معرفی و دانلود کتاب الیا

معرفی کتاب الیا

کتاب الیا یک رمان معمایی مهیج و سرشار از پیچش‌های داستانی از مجتبی صادقلو است. این رمان جذاب که از نثر روایی تحسین‌برانگیزی بهره می‌برد و به لحاظ کیفیت سبک نوشتار از سطح قابل‌توجهی برخوردار است، درباره‌ی شخصیتی به نام لاکسمن و همسرش الیا است که زندگی در شهر را ترک گفته‌اند و ساکن یک روستا شده‌اند. در رمان اتفاقات غیرمنتظره‌ای در مورد زندگی این‌دو می‌خوانیم.

درباره‌ی کتاب الیا

کتاب الیا نوشته‌ی مجتبی صادقلو است. یک رمان جنایی و اسرارآمیز که بطن آن پیچیده‌تر و غریب‌تر از آن چیزی است که در ابتدا گمان می‌کنیم. یک رمان رازآلود در مورد لاکسمن و همسرش الیا که از زیستن در شهر مدرن می‌گریزند تا آرامش خود را در یک روستا بیابند. البته این صرفاً چیزی است که ما در ابتدا فرض می‌کنیم. در چنین داستان‌هایی معمولاً شخصیت‌های داستان روستا را به شهر ترجیح می‌دهند چون از سکوت و آرامش بیشتری برخوردار است. اما برای لاکسمن و الیا مسائل پیچیده‌تری در میان است که باعث شده چنین مسیری را برای ادامه‌ی زندگی‌شان برگزینند.

در داستان، آنچه برای ما ترسیم می‌شود این واقعیت است که زندگی شهری آکنده از فساد و بی‌عدالتی است. پیشینه‌ی دو شخصیت باعث می‌شود تا ساختار روایتی مجتبی صادقلو برساخته از توضیحات چندوجهی باشد که هر بخش از داستان تکه‌ای از این راز را برای‌مان آشکار سازد. در همین راستا، در همان بخش‌های ابتدایی داستان با مداخله مواجه هستیم. نیرو و عنصری بیرونی قرار است این شیوه‌ی جدید زیستن که دو شخصیت برای خودشان انتخاب کرده‌اند را برهم زند. رمان که از دید اول شخص مفرد روایت شده، به ما از شخصی می‌گوید که توسط راوی «او» توصیف می‌شود. این «او» به طرز استعاره‌آمیز و نمادینی همان انرژی تخریب‌گری است که در برابر آرامش و عدل می‌ایستد. پس در همان سکانس‌های آغازین رمان، با یک حمله مواجه می‌شویم. حمله‌ای خشونت‌آمیز و خونین که در همان ابتدا به ما نشان می‌دهد با چه نوع داستان و روایتی همراه خواهیم شد. یک حمله از همان «او» که سگ‌ها را می‌درد و ضربه‌ای به سر شخصیت وارد می‌کند که ساعت‌ها او را بیهوش خواهد کرد. داستان از جایی اوج می‌گیرد که آقای لاکسمن متوجه می‌شود همسر عزیز و زیبایش، الیا، توسط همان «او» دزدیده شده است. این اتفاق ابتدا در داستان ناگهانی و گیج‌کننده رخ می‌دهد، اما در ادامه نویسنده به خوبی به شرح و توضیح دال و مدلول‌های روایی می‌پردازد و ما به عنوان مخاطب به خوبی رخدادهای داستانی را درک و باور می‌کنیم.

کتاب الیا از نثر ویژه‌ای برخوردار است. مجتبی صادقلو نه تنها یکی از متفاوت‌ترین رمان‌های ایرانی را از لحاظ داستانی نوشته بلکه به لحاظ نوشتار نیز از قلم جاه‌طلب و جذابی برخوردار است. به نحوی که توأمان به این مهم دست می‌یابد که سیاست‌های رفتارهای انسانی را با مرز میان زیست شهری و روستایی پیوند بزند. این پیوند درونی میان تمایز شیوه‌های نگریستن و احساس کردن در دو اقلیم متفاوت باعث شده تا رمان ما را به یاد برخی از آثار خواندنی ادبیات غرب و کلاسیک اندازد. نقش گذشته در داستان و ناتوانی در گریز از آن می‌تواند در ذهن‌مان آن جمله‌ی مشهور ویلیام فاکنر در «خشم و هیاهو» را تداعی کند: «گذشته هیچگاه نمی‌میرد، [گذشته] حتی نگذشته است». به واقع نقش گذشته در داستان کتاب الیا پررنگ است. مهم نیست چقدر دو شخصیت تلاش کرده‌اند گذشته را پشت سر بگذارند، در نهایت همیشه مداخله‌ای به مثابه‌ی یادآوری تمام تجربه‌های پیشین تجسد عینی می‌یابد.

مجتبی صادقلو به واقع یکی از آن نویسنده‌های ایرانی است که به خوبی با رمان‌ها و کتاب‌های برتر تاریخ ادبیات آشنایی دارد و این پیشینه‌ی غنی را می‌توان در انسجام درونیِ رمان و همچنین قدرت تصورِ مثال‌زدنی او ردیابی کرد. این کتاب خواندنی توسط انتشارات متخصصان منتشر شده است.

کتاب الیا برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب الیا به کسانی که به رمان‌ها و داستان‌های معمایی ایرانی علاقه‌ دارند پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب الیا می‌خوانیم

بعد از مکتوب کردن نامه در سلول‌های مغزم، به‌آرامی خوابیدم. اما غیرطبیعی بود که آن شب به‌راحتی خوابیدم! درست است که کمی خودم را پیدا کرده‌بودم، اما کسی که خانه‌اش را ویران کرده و همسرش را دزدیده‌باشند نباید این‌قدر راحت بخوابد. شاید این هم از خون آلوده‌ام بود. «او» همیشه می‌گفت: «در حقیقت ما از چیزی نمی‌ترسیم، فقط گاهی تظاهر می‌کنیم؛ تظاهر به نگران بودن، مهربان بودن، عاشق بودن، ترسیدن، ندانستن و حتی انسان بودن». همیشه دقیقاً چند لحظه قبل از خواب یاد حرف‌هایش می‌افتم اما عمیقاً باور دارم که عقیده «او» در مورد خاندان ما اشتباه است. مثال نقضش هم من و الیا هستیم که تمام این تظاهرها را از نوع واقعی‌اش داریم.

تقریباً ظهر بود که با صدای یک دست‌فروش خیابان گرد که از پنجره کوچکی که نیمه‌باز مانده‌بود می‌آمد بیدار شدم. پنجره را کامل باز کردم و به آسمان خیره شدم. آسمان این شهر تقریباً هیچ‌وقت آفتابی نیست. نمی‌دانم انسان‌های رذل و پستش آسمان را همیشه ابری کرده‌اند یا هوای همیشه ابری است که مردم را به رذالت و پستی کشانده‌است. البته شاید هم این دو مکمل یکدیگرند. سال‌هاست که مسافر یا مهاجری وارد این شهر نمی‌شود و ساکنانش هم عموماً شهر را ترک نمی‌کنند. به آنهایی که از فساد و سیاهی این شهر نان می‌خورند نمی‌توان خرده گرفت، اما انسان خوبی که هر روز با یک مشکل جدید در اینجا مواجه می‌شود چرا نمی‌رود؟ پیرمردها می‌گویند خاک این شهر نفرین شده است. هرکس که در این شهر متولد شود در همین‌جا هم خواهد مرد. اصلاً شاید راست می‌گویند. من هم که از این شهر فرار کرده‌بودم اجباراً دوباره به اینجا آمدم و این بازگشت من بوی مرگ می‌دهد. ناگهان به یاد پدربزرگم افتادم. یادش بخیر! همیشه با آن لحن مخصوص و جویده خودش الیا را سلیا صدا می‌کرد.