معرفی و دانلود کتاب آخرین دختر: روایت من از اسارت و مبارزه‌ام علیه داعش

معرفی کتاب آخرین دختر: روایت من از اسارت و مبارزه‌ام علیه داعش

کتاب آخرین دختر: روایت من از اسارت و مبارزه‌ام علیه داعش نوشته نادیا مراد و جنا کراجسکی، نقل شجاعانه تجربه دختری است که توانست از چنگال شبه نظامیان خلافت اسلامی فرار کند، او شاهد آزار دیگران بود ولی به آن تن نداد و سکوت نکرد.

نادیا مراد (Nadia Murad) در کتاب آخرین دختر (The last girl) جبری را جلوی چشمان‌مان توصیف می‌کند که خانواده‌اش و جامعه‌ صدمه پذیر ایزدی را کم و بیش پایمال کرد. این اتوبیوگرافی دلیرانه افسار پراهمیتی است در جهت مجازات کسانی که آغازنده چنین تبهکاری ترسناکی شدند.

نادیا در یک آبادی کوچک در شمال عراق به دنیا آمد و در همان‌جا بزرگ شد. هنگامی که او، بیست و یک سال داشت و خیال معلم تاریخ شدن و یا بازگشایی یک آرایشگاه را در سر می‌پروراند، شبه نظامیان خلافت اسلامی مردم آبادی او را به قتل رساندند؛ مردانی را که اسلام را قبول نمی‌کردند و زنان سالخورده را که نمی‌توانستند از آن‌ها به عنوان برده جنسی استفاده کنند، به گلوله بستند. شش نفر از برادران نادیا و پس از آن، مادرش را به قتل رساندند و پیکرهای آن‌ها را در گورهای دسته جمعی انداختند.

نادیا در کنار هزاران دختر ایزدی دیگر در راسته برده فروشی داعش معامله شد. تعداد زیادی شبه نظامی، نادیا را به بردگی گرفتند و بارها مورد تجاوز، کتک و دشنام قرار دادند. او در آخر توانست از راه خیابان‌های موصل فرار کند و در منزل یک خانواده مسلمان اهل تسنن مامن گزیند.

نادیا در حال حاضر فعال حقوق بشر و برندۀ جایزۀ صلح نوبل است. او گیرنده جایزۀ حقوق بشر و اسلاو هاول و جایزۀ ساخاروف و نخستین سفیر حسن‌ نیت سازمان ملل در راستای ارج‌ نهادن به بازماندگان قاچاق انسان است. علاوه‌ بر همکاری با یزدا - سازمان حقوق ایزدی‌ها - او سعی می‌کند تا خلافت اسلامی را به‌ بد نام کردن نسل‌کشی و تبهکاری علیه بشریت به‌ پای میز محاکمۀ دادگاه جنایی بین‌المللی بکشد. او همچنین موسس برنامه ابتکاری نادیاست، برنامه‌ای که برای کمک به بازماندگان نسل‌کشی و قاچاق انسان برای به هم پیوستگی و مرمت جامعه‌های خود تخصیص‌ یافته است.

سرگذشت او به عنوان شاهدی است بر درنده‌خویی خلافت اسلامی، رهایی از تجاوز و یک پناهنده و یک ایزدی که دنیا را ناچار ساخته به یک نسل‌کشی در حال رخداد نگاه کنند. این نوشته یک استشهاد است که میل پرقدرت بشر به ابدیت را نشان می‌دهد و یک فراخوان برای شکایت است.

نادیا مراد در این کتاب شرح حال خود را از پیش، از زمان اسیری، دشواری‌ها و آزارهایی که در دوران حبس تحمل کرده و وضعیت آزادی‌اش از داعش را نقل می‌کند.

روزنامه‌نگار نیویورکی جنا کراجسکی (Jenna Krajeski)، که بیش‌ از یک دهه تجربۀ و تفسیر در خاورمیانه را دارد نیز در کنار نادیا به نقل شرح حال او می‌پردازد. مباحث داستان‌های او دربردارنده به کارگیری بانوان در نیروهای مسلح چریکی کردها، گمان خودایستایی کردها از عراق و خرده‌گیری ضد دولتی در ترکیه است.

در بخشی از کتاب آخرین دختر می‌خوانید:

کاترین، بزرگ‌ترین دختر الیاس در سال 1998 به دنیا آمد و از همان لحظه‌ی تولدش در خانواده‌مان جایگاه خاص و ویژه‌ای داشت. گریه‌های اعتراضی کاترین بود که باعث شد برادرم با خانواده‌اش از خانه‌مان نقل مکان نکنند. او تقریبا به اندازه‌ی من عاشق مادرم، و البته عاشق من هم بود. ما همه‌ چیزمان را به هم می‌دادیم، حتی لباس‌هایمان، و گاهی درست مثل هم لباس می‌پوشیدیم. در عروسی پسرعمویم، هر دو قرمز ‌و در عروسی یکی از برادرهایم هر دو سبز پوشیدیم.

با این‌ که من از کاترین بزرگ‌تر بودم، اما چند سال دیرتر مدرسه رفته بودم و به همین خاطر هم‌کلاسی بودیم. کاترین باهوش ولی سخت‌کوش و از سنش هم کاری‌تر بود و بعد از کلاس ششم ترک تحصیل کرد تا در مزرعه کار کند. او از بیرون بودن با خانواده‌مان بیشتر از درس خواندن خوشش می‌آمد و دلش می‌خواست احساس مفید بودن بکند. با وجودی‌ که جوان و نحیف و آرام بود، ولی می‌توانست هر کاری را در خانه و مزرعه انجام دهد. او گوسفندهایمان را می‌دوشید و به خوبی دیمال غذا می‌پخت. وقتی یک نفر مریض می‌شد، غصه‌دار می‌شد و می‌گفت می‌تواند در درونش بیماری آن‌ها را احساس کند تا وقتی که حال‌شان بهتر می‌شد. شب‌ها که می‌خواستیم بخوابیم در مورد نقشه‌هایمان برای آینده حرف می‌زدیم. او به من می‌گفت: «من در بیست‌و‌پنج سالگی ازدواج می‌کنم. می‌خواهم بچه‌های زیاد و یک خانواده‌ی بزرگ داشته باشم.»