معرفی و دانلود کتاب پس از سقوط و حادثه در ویشی

معرفی کتاب پس از سقوط و حادثه در ویشی

کتاب پس از سقوط و حادثه در ویشی، را می‌توان یک نمایشنامه اتوبیوگرافی کامل از خود آرتور میلر دانست. نویسنده‌ای با سرگذشت دراماتیک که در عین حال ما را به ابعاد خاص این نمایشنامه رهنمون می‌سازد و توجه را به سیر تحول زندگی خود سوق می‌دهد.

نمایشنامه‌ پس از سقوط شاید شخصی‌ترین نمایشنامه آرتور میلر است که مطمئنا به مواضعی چون سیاست، زندگی خانوادگی و روابط خصوصی او ارتباط دارد. می‌توان آرزوها، شکست‌ها و موفقیت‌ها، شک‌ها و یقین‌ها و ضعف و قدرت‌های یک مرد میان‌سال و پخته را دید که می‌خواهد بار دیگر عشق را تجربه کند و همه در قالبی سیال و در بخش‌هایی از خاطرات او یادآوری می‌شوند.

شاید هم نمایشنامه‌ پس از سقوط (After the fall) یک اتوبیوگرافی از آرتورمیلر باشد که سرگذشت او را پس از دومین ازدواج شکست خورده‌اش با مرلین مونرو یادآور می‌شود. آرتور پس از ۹ سال دوری از تئاتر، مجدد شروع به نوشتن کرد.

و اما در نمایشنامه پس از سقوط، اتفاقات، در تفکرات و خاطرات و ذهن کوئنتین شکل می‌گیرد. به غیر از یک صندلی در صحنه اصلی چیزی دیده نمی‌شود، هیچ دیوار یا مرزبندی وجود ندارد.

صحنه در سه سطح طراحی شده که در انتهای صحنه بیشترین ارتفاع را دارد و به صورت دو نیم دایره از دو طرف صحنه به انتهای صحنه می‌روند. در انتهایی‌ترین قسمت صحنه به طوری که صحنه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، برج ویران‌شده یک اردوگاه کار اجباری آلمانی دیده می‌شود. پنجره‌های بزرگ آن مانند دو چشم که در حال حاضر کور و تاریک به نظر می‌رسند، دیده می‌شوند و تیرک‌های خراب و شکسته آن مانند شاخک‌های شکسته بیرون زده است.

در دو سطح پایین‌تر قسمت‌های سنگی که مانند گدازه‌های آتشفشانی هستند و در آن‌ها برآمدگی و فروفتگی‌هایی دیده می‌شود. صحنه‌ی اصلی بی‌رنگ و خاکستری است اما عبور به خاطرات که همان صحنه‌های عقبی هستند بسیار روشن و شفاف هستند. بازیگران وقتی می‌خواهند در جایی بنشینند از هر برآمدگی یا پایه و لبه‌ای استفاده می‌کنند. هر صحنه ممکن است از جای مشخصی شروع شود ولی می‌تواند در همه‌ی صحنه پراکنده شده و به همه جا حرکت داده شود. افراد درست مانند اینکه در ذهن هستند به سرعت ظاهر و ناپدید می‌شوند ولی الزامی نیست که از صحنه خارج شوند. گفت‌وگوها مشخص می‌کند که چه کسی در آن لحظه زنده و چه کسی در حالت سکون است. صحنه‌ها مانند ذهن که در عمق و سطح خود کاوش می‌کند سریع و آنی ظاهر می‌شوند.

صحنه تاریک است. افراد نمایش در انتهای صحنه از زیر قسمت نیم‌دایره به بالا حرکت می‌کنند. بعضی‌ها همان‌جا می‌نشینند و بعضی به قسمت‌های پایین‌تر آمده، به نظر می‌رسد همدیگر را می‌شناسند ولی همچنان به تنهایی حرکت کرده و در همه‌جا پخش می‌شوند. آن‌ها با حالت نجوا با کوئنتین صحبت می‌کنند، بعضی عصبانی و دیگران مثل این است که جذب او شده باشند. کوئنتین، مردی حدود چهل ساله، از میان آن‌ها بیرون آمده و به جلوی صحنه می‌آید. همه‌ی حرکت‌ها متوقف می‌شوند. کوئنتین با یک شنونده‌ی خیالی که درست بر لبه جلوی صحنه نشسته صحبت می‌کند...

نمایشنامه حادثه در ویشی، ما را به حال و هوای جنگ جهانی دوم و اشغال فرانسه توسط نازی‌ها می‌برد. ولی بر زمان جهان امروز و وقایع و اتفاقات پیرامون ما و بخصوص در منطقه و خاورمیانه و به طبع آن در دیگر نقاط دنیا به‌نوعی مربوط است. میلر در فضایی اکسپرسیونیستی دهشت و هراس و خطر نازی‌های فاشیست را به صحنه می‌کشد. او از هر قشر نماینده‌ای را در ماجرایش وارد می‌کند.

ویشی، فرانسه سال 1942 بازداشتگاه. سمت راست راهرویی بلند که به ورودی ختم می‌شود. وسط عقب صحنه دفتری است. در روی صحنه فقط چند نیمکت وجود دارد.

به نظر می‌آید صحنه یک انبار متروکه و یا قبلاً قسمتی از ایستگاه راه‌آهن بوده. با شروع نمایش 6 مرد و یک پسربچه پانزده ساله روی نیمکت‌ها دیده می‌شوند،‌ همدیگر را نمی‌شناسند و همه منتظر و وحشت‌زده هستند به جز مارشان (تاجر)‌ که مرتب به ساعتش و ورقه‌ای که در دست دارد نگاه می‌کند. او منظم و شیک لباس پوشیده است. بقیه سرووضع معمولی دارند. لوبو، 25 ساله با ریش نسبتاً بلند و موهای ژولیده گرسنه و مضطرب است و حالت تهاجمی دارد.

در زمان جنگ جهانی دوم هستیم و مردم برای تشخیص هویت و نژاد اصلی به‌صورت رندم دستگیرشده و به زندان برده شده‌اند. اگر هم هویت و نژادشان یهودی تشخیص داده شد، قطار آنها را به اردوگاه‌ها می‌برد. چه سرگذشتی در انتظار آنهاست؟

آرتور میلر (Arthur Miller) هفده ساله بود که شروع به مطالعه کرد. اغلب، پس از خواندن رمان‌های مختلف، از خود می‌پرسید: این قهرمانان شغل‌شان چیست؟ چه وقت کار می‌کنند؟ چگونه این دنیا می‌تواند شخصیت اشخاص را تغییر دهد؟ و به‌خصوص، چگونه ممکن بود انسان این دنیا را تغییر دهد؟ این پرسش‌ها او را مفتون خود می‌کرد. آیا آدم‌های نسل میلر، گذشته‌شان را فراموش کرده‌اند یا خواسته‌اند آن را محو کنند؟ این یک پدیده‌ی آمریکایی است، برای آدم‌های نسل میلر، رؤیای آمریکایی یک باور، یک نیروی حیاتی بود. اکنون این رؤیا در هم شکسته است و آمریکایی‌ها دیگر نمی‌خواهند به گذشته بنگرند. چون غول بزرگ سرمایه از میان نکبت گذشته است. انسان‌های بسیاری را له‌ولورده کرده، غرورشان را در هم کوبیده است و بی‌تفاوت از کنارشان گذشته است.

فهرست مطالب کتاب

پس از سقوط
حادثه در ویشی