معرفی و دانلود کتاب مرد تکثیر شده

معرفی کتاب مرد تکثیر شده

ژوزه ساراماگو در کتاب مرد تکثیر شده، با مواجه ساختن دو موجود استثنایی، ماجرایی غریب را ارائه می‌دهد که ماورای تفکرات انسانی در مورد دو شخصیت متفاوت با دو طرز فکر و دو حرفه متفاوت است؛ ولی در عین حال، چنان شبیه به یکدیگرند که حتی نزدیکانشان نیز نمی‌توانند تفاوتی میان آن‌ها احساس کنند. مرد تکثیر شده رمانی‌ست که انسان را در برابر مهمترین پرسش زندگی قرار می‌دهد.

توافق همیشه به معنای پذیرش دلیل نیست، بعضی مواقع به عنوان چتر و سایه‌بانی توسط افراد استفاده می‌شود. فراموش نکن آنچه را که امروز ما واقعیت می‌پنداریم، دیروز خیالات بود. اگر چیزی را که احتیاج نداری نگه‌داری، آنچه را که احتیاج داری، پیدا می‌کنی. اتفاقات کوچک می‌تواند اثرات بزرگ به وجود آورد. خوش گذراندن همیشه دوای درد کسانی است که به آن احتیاج ندارند...

ژوزه ساراماگو (Jose Saramago) نویسنده‌ى پرتقالى متولد سال ١۹۲۲ و برنده‌ى جایزه‌ى نوبل ادبیات در سال ١۹۹۸، کتاب‌هاى گوناگونى نوشته که به زبان‌هاى مختلف ترجمه شده است. از کتاب‌هاى مهم او مى‌توان به سالمرگ ریکاردو رایس اشاره کرد که جایزه ادبى نوبل را برایش به ارمغان آورد، آثار دیگر این نویسنده‌ى بزرگ عبارتند از: تاریخ معاصر لیسبون، صومعه، بلم سنگى و سرگذشت جزیره‌ى ناشناخته. پرفروش‌ترین اثر ژوزه ساراماگو، کورى نام دارد و پس از آن، دخمه از جمله رمان‌هاى زیباى او به شمار مى‌رود. آخرین اثر او مرد تکثیرشده، است که در سال ۲۰۰۳ به رشته‌ى تحریر درآمد.

ترتولیانو ماکسیمو آفونزو از چه کسى حرف مى‌زند؟ آیا او را تکثیر کرده‌اند یا خود او یکى از تکثیر شدگان است؟ ژوزه ساراماگو این ماجراى پرهیجان را در کتاب مرد تکثیر شده ارائه مى‌دهد. چه کسى مى‌تواند بگوید آن‌ها کدام یک هستند؟ چه کسى مى‌تواند بگوید هویت آن‌ها چیست؟ چه‌کسى مى‌تواند بگوید که آن‌ها یکى نیستند؟ آیا نشانه‌هاى مشخصى براى تمیز دادن آن‌ها از یکدیگر وجود دارد؟ آیا همه اعضاى بدن آن‌ها به یکدیگر شبیه است؟ آیا حتى همه‌ى آثارى که روى پوست بدن‌هایشان دیده مى‌شود، به یکدیگر شباهت دارد؟

در بخشی از کتاب مرد تکثیرشده (The Double) می‌خوانیم:

باور کنید هیچ‌کس هرچند هم که زندگى‌اش فاقد موانع و مشکلات باشد، جرات ندارد که بگوید با آزار و تحقیرى از این قبیل روبرو نشده است. دیر یا زود، بالاخره، یکى از همین انگیزه‌هاى قدرتمندى که در وجود برخى پدید مى‌آید و آن‌ها را به تمسخر ضعف‌هاى انسانى مخصوصاً از نوع بسیار ظریف آن تحریک مى‌کند، براى هرکسى پیش مى‌آید. این درست است که بعضى مواقع صداهاى خاص و نامشخصى که بى‌اختیار از دهان ما خارج مى‌شوند، چیزى جز ناله‌هاى غیر قابل جلوگیرى یک درد کهنه و قدیمى نیستند، ولى مثل اثر به جاى مانده از زخم‌هاى مى‌مانند که خاطرات را زنده مى‌کنند.

ترتولیانو ماکسیمو آفونزو در حالى که فیلم را در کیف مخصوص معلمى و قدیمى خود قرار مى‌دهد، با جسارتى قابل تحسین، سعی میکند تا ناخشنودی خود را از لحن حرف زدن کارمند مغازه ابراز ننماید، اگرچه نمی‌تواند جلوی خودش را هم بگیرد. با خود می‌گوید که تقصیر همکارش در مدرسه است؛ شاید هم تقصیر این وسواس لعنتى است که بعضى از مردم دارند و بدون این‌که از آن‌ها تقاضایى شده باشد، اقدام به نصیحت کردن آدم مى‌کنند. اگرچه این‌ها همه نهایت بى‌انصافى او بود براى اینکه را بى‌گناه و بى‌تقصیر جلوه دهد.

هرچه کم‌تر جرات رویارویى با آن‌چه را که در جلوى ما قرار دارد داشته باشیم، بیش‌تر احتیاج داریم تا تقصیر را به گردن شخص دیگرى بیندازیم.