات خود از به دنیا آوردن و پرورش فرزند و تلاش برای حفظ هویت و استقلال خود در این مسیر را در این اثر به زیبایی مستند کرده است.

درباره‌ی کتاب بچه

ماری داریوسک (Marie Darrieussecq) در فضای ادبیات فرانسه چهره‌ی آشنایی است که به دلیل آثار داستانی‌اش شناخته می‌شود. کتاب بچه (Le bébé) تنها اثر ناداستانی این نویسنده است که شامل بریده‌هایی از خاطراتش به سبک جستارنویسی و خودزندگینامه است. موضوع اصلی کتاب بچه، نه مادرانگی، نه نویسندگی، و نه حتی اثری درباره‌ی تجربه‌ی زنان و دغدغه‌ی برابری است. ماری داریوسک در این کتاب در واقع تلاش می‌کند تجربه‌ی مشاهده‌ی یک انسان کوچک و تلاشش برای درک جهان اطرافش را مستند کرده و رابطه‌ی خود با این موجودی که خود ماه‌ها در وجودش حمل کرده و به آن جان بخشیده را به تصویر بکشد. او در این اثر با تجربه‌ی مادرانگی با همان سبک و شکلی که یک نویسنده با هر تجربه‌ی جدیدی روبرو می‌شود برخورد می‌کند.

ماری داریوسک، نوشتن و تجربه‌ی مادرانگی را به‌عنوان دو قطب مخالف نگاه نمی‌کند بلکه آن را به عنوان دو نمود و جنبه‌ی شخصیت خود در نظر می‌گیرد که به تکامل و پرورش یکدیگر کمک می‌کنند. داریوسک، اولین نویسنده‌ای است که در اثر خود به طرح و پاسخ این پرسش می‌پردازد که چرا نوزادها تا این حد در آثار ادبی کمرنگ هستند؟ او به بررسی آثار برخی از محبوب‌ترین نویسندگان، به‌خصوص زنان تاریخ ادبیات می‌پردازد و نتیجه می‌گیرد هیچ کدام در نمایش و روایت نوزادان، نه به‌عنوان استعاره و نماد، بلکه به‌عنوان شخصیت‌ها و موجوداتی مستقل موفق نبوده‌اند. برخی از آن‌ها مانند سیمون دوبوار حتی معتقدند مادر شدن، تجربه‌ای است که نیروی خلاقه و استقلال نویسنده را به‌کلی نابود می‌کند.

ماری داریوسک در مصاحبه‌ای که در زمان انتشار کتاب بچه در رابطه با نیت و هدف خود از نگارش این اثر انجام داد اعلام کرد: «آیا زبان مادری با زبان ادبیات رقابت می‌کند؟ امکان دارد تمام روز مشغول خواندن لالالا برای کودکت باشی و بعد به سراغ نوشتن یک رمان بروی؟ جامعه به تو این اجازه را نمی‌دهد. من به‌شخصه فکر می‌کنم این نوعی خشونت است.» او در این اثر بر خلاف انتظاری که از او برای کنار گذاشتن این جنبه‌ی وجودش و انکار آن می‌رود، مادرانگی و مهم‌تر از آن، کودکی که خود به آن جان بخشیده را به‌عنوان موضوع مرکزی اثر قرار می‌دهد.

شاید بتوان گفت این خالص‌ترین نمایش عشق مادرانه‌ی یک زن هنرمند است: الهام گرفتن از موجود نوزاد نیمه‌ی وجودش به‌عنوان سوژه‌ی اصلی کارش. او با نام‌گذاری اثرش به‌عنوان «بچه»، قصد دارد به استقلال این موجود در وهله‌ی اول به عنوان یک شخص و در وهله‌ی دوم به‌عنوان سوژه‌ی ادبی تاکید کند. داریوسک در این اثر روند پرورش و کسب آگاهی و استقلال این کودک را در کنار حرکت و جای گرفتن خودش در جایگاه یک مادر با صداقت تمام روایت می‌کند.

کتاب بچه با ترجمه‌ی نیلوفر مرادی حقیقی و چاپ نشر کتاب دیدآور در اختیار مخاطبان فارسی زبان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب بچه

• داریوسک در کتاب بچه، تجربیات جادویی و ناچیز مادرانگی را یادآوری کرده و سوالات رایج ما درباره‌ی اینکه مادرانگی به چه معناست را به چالش می‌کشد. این کتاب به همان اندازه که برای افراد صاحب بچه ضروری است، برای افرادی که درباره‌ی بچه‌دار شدن دچار شک و تردید هستند نیز مناسب است. (Elle)
• داریوسک یک نیروی شفافیت قدرتمند دارد، توانایی اینکه خود را بدون نیاز به خودتخریبی جدی بگیرد. او همواره اصیل، و همواره هیجان‌انگیز است. (Australian)
• کتاب بچه، چه کتاب مسحورکننده‌ی عجیب و غریبی است ... نگارشش زیباست، به شفافیت و روشنی یک لیوان آب. (NZ Listener)

کتاب بچه برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به درک و اتخاذ دیدگاه مادرانه با قلم و روایت صادقانه‌ی یکی از بهترین نویسندگان معاصر ادبیات فرانسه علاقه دارید، مطالعه‌ی کتاب بچه را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب بچه می‌خوانیم

خوشحالم با نوشتن، خوشحالم با بودن کنار نوزادم، این دو خوشحالی هیچ منافاتی با هم ندارند. در درونم اما غر هم دارم، این جمله هم در ذهنم چرخ می‌خورد «نمی‌شود هم روشن‌فکر بود، هم مادر خوب»، نمی‌شود هم اندیشید و هم کودک را خوب نوازش کرد. جمله‌ از سیمون دوبوار مقدس.

خوشحالی‌هایی که یکدیگر را زایل نمی‌کنند و سبب رشد یکدیگر هم می‌شوند. نوشتن‌ام رشد می‌کند همراه با بچه، بچه هم از نوشتن‌ام بهره می‌برد، چراکه این دفتر مادرش را خوشحال می‌کند. من به کار نوشتن‌ام ادامه می‌دهم. چند نفر از دوستانم درگیر این واژه‌ی «مرخصی زایمان» شدند. چه تعدادی از دوستانم با این مرخصی زنانه، به‌کل به کار شیشه و پوشک پرداختند و در حسرت بازگشت به بیرون، کار و دنیای مردانه نشستند؟ «افسردگی بعد از تولد نوزاد»، سایه می‌اندازد بر سر زنانی که در چرخه‌ی امور ماه‌های نخست تولد نوزاد گیر افتاده‌اند. خودشان را در این چرخه تنها می‌بینند. برخی از آنان شرایط را می‌پذیرند، تاب می‌آورند و در جریانش شنا می‌کنند، حتا دوست دارند بیشتر در آن غوطه‌ور شوند. برخی دیگر کاملاً در آن غرق می‌شوند، زخم‌های کودکی‌شان سر باز می‌کند و این بدبختی‌ دیگری است، از نوعی دیگر.

«زندگی‌بخشیدن همان هدیه‌دادن مرگ است.» این همان تفکری است که غربی‌ها را افسرده می‌کند. در پس این جمله‌ی کلیشه‌ای، که روان‌شناسی‌عامه آن را پروارتر می‌کند، جمله‌ی «زنده‌باد مرگ» فاشیست‌های اسپانیا را می‌شنوم.

نوزاد در دوران نوزادی‌اش هم میراست، شاید، اما نه در اثر خودسوزی. بخشی از عشقی که من به او نثار می‌کنم هم بیانی از ترس است، او از این‌که رهایش کنم تا بزرگ شود نمی‌میرد. برای همین هم باید از او در برابر این ترس‌ها محافظت و جوانب احتیاط‌ را رعایت کنم و سائق‌های مرگ را از او دور کنم. مراقب روانش باشم.

«زندگی‌بخشیدن» عبارتی موذیانه است که گویا مبتنی بر بدهکاری است. در «به‌دنیاآوردن» بزمی پنهان هست. نوید حضور موجودی که ما تلاش می‌کنیم پا به زندگی بگذارد، تلاشی بیشتر از خودش.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
دفتر یکم: بهار، تابستان
دفتر دوم: تابستان، پاییز