معرفی و دانلود کتاب بادبادک زرد

معرفی کتاب بادبادک زرد

داستانی درباره احساسات خواهرانه. پل موژر در کتاب بادبادک زرد خواننده را با الی آشنا می‌کند، دختری که در کلاس هفتم می‌فهمد خواهر کوچکش مبتلا به سرطان است. این خبر احساساتی را در او به وجود می‌آورد که کنار آمدن با آن‌ها سخت است، اما اکتاویوس، یکی از همکلاسی‌هایش به کمک او می‌آید...

درباره کتاب بادبادک زرد:

الی از شروع کلاس هفتم همزمان هیجان‌زده و عصبی است اما در روز اول مدرسه با خبری بد شوکه می‌شود: خواهر شش ساله‌اش اکو به سرطان مبتلا است. ال احساسات متناقضی را تجربه می‌کند. با اینکه او واقعا نگران سلامتی اکو است، دوست ندارد به عنوان «خواهر اون دختر که سرطان داره» شناخته شود. همینطور او از ته قلب می‌خواهد به خانواده‌اش کمک کند اما با بر باد رفتن برنامه‌هایی که برای سال جدید تحصیلی داشت آشفته می‌شود. در واقع کتاب بادبادک زرد (Echo's sister) با قرار دادن الی در برابر این مشکل، به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های زندگی می‌پردازد: تا چه حد می‌توانیم برای کمک به عزیزان خود فداکاری کنیم؟

پیام دیگری که پل موژر (Paul Mosier) در این داستان برای خواننده دارد تاثیر بیماری یکی از اعضای خانواده بر فرزندان است. کودکان و نوجوانان چون به اندازه بزرگسالان در استفاده از مکانیسم‌های دفاعی ماهر نیستند، به کمک بیشتری نیاز دارند و الی، شخصیت اصلی کتاب بادبادک زرد هم از این قاعده مستثنی نیست. احساسات او مانند آب و هوای بهار تغییر می‌کند: ال یک روز خوش‌بین و امیدوار، یک روز نگران و عصبی و روز دیگر بی‌حوصله و کسل است.

او نمی‌تواند به دوستان قدیمی اعتماد کند چون از رفتار ترحم‌آمیز بیزار است و بیکار شدن مادرش، بیشتر از قبل بین او و دوستانش فاصله می‌اندازد. ال به شدت تنهاست و مخصوصا حوصله اکتاویس، همکلاسی جدیدش که انگار قصد دارد راز او را کشف کند ندارد. اما شوخ‌طبعی و ظرافت رفتار اکتاویوس باعث می‌شود ال آرام آرام از تظاهر به عادی بودن دست بکشد و با حمایت او شرایط خانوادگی‌اش را بپذیرد.

نکوداشت‌های کتاب بادبادک زرد:

- داستانی سرشار از احساسات عمیق خانوادگی. (School Library Journal)
- صمیمی، نشاط‌آور و امیدبخش. اما بهتر است زمان خواندن آن یک جعبه دستمال کاغذی کنار بگذارید. (بررسی‌های کراکوس)

کتاب بادبادک زرد مناسب چه کسانی است؟

این اثر برای نوجوانان نوشته شده اما مطالعه آن به تمام گروه‌های سنی پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب بادبادک زرد می‌خوانیم:

می‌پرسم: «می‌شه یه دلار بهش بدیم؟»
بابا به مرد نوازنده نگاه می‌کند. تماشا می‌کند و برای لحظه‌ای گوش می‌دهد. «نه، باید پول جمع کنیم.»
«فقط یه دلار. پیانوش رو تا این پایین آورده.»
بابا رویش را به طرفم برمی‌گرداند. «پس اگه یه ساز کوچک‌تر مثل یوکللی یا سازدهنی می‌زد، دیگه نمی‌خواستی بهش انعام بدی؟»
ابروهایم را چین می‌اندازم و می‌گویم: «خیلی خوب پیانو می‌زنه، ولی چون آوردن پیانو سخته، آدم راحت‌تر راضی می‌شه که بهش پول بده.»
«اگه یه چیز خیلی سنگین مثل یه کیف پر از کتاب رو از پله‌ها می‌آورد پایین چی؟ می‌تونست یه تابلو بذاره و بگه آهای رفیق، یه دلار می‌دی؟ من این کیف سنگین کتاب‌ها رو تا این پایین کشوندم.»
اخم می‌کنم. «اگه نمی‌خوای بهش پول بدی باید گوش‌هامون رو بگیریم.»
بابا لبخند می‌زند. هیچ‌وقت نمی‌توانم جلوی لبخند زدنش را بگیرم. بالاخره کیف پولش را درمی‌آورد و یک پنج‌دلاری بهم می‌دهد.