معرفی و دانلود کتاب ماشو در مه

معرفی کتاب ماشو در مه

فرهاد حسن زاده در کتاب ماشو در مه، ماجرای پسری به نام ماشالا از خطه جنوبی ایران را در روزهای پر آشوب انقلاب اسلامی ایران بازگو می‌کند. او و دوستانش در دنیای کودکی و بازیگوشی خود غرق هستند اما درگیر اتفاقاتی می‌شوند که باید با چهره واقعی زندگی روبه‌رو شوند و قدم به دنیای بزرگ‌سالان بگذارند.

درباره کتاب ماشو در مه:

داستان این کتاب جذاب، درباره‌ی پسری جنوبی به نام ماشو است که رژیم پهلوی برادرش حجت را در هنگام پخش اعلامیه دستگیر کرده است. اکنون او تنها شده، پدرش به مسافرت رفته و برادر دیگرش هم معتاد است. کاظم دوست صمیمی اوست که پسری بسیار زرنگ و باهوش است. دوست دیگر او سیامک نام دارد که سیا صدایش می‌زنند، او پسرکی نامرتب و شلخته است.

داستان از این قرار است که کاظم از افرادی می‌شنود که کیفی پر از طلا و جواهر را در زیر لوله‌های نفت مخفی کرده‌اند، او هر چیزی که شنیده را برای ماشو تعریف می‌کند و سیا هم مخفیانه به صحبت‌های آن دو گوش می‌دهد و می‌خواهد در به دست آوردن این گنج با آن‌ها شریک شود. هر سه دوست در پی گنج می‌روند و کل لوله‌های نفت را زیر و رو می‌کنند، اما هیچ چیزی نصیب‌شان نمی‌شود، زمانی که آن‌ها در حال گشتن بودند گاردی‌های شرکت نفت به آن‌ها شک می‌کنند و به دنبال‌شان می‌روند.

هر سه آن‌ها به کتابخانه پناه می‌برند و در آن‌جا با حبیب دوست برادر ماشو، آشنا می‌شوند. حبیب به آن‌ها می‌گوید که دست از این کار بردارند و دیگر دنبال این کار نروند، او به ماشو پیشنهاد می‌کند که راه برادرش را ادامه بدهد و شب‌ها به او در پخش کردن اعلامیه کمک کند. ماشو در دو راهی سختی قرار می‌گیرد.

جوایز و افتخارات کتاب ماشو در مه:

- تقدیر شده در سال 1375 به عنوان کتاب سال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
- برنده دیپلم افتخار کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال 1374
- براساس این کتاب یک سریال در شبکه اول سیمای ایران ساخته و پخش شده است.

کتاب ماشو در مه مناسب چه کسانی است؟

خواندن این کتاب به نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های انقلابی پیشنهاد می‌شود.

با فرهاد حسن زاده بیشتر آشنا شویم:

یکی از پر افتخارترین نویسندگان ادبیات کودک و نوجوان، فرهاد حسن زاده نام دارد. او از جمله داستان‌نویسانی به شمار می‌رود که توانسته در عرصه بین‌المللی نیز خود را به عنوان یک فرد حرفه‌ای و صاحب سبک معرفی کند و تاکنون دو بار نامزد جایزه هانس کریستین آندرسن، مهم‌ترین جایزه حوزه ادبیات کودک و نوجوان شده است.

فرهاد حسن زاده متولد 1341 در شهر آبادان است و نوشتن را به صورت حرفه‌ای از سال 1368 آغاز کرد؛ با اینکه به انواع فعالیت‌های هنری نظیر عکاسی، خطاطی و نقاشی نیز مشغول بود اما تمام تمرکز خود را بر روی نویسندگی گذاشت و توانست در همان سال‌های اولیه با مطبوعات کودک و نوجوان همچون سروش، کیهان بچه‌ها، آفتابگردان و... همکاری کند.

او از جمله نویسندگانی است که خود را به یک قالب ادبی محدود نکرده و علاوه سرودن شعر در زمینه نوشتن رمان، داستان بلند و کوتاه، زندگینامه، افسانه و طنز تجربه فراوانی را کسب کرده است.

هم اکنون فرهاد حسن زاده بیش از هشتاد داستان از خود برجای گذاشته که برخی از مهم‌ترین کتاب‌هایش عبارتند از: «آهنگی برای چهارشنبه‌ها (رمان نوجوان)، شنگل، منگل و چنگل (مجموعه 4 جلدی کودک)، برف و آفتاب: داستان بیژن و منیژه (رمان نوجوان)، چتری با پروانه‌های سفید (داستان کودک)، عمه خانم و ماجراهای آبکی (مجموعه چند جلدی کودک)، من و غولک و قالیچه پرنده (داستان کودک)، زیبا صدایم کن (رمان نوجوان)، هویج بستنی (مجموعه داستان نوجوان)، نوش جان آقا بزه (قصه کودک)، خاطرات خون آشام عاشق (مجموعه داستان نوجوان)، سرما نخوری کوتی کوتی (داستان کودک)، این وبلاگ واگذار می‌شود (رمان نوجوان) و...»

گزیده‌ای از افتخارات فرهاد حسن زاده:

- نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 2020
- لوح سپاس جایزه جهانی هانس کریستین اندرسن در سال 2018
- نامزد کتاب سال لاک‌پشت پرنده برای رمان زیبا صدایم کن در سال 1395
- دیپلم افتخار برای کتاب زیبا صدایم کن از IBBY در سال 2018 در کشور یونان
- قرار گرفتن در فهرست پنج نویسنده برتر جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 2018
- برنده نشان ماه طلایی از جایزه جشنواره بزرگ برگزیدگان ادبیات کودک و نوجوان ایران

در بخشی از کتاب ماشو در مه می‌خوانیم:

زایر در نوشابه‌ها را که باز کرد، نوشابه‌ها صدایی دادند و بخاری از دلشان بلند شد و درجا، تگری شدند و یخ زدند. تکانشان دادیم و به زحمت قلپ قلپ سر کشیدیم. کاظم هم سه تا کیک از توی سینی بزرگی که بالای یخچال بود برداشت و گذاشت جلویمان روی میز. آب از دهان سیاه شره کرد و با ولع دندان زد به کیک.

زایر محمد از فامیل‌های کاظم بود. بعضی وقت‌ها با کاظم به قهوه خانه‌اش می‌رفتیم و نوشابه یا آب یخ می‌خوردیم. زایر بیشتر ساکت بود و تا چیزی از او نمی‌پرسیدی حرفی نمی‌زد. پیرمردی بود با ریش خاکستری و چشم‌های ریز خرمایی که همیشه چفیه به سرش می‌گذاشت. پای چپش را کوسه‌ها توی دریا لقمه کرده بودند. جلوی نور که می‌ایستاد، از پس دشداشه سفیدش یکی و نصفی پا می‌دیدی. با این حال، هیچ ناراحت نبود، با غرور عصا می‌زد و تک و تنها قهوه‌خانه‌اش را می‌چرخاند. قهوه‌خانه‌ای که خودش با چوب و چندل و حصیر و دله‌های پنیر و روغن نباتی ساخته بود.

هوای قهوه‌خانه بد نبود. پنکه دستی رنگ و رفته‌ای هوای مرطوب را لوله می‌کرد و می‌پاشید به سر و هیکلمان. زایر سیگاری پیچاند و روشن کرد و آمد نشست روی پیت نفتی کنارمان و عصایش را تکیه داد به میز و پرسید: «سینما بودین؟»