معرفی و دانلود کتاب بیهوشی

معرفی کتاب بیهوشی

وقتی زندگی به شما فرصت دوباره می‌دهد چه کاری می‌توانید انجام دهید؟ کتاب بیهوشی اثر گوردن کورمن، یکی از پرفروش‌ترین و پرافتخارترین کتاب‌های نیویورک تایمز، داستان پسر نوجوانی را روایت می‌کند که بر اثر حادثه‌ای، حافظه‌اش را از دست می‌دهد و در جستجوی گذشته خود به کمک دوستان و هم‌کلاسی‌هایش اتفاقات عجیبی را از سر می‌گذراند...

درباره کتاب بیهوشی:

فراموشی؛ فرصتی دوباره برای جبران...!

داستان بیهوشی (Restart) زندگی چِیس، پسر نوجوان شروری که گذشتۀ پرماجرایی داشته است را روایت می‌کند؛ چیس از پشت‌بام خانه سقوط می‌کند و برای همیشه حافظه‌اش را از دست می‌دهد. او که دیگر حتی اسم خودش را به خاطر نمی‌آورد، اکنون باید همه چیز را دوباره یاد بگیرد و زندگی جدیدی را آغاز کند. وی در تخت بیمارستان، اسم خودش را می‌شنود؛ اما چیس حقیقتا کیست؟

هنگام بازگشت چیس به مدرسه اتفاقات جالبی رخ می‌دهد؛ او درمی‌یابد که گروهی از دانش‌آموزان مدرسه او را همچون یک قهرمان ستایش می‌کنند و عدۀ دیگری به طرز عجیبی از او هراس دارند! این واکنش متفاوت توجه چیس را جلب و او را دربارۀ گذشته‌اش کنجکاوتر می‌کند. گوردن کورمن (Gordon Korman) با هنر داستان‌نویسی بی‌بدیلش شما را ذره ذره با شخصیت حقیقی چیس آشنا می‌کند و با نشانه‌هایی از قبل از حادثه سقوط، هویت اصلی او را آشکار می‌کند.

این داستان به زوایای مهم‌ترین و جنجالی‌ترین موضوع نوجوانان در مدرسه می‌پردازد؛ مسئله قلدری در مدارس که والدین و مربیان را نیز درگیر کرده است، جنبه‌های نهان و کمتر بررسی شده‌ای دارد و از دیدگاه روانشناسی بسیار حائز اهیمت است.

افتخارات کتاب بیهوشی:

- حضور در لیست پرفروش‌ترین کتاب نیویرک تایمز
- نامزد جایزه کتاب کارولینای جنوبی برای کتاب جوان سال 2020
- نامزد جایزه انتخاب خوانندگان جوان مانیتوبا برای Sundogs سال 2019
- نامزد جایزه کتاب خوانندگان جوان ربکا کادیل سال 2020

نکوداشت‌های کتاب بیهوشی:

- شخصیت‌ها و وقایع باورپذیر، که با حس شوخ طبعی کورمن روایت می‌شود، رویکرد تازه‌ای به موضوع آشنای قلدری در مدارس دارد. (School Library Journal, starred review)

- در این داستان جذاب و گاه وحشتناک، کورمن کشف جذابی از پتانسیل رستگاری را ارائه می دهد. (Publishers Weekly)

- در این داستان، ماجراهای ترسناک، خنده‌دار و هیستریک روایت می‌شود. (Chicago Tribune)

کتاب بیهوشی به چه افرادی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی نوجوانان علاقمند به داستان‌های ماجرایی، هیجانی را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم.

با نویسنده کتاب بیهوشی بیشتر آشنا شویم:

گوردن کورمن، داستان‌نویس کانادایی و پرفروش‌ترین نویسنده نیویورک تایمز، اکتبر 1963 در مونترال متولد شد. استعداد او در نویسندگی از همان دوران نوجوانی شکوفا شد؛ به طوریکه نخستین داستان خود را در سن 12 سالگی به نام «این در سالن مک‌دونالد نمی‌تواند اتفاق بیفتد» نوشت. این نویسندۀ توانا و پرافتخار، تا کنون بیش از 80 عنوان کتاب تخیلی کودک و نوجوان تألیف کرده است.

در بخشی از کتاب بیهوشی می‌خوانیم:

دوربین را از کوله‌پشتی‌ام درمی‌آورم و آن را روی سه‌پایه‌ام نصب می‌کنم. همیشه یکی از دوربین‌ها را محض احتیاط، برای ایده‌های لحظه‌ای به خانه می‌آورم. حالا می‌توانم بدون آنکه خودم را با تماشای حرکت یکنواخت حلزون خسته کنم ساعت‌ها فیلم بگیرم. دوربین را روی پیاده‌رو کنار خانه می‌گذارم و لنزش را رو به بالا تنظیم می‌کنم تا حلزون دقیقاً وسط قاب باشد. البته به این زودی‌ها از قاب خارج نمی‌شود؛ مگر اینکه کسی یک موشک به کمرش یا هر چیزِ دیگری که حلزون‌ها به جای کمر دارند وصل کند.

دکمه‌ی ضبط را می‌زنم و اتفاقی نمی‌افتد. خبری از چراغ سبز چشمک‌زن نیست. عجیب است. ما هر روز باتری‌های دوربین را شارژ می‌کنیم. دوباره سعی می‌کنم. باز هم کار نمی‌کند. ناگهان پیغامی را می‌بینم که بالای صفحه چشمک می‌زند: حافظه پر شده.

امکان ندارد. این قانون باشگاه است که باید فیلم‌هایی را که گرفته‌ای روی کامپیوتر یا کارت حافظه بریزی تا کاربر بعدی بتواند حافظه‌ی دوربین را پاک کند. خانم دی‌لیو سرِ این موضوع خیلی سخت می‌گیرد. چه‌طور این یکی را ندیده؟ اصلاً چه فیلمی روی دوربین ضبط شده؟

دکمه‌ی پخش را می‌زنم. اولین چیزی که از بلندگوی کوچک دوربین می‌شنوم، آهنگِ تندِ آقای خوبِ خوشحال است. بعد خودم را با کت‌وشلوار سیاه می‌بینم؛ یک کلارینت دستم است و وانمود می‌کنم که به‌سرعت می‌نوازمش. همین‌طور که مات و مبهوت تماشا می‌کنم برندنِ کلارینت ‌به ‌دست ناپدید می‌شود و نسخه‌ی دیگری از خودم می‌بینم که چند متر آن‌طرف‌تر روی همان صندلی نشسته. این‌بار ویولن به دست گرفته‌ام و آرشه را با سرعتی دیوانه‌وار تکان می‌دهم. پس از مدتی، ناگهان خودم را روی بلندترین جایگاه، پشت دِرام می‌بینم. دست‌هایم آن‌قدر تند حرکت می‌کنند که تقریباً محو شده‌اند.

تازه می‌فهمم. این گروه موسیقی یک‌نفره است! من دوربین را روشن کرده‌ بودم و به خاطر اتفاقاتی که افتاد یادم رفت خاموشش کنم. حالا که فکرش را می‌کنم، آن روز بعدازظهر دوربین را تحویل ندادم. وقتی توی دستشویی بودم و سعی می‌کردم کت‌و‌شلوارم را تمیز کنم (و رودخانه‌ای از واکس توی مدرسه راه انداخته بودم)، کیمبرلی این کار را برایم کرد. همین‌جوری دوربین را گذاشت روی قفسه.