معرفی و دانلود کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار

معرفی کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار

میهن‌دوستی و هویت ملی، محور کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار را تشکیل می‌دهند. این کتاب به قلم محمدتقی سبکدل تبریزی نوشته شده و حاصل پژوهش‌ها و بررسی‌های او در سروده‌های محمدحسین شهریار است. نویسنده با کاوش در مصراع‌ها، خواننده را با احساسات میهن‌دوستانه، وفاداری شاعر به ایران و هویت ملی او آشنا می‌کند و معانی نهفته در اشعارش را آشکار می‌سازد.

درباره‌ی کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار

هویت، جوهره‌ی انسان و منشأ اعمال، افکار و احساسات اوست. با توجه به تأکید روان‌شناسان و جامعه‌شناسان به تأثیر متغیرهای اجتماعی و فرهنگی بر کیستی افراد، می‌توان ملیت، سنت، فرهنگ و ادبیات هر سرزمین را بخش مهمی از هویت در نظر گرفت. در این راستا می‌توان به کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار نوشته‌ی محمدتقی سبکدل تبریزی، به‌عنوان منبعی برای شناخت هویت ایرانی اشاره کرد. سید محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار (Mohammad-Hossein Shahriar)، شاعر معاصر ایرانی بود که آوازه‌‌ی اشعار نغز، ذوق و استعداد او به‌سرعت بر سر زبان‌ها افتاد؛ تاجایی‌که ملک‌‌الشعرای بهار او را افتخار عالم شرق خواند. از معروف‌ترین آثار او می‌توان به «دیوان شهریار» اشاره کرد؛ دیوانی که غزلیات‌، رباعیات، قصیده‌ها و اشعار فارسی و ترکی او را شامل می‌شود.

هویت ملی به معنای میهن‌پرستی و تعلق خاطری است که هر فرد در ارتباط با زادگاه خود احساس می‌کند، میل به حفاظت از فرهنگ، سنت‌ها و هم‌بستگی میان افراد یک سرزمین را برمی‌انگیزد و در نهایت منجر به پیشرفت ادبیات، علم و فرهنگ می‌شود. در طول تاریخ، هر سرزمینی به مجموعه‌ای از ارزش‌ها، علائق و ویژگی‌هایی دست یافته است که آن را از دیگر کشورها متمایز ساخته و منجر به ایجاد احساس و سلیقه‌ای مشترک میان افراد جامعه‌ شده است. ازاین‌رو، پیشینه‌ی تاریخی و فرهنگی نقش پررنگی در شکل‌گیری هویت ملی ایفا می‌کند و سبب تحکیم هویت ملی و تکامل جنبه‌های فردی انسان می‌شود.

کتاب پیش رو ضمن تأکید بر زبان به‌عنوان بستری ارتباطی مشترک و هسته‌ی اتحاد میان افراد، به بررسی سروده‌های شهریار می‌پردازد و با کندوکاو در معانی نهفته در آن‌ها، نقش ملیت و هویت جمعی را بر ایران و جامعه‌ی ایرانی مطالعه می‌کند. شایان ذکر است که اصول زبان فارسی را می‌توان از جمله مهم‌ترین عوامل در حفظ هویت ایرانی در نظر گرفت. چراکه در کشوری با این میزان از تنوع قومی، زبان فارسی رشته‌ای نامرئی است که آن‌ها را به یکدیگر پیوند می‌دهد. بنابراین شاعران و نویسندگان، از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین عوامل شکل‌گیری و حفظ هویت به حساب می‌آیند.

از میان تمام چهره‌های نام‌آشنای ادب فارسی، شهریار را شاعر ملی نامیده‌اند؛ چراکه اشعار او ایران و هویت ایرانی را بازتاب می‌دهد. بیشتر سروده‌های او حول احساس غرور نسبت به گذشته‌ و تاریخ ایران و ستایش سرزمین مادری می‌چرخد و پیوند میان هویت فردی و جمعی شاعر را به نمایش می‌گذارد. او ایران را نه‌تنها شایسته‌ی عشق ورزیدن، بلکه عامل پیوند خود با ابدیت می‌داند. استفاده از نمادهای گوناگون و عناصر بومی متعدد برای اشاره به ایران، توصیفات او از مردم این سرزمین، به‌کارگیری اصطلاحات و واژگان بومی و ارجاع به اسطوره‌ها و افسانه‌ها که در سرتاسر سروده‌های او به چشم می‌خورد، مهر تأییدی است بر وطن‌پرستی این شاعر عالیقدر.

کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار به‌عنوان راهنمایی برای شناخت پیشینه‌ی ایران و هویت مردمان آن، توصیه می‌شود. این کتاب توسط انتشارات آرمان رشد منتشر شده‌ است.

کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب پیش رو برای علاقه‌مندان به شعر و ادبیات فارسی مناسب است. همچنین دوستداران اشعار شهریار می‌توانند با مطالعه‌ی آن به عمق افکار و شخصیت شاعر دست یابند.

در بخشی از کتاب پاسداشت ایران در اشعار استاد شهریار می‌خوانیم

قطعه «فردوسی» در سال 1348 خورشیدی در تبریز سروده شده است.

شاهنامه فردوسی برای استاد شهریار نمونه شعر عالی است. روح بلند حماسی فردوسی در کلام شهریار پیداست. فردوسی از نظر شهریار «پیکره غرور ملیت ماست» اگر به حکیم توس عشق می‌ورزد به خاطر حماسه جاودان اوست، حماسه ملی اوست؛ شهریار می‌داند که اساطیر و حماسه، چکیده اندیشه ما و تخیل مردم گذشته هستند و بیان‌کننده حقیقت و واقعیت زندگی، او می‌داند که حماسه هر قوم، بهترین سند برای حقانیت و اثبات عشق به وطن است، شاعران حماسه‌سرای ما این عشق را تنها برای خود نمی‌خواستند مگر فردوسی تنها خود عاشق ایران بود.

اصالت ملیت و قومیت آنقدر ارزش دارد که مایه غرور و مباهات است. ازاین‌رو شاعر فردوسی را «خلاق غرور ملت» می‌داند:

او شاعر ایده‌آل ما فروسی است
او پیکره غرور ملیت ماست

استاد شهریار اگرچه تُرک‌زبان است، اما به زبان فارسی علاقه‌مند است، این اشتیاق و علاقه‌مندی وی نشان درک او از هویت است، یعنی شناخت از خود.

عشق به ملیت، این انگیزه را درون شهریار بارور کرد که در مقام فردوسی شعر بگوید از این‌رو همواره فریاد برمی‌آورد که فردوسی شاعر ایده‌آل است. جوانمردی‌ها و بلندطبعی‌های قوم ایرانی باعث به تصویر کشیدن و زنده کردن مفاخر خود است.

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار
دیباچه
یادداشت تازه مؤلف
غزلیات
قصاید
کتابنامه