معرفی و دانلود کتاب رهایی

معرفی کتاب رهایی

ویرجینیا وولف در کتاب رهایی، چرایی منع شدن زنان از نوشتن و بررسی شرایط رهایی از چنین حصاری را به تصویر می‌کشد.

چرا باید نیمی از انسان‌ها آزادانه زندگی کنند در حالی که نیمی دیگر محکوم‌اند تا از کنار گود و در سکوت نظاره‌گر باشند؟ ویرجینیا وولف (Virginia Woolf) در کتاب رهایی (Liberty) شما را به سفری دگرگون کننده در دل نیروهای رهایی‌ساز ذهن می‌برد.

داستان‌های این کتاب علاوه بر بررسی دلیل منع شدن زنان از نوشتن و تصویر تسلی برآمده از گردش در خیابان‌های لندن، چهره‌ای هیجان‌انگیز از وولف را نشان می‌دهند و به دنبال رهایی‌اند، که یکی از شاعرانه‌ترین ماجراجویی‌های زندگی است.

این کتاب منتخبی است از اتاقی از آن خود، امواج خیابان گردی و جستارهای دیگر.

ویرجینیا وولف که بود؟

ویرجینیا وولف هنرمندی به غایت خلاق و نوآور است که از اوایل قرن بیستم تأثیر چشمگیری در ادبیات و فرهنگ داشته است. او در رمان‌های خانم دالووی (1925)، به سوی فانوس دریایی (1927) و امواج (1931) ساختار و شیوه‌ی روایی بنیادشکنی را خلق می‌کند.

ویرجینیا وولف با همسرش لئونارد وولف انتشارات هوگارت را تأسیس کرد اولین کتاب‌های چاپ شده‌ی این انتشارات نسخه‌های دست‌نویسی بودند که وولف‌ها در اتاق غذاخوریشان تهیه می‌کردند، اما بعد کارشان با آثار تی.اس.الیوت، ویتا سک‌ویل - وست و زیگموند فروید ادامه یافت.

همچنین وولف آثار چشمگیری در زمینه‌ی نقد ادبی، داستان کوتاه، روزنامه‌نگاری و زندگی‌نامه‌نویسی از خود به جای گذاشت، که شامل اورلاندو (1928) که به شدت ضد سیستم و شورشی بود و اتاقی از آن خود (1929) می‌شود بحثی داغ در مورد برابری که تا به امروز نیز طنین‌انداز است. این آفرینش خلاق اغلب با دوره‌های درگیری بحران ذهنی هماهنگ بود. ویرجینیا وولف در 28 مارس 1941 چند ماه پیش از انتشار آخرین رمانش، بین دو پرده‌ی نمایش، به زندگی‌اش پایان داد.

در بخشی از کتاب رهایی می‌خوانیم:

اگر می‌شود فقط برای یک لحظه به این فکر کنید که چه اتفاقی ممکن بود بیفتد اگر شارلوت برونته در سال سیصد تا داشت اما این زن احمق حق کپی رمان‌هایش را به هزار و پانصد پوند واگذار کرد؛ چه می‌شد اگر او دانش بیشتری از این جهان شلوغ، شهرها و مناطق سرشار از زندگی داشت؛ تجربه‌ی عملی‌تر و معاشرت با انسان‌هایی از نوع خودش و آشنایی با شخصیت‌های مختلف.

در کلماتی که او تأکید بسیاری بر آن‌ها دارد، او نه تنها به نقص خودش در مقام یک رمان‌نویس اشاره می‌کند، بلکه به نقص همنوعانش در زمان خودش نیز اشاره دارد. او بهتر از هر کسی می‌دانست که نبوغ او چقدر شکوفاتر می‌شد اگر وقتش را در خلوت صرف تماشای زمین‌های دوردست نمی‌کرد؛ اگر تجربه و معاشرت و سفر برایش مقدور می‌شد.

اما این‌ها به او اهدا نشد و از او دریغ شد؛ و باید این واقعیت را بپذیریم که همه‌ی آن رمان‌های خوب ویلت، اِما، بلندی‌های بادگیر و میدل مارچ را زنانی نوشته‌اند که تجربه‌شان از زندگی بیش از آن نبوده که وارد خانه‌ی کشیشی محترم شوند؛ این رمان‌ها در اتاق نشیمن خانه‌ای آبرومند و به دست زنانی آن‌قدر فقیر نوشته شده که نمی‌توانسته‌اند در زمان نوشته شدن بلندی‌های بادگیر و یا جین ‌ایر جز چند بسته کاغذ 25 ورقی بخرند.

درست است، یکی از آن‌ها بعد از این همه مصیبت فرار کرد، ولی به ویلایی دورافتاده در جنگل‌های سنت جان رفت. و در آن‌جا زیر سایه‌ی نکوهش دنیا سکونت گزید. او نوشت: «کاش این را بفهمند که من هیچ ‌وقت این‌جا کسی را بدون دعوت برای دیدار نمی‌پذیرم.» خوب آیا او با مردی متأهل در گناه زندگی ‌نمی‌کرد و شرایط او نجابت آقای اسمیت یا هر کس دیگر را که شانس دعوت شدن داشت خراب نمی‌کرد؟ باید تسلیم عرف اجتماعی شد و از «آنچه جهان نامیده می‌شود برید».

فهرست مطالب کتاب

یادداشت سرپرست مجموعه
برگزیده‌ای از جستار «اتاقی از آن خود»
از رمان امواج
«خیابان‌گردی: ماجرایی در لندن»
چطور باید کتاب‌ خواند؟
درباره‌ی نویسنده