معرفی و دانلود کتاب شب و قلندر

معرفی کتاب شب و قلندر

کتاب شب و قلندر رمانی تاریخی و جذاب به قلم منیژه آرمین است که ضمن پرداختن به زندگی شخصیت اصلی قصه، وضعیت اجتماعی ایران را از دوره‌ قاجار تا مشروطه به تصویر می‌کشد. این داستان پرکشش و شگفت‌انگیز تلفیقی از واقعیت و افسانه را در دل خود جای داده است.

درباره کتاب شب و قلندر:

منیژه آرمین در این داستان راویتگر سرگذشت راهزنی به نام افراسیاب است. کسی که به همراه دیگر هم‌دستانش در دل کوه پناه می‌گیرد و به هر کاروانی که از آنجا گذر می‌‌کند، دستبرد می‌زند. پایه و اساس این رمان شگفت‌انگیز چالش‌ها و تحولات درونی افراسیاب است. در واقع منیژه آرمین با پیروی از قالب کلی رمان‌های رشد و کمال، می‌کوشد تا در طول قصه بالندگی و استحاله شخصیت اصلی قصه را به تصویر بکشد.

ماجرای این رمان شگفت‌انگیز از جایی آغاز می‌شود که افراسیاب در یک دزدی، قالی کوچکی را در بار یکی از مسافران پیدا می‌کند. قالی کوچکی که از درونش آوازی همانند لالایی مادران در سیاه چادرها بیرون می‌آید و با صدای باد صحرا عجین می‌شود، اما تنها افراسیاب است که از میان دیگر راهزنان این صدا به گوشش می‌رسد. در ادامه داستان تصویر زن روی قالی به طور ناگهانی جان گرفته و از میان قالیچه بیرون می‌آید.

این اتفاق سبب می‌شود تا افراسیاب پس از چندین سال غارت و دزدی، با دیدن بانوی داخل قالیچه گرفتار کابوس شده و به همراه قالی بی‌خبر، از دیگر دزدان جدا شود و در جستجوی حقیقت و رسیدن به جایی که گمان می‌کند صدای درون قالی مربوط به آنجاست به راه بیفتد و از خود بپرسد: «من کیستم؟»

ایده اصلی رمان شب و قلندر از نمونه‌های کهن‌تر آن در ادبیات داستانی فارسی گرفته شده است و ماهیتی تمثیلی دارد؛ مسیر زندگی شخصیت اصلی قصه با مشاهده قالیچه‌ای با تصویر زنی زیبا بر رویش، دگرگون و متحول می‌شود. مضمونی که در آثاری همانند امیرارسلان نامدار، نیز دریافت خواهد شد. همچون همین نمونه‌های کهن، افراسیاب نیز در پی یافتن این تصویر و ندایش از زندگی کهنه و ناخوشایند خود جدا می‌شود و چنان که رسم تمثیل‌های عرفانی است، در راه رسیدن به سرمنزل مقصود، گام به گام پیش می‌رود.

این رمان، در مرز باریک میان سه رویکرد واقعیت، افسانه و تاریخ در نوسان است، اما به هیچ یک از این سه رویکرد به طور کامل میل و رغبتی ندارد. در صفحات نخست این داستان، شخصیت‌‏های فرعی که اسامی‌ای شبیه به حاکمان شهرهای گوناگون ایران در دوره تاریخی قاجار دارند، وارد قصه خواهند شد، اما کم‌کم این شخصیت‌های حاشیه‌ای تبدیل به مردانی مشهور در دوره حکومت قاجار می‌شوند. به بیانی بهتر، این اثر ادبی که در فصل‏‌های نخست با ذهنیتی افسانه‌ای شروع شده، در نهایت به داستانی ‌‏مستندگونه تبدیل می‌شود که با هدف بیان وقایع گوناگون تاریخی به رشته‌ی تحریر درآمده است. در این رمان جایگاه طبقات مختلف مردم از دوره‌ قاجار تا مشروطه به تصویر کشیده می‌شود.

کتاب شب و قلندر مناسب چه کسانی است:

اگر دوست دارید با حال و هوای دوران قاجار آشنا شوید و از وضعیت اجتماعی و سیاسی آن دوره بیشتر بدانید، این کتاب به شما پیشنهاد می‌شود.

با منیژه آرمین بیشتر آشنا شویم:

منیژه آرمین از معدود نویسندگان موفق زنی است که در کتاب‌هایش اصالت و زیبایی‌ زندگی مردمان ایران زمین به روشنی دیده می‌شود. او علاوه بر نویسندگی در مجسمه‌سازی، سفال‌گری و نقاشی و... خلاقیتی بسیار دارد.

در بخشی از کتاب شب و قلندر می‌خوانیم:

صدای مشتی که بر در بزرگ چهل‌ ستون کوبیده شد، چرت بعد ‌از‌ ظهر مش غلام را پاره کرد. او با پشتی خمیده، در حالی که خاطراتی در‌هم و آشفته از بر در کوفتن‌ها و در باز کردن‌ها به یاد می‌آورد، به طرف در رفت. به یاد نیمه‌ شبی افتاد که کالسکه‌ای دم در ایستاد و شاه‌مراد میرزا، رئیس تلگراف‌خانه، از آن پیاده شد. او حامل خبر بدی از شازده بود.

شازده آن روز تمام فال‌گیر‌ها و رمال‌های اصفهان را جمع کرده بود تا برای حرفی که از درویشی در میان راه شنیده بود تفسیری بیابد. خیلی وقت بود که روحانی‌ها پا به کاخ او نمی‌گذاشتند. زیر لب می‌غرید: «لعنتی‌ها! همه‌شان دست به یکی کرده‌اند.»

ناچار شده بود به فال‌گیر و رمان متوسل بشود؛ فال‌گیرهایی که بوی گلاب نمی‌دادند و نفس بدبویی داشتند.

شازده در ایوان نشسته بود و قلیان می‌کشید. با صدای خفه گفت: «در شکاف کوه درویشی دیدم که فقط پوست و استخوانی از او مانده بود. ولی در چشم‌هایش هیبتی بود که ترس برم داشت. از او خواستم شاه را دعا کند؛ اما او با حالتی به من نگاه کرد که مو به تنم راست شد. دوباره و سه ‌باره از او خواستم شاه را دعا کند. آخر سر گفت: ”کار شاه از این حرف‌ها گذشته. او دیگر به دعا نیاز ندارد.“

فال‌گیرها رمل و اسطرلاب انداختند و سرکتاب باز کردند و برای اینکه پول خوبی به جیب بزنند، گفتند: «خاطر شازده آسوده باشد. قبلۀ عالم به زودی وارد قرن تازه‌ای خواهند شد و تا پایان قرن، سلطنت خواهند کرد. منظور درویش این بوده که شاه مقرب است و احتیاج به دعای من ندارد.»