معرفی و دانلود کتاب زولو به مدرسه می‌رود: کتاب دوم مجموعه ماجراهای زولو

معرفی کتاب زولو به مدرسه می‌رود: کتاب دوم مجموعه ماجراهای زولو

زرافه باشی و مجبور باشی بروی مدرسه؟ آخر این چه کاری است، اصلاً منصفانه نیست! کتاب زولو به مدرسه می‌رود نوشته‌ی پیام ابراهیمی، داستانی است پر از خنده و ماجراجویی که هم حسابی سرت را گرم می‌کند، هم مغزت وسط یک‌عالم خیال‌بافی و شیطنت غرق می‌شود و هم دلت برای یک هم‌کلاسیِ زرافه شبیهِ زولو تنگ می‌شود.

درباره‌ی کتاب زولو به مدرسه می‌رود

از زرافه بودن، آنجایش خوب بود و خوش می‌گذشت که می‌شد لم بدهی وسط سبزه‌ها و برای خودت خرت‌وخرت برگِ درخت‌های تروتازه را بجوی و کیف کنی. اما در خانه‌ی امیری‌ها از این خبرها نیست؛ ته‌تهش با یک ساندویچ برگِ نصفه‌نیمه سروته ماجرا هم می‌آید. تازه بدتر از همه این‌که دیگر یک زرافه‌ی شهری موقر شده‌ای و باید مثل بقیه‌ی بچه‌ها تو هم به مدرسه بروی! اما مدرسه‌رفتن برای زولو؛ زرافه‌ی آفریقاییِ گردن‌درازِ قصه‌ی ما اصلاً کار ساده‌ای نیست.

تصور کنید قدتان آن‌قدر بلند باشد که نتوانید راحت سر کلاس بنشینید و معلم هم مرتب از دستتان شاکی باشد. زولو نه می‌تواند راحت کتاب بخواند، نه چیزی از روی تخته بفهمد. کم‌کم دلش می‌شکند و فکر می‌کند این‌قدر که دور از بقیه نشسته (یک جایی حوالی سقفِ کلاس) هیچ‌کس حاضر نیست با او حرف بزند چه برسد به این‌که دوستش بشود. اما در زنگ‌تفریح وقتی نوبت به مسابقه‌ی فوتبال می‌رسد، بچه‌ها تقریباً با اکراه از زولو هم دعوت می‌کنند تا تیمشان را تکمیل کند و خب، چه کسی می‌تواند جلوی یک زرافه‌ی عاشق فوتبال بایستد؟ اینجاست که زولو مثل یک ستاره‌ی دنباله‌دار می‌درخشد و با گردن‌دراز و لنگ‌های چپکی چُست و چابکش زمین‌بازی را مالِ خودش می‌کند! زولو با کلی گُل زدن، دل همه را به دست می‌آورد و از آن به بعد، نه‌تنها دوستان زیادی پیدا می‌کند، بلکه راه‌حل جالبی هم برای مشکلش در کلاس ابداع می‌شود: بچه‌ها برایش یک برج از نیمکت‌ها درست می‌کنند؛ برجی که آن‌قدر بالا می‌آید تا دفتر و کتاب زولو متناسب با گردنش قرار بگیرد و دیگر راحت بتواند درس‌هایش را بخواند و کتاب‌هایش را ورق بزند.

داستان زولو به مدرسه می‌رود به زبانی ساده و دلنشین، مشکلات و چالش‌هایی که هر کودکی ممکن است در محیط‌های جدید تجربه کند را نشان می‌دهد. زولو نمادی از همه‌ی بچه‌هایی است که با تفاوت‌هایشان وارد جمعی جدید می‌شوند و نمی‌دانند چطور باید با دیگران کنار بیایند یا ارتباط برقرار کنند. پیام ابراهیمی به کودکان نشان می‌دهد که احساساتی مثل ترس، نگرانی یا حتی حس تنهایی در محیط جدید طبیعی است. اما نکته‌ی مهم این است که هر کسی با استفاده از استعدادها و علایق خودش می‌تواند راهی برای ارتباط با دیگران پیدا کند. مثل زولو که از عشقش به فوتبال استفاده می‌کند و دوستان جدیدی برای خودش دست‌وپا می‌کند.

این کتاب برای والدین و معلمان هم می‌تواند الهام‌بخش باشد؛ زولو به مدرسه می‌رود به شکلی غیرمستقیم به اهمیت حمایت از کودکان در شرایط دشوار و تلاش برای درک احساسات آن‌ها اشاره می‌کند. در یک کلام اگر بچه‌ای در کلاس مشکل دارد، شاید راه‌حلش یک برج از میزهای روی هم چیده‌شده باشد؛ چیزی که به‌ظاهر کوچک است، اما می‌تواند دنیایی از تغییر ایجاد کند.

یکی از جذاب‌ترین بخش‌های این کتاب، تأکیدش روی این است که بچه‌ها نباید از تفاوت‌های خود بترسند. زولو با قدِ بلند و ویژگی‌های خاصش، اول فکر می‌کند تفاوت‌هایش مشکل‌ساز هستند، اما در نهایت می‌فهمد که همین تفاوت‌ها می‌توانند نقطه‌ی قوت او باشند. این پیام به کودکان یاد می‌دهد که خودشان را همان‌طور که هستند بپذیرند و روی استعدادها و علایقشان تمرکز کنند. همچنین داستان نشان می‌دهد که چگونه مهربانی و خلاقیت می‌تواند مشکلات را حل کند. همکلاسی‌های زولو با همکاری و خلاقیت مشکل او را حل می‌کنند و این پیام را به کودکان می‌دهند که همکاری و دوستی چقدر مهم است.

این کتاب پر از پیام‌های مهم درباره‌ی دوستی، پذیرش تفاوت‌ها، و اهمیت شجاعت در مواجهه با چالش‌هاست. اگر به دنبال کتابی هستید که هم بچه‌ها را بخنداند و هم به آن‌ها چیزهای مهمی یاد بدهد، کتاب زولو به مدرسه می‌رود نوشته‌ی پیام ابراهیمی از گروه کودک و نوجوان انتشارات علمی و فرهنگی، کتاب‌های پرنده آبی، بهترین انتخاب است.

کتاب زولو به مدرسه می‌رود برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای رده‌ی سنی 6 تا 9 سال مناسب است. زولو به مدرسه می‌رود فقط برای خنده و سرگرمی نیست، بلکه پیام‌های مهمی در دلش پنهان شده که می‌تواند کمک بزرگی برای کودکان در سنین ابتداییِ مدرسه باشد.

در بخشی از کتاب زولو به مدرسه می‌رود: کتاب دوم مجموعه ماجراهای زولو می‌خوانیم

توی صف، مدیر داشت به بچه‌ها خوشامد می‌گفت. اما هیچ‌کس حواسش به مدیر نبود. همه داشتند زولو را نگاه می‌کردند.

مدیر داد زد: «زولو! وقتی حرف می‌زنم باید حواست به من باشد.»

اما زولو حواسش به مدیر نبود.

توی کلاس هم نیمکت خیلی برایش کوچک بود و دفترش دورتر از آن بود که بتواند توی آن بنویسد.

معلم وقتی دفتر زولو را دید داد زد: «زولو امیری! اگر بخواهی این‌طوری درس بخوانی رفوزه می‌شوی. اون‌وقت باید سال بعد هم توی همین کلاس باشی. تو باید همان‌چیزی که پای تخته می‌بینی را توی دفترت بنویسی.»

زولو اصلا دوست نداشت سال بعد هم توی همان کلاس باشد. یا حتی سال بعد. و سال بعدتر و بعدتر...