معرفی و دانلود کتاب برزخ

معرفی کتاب برزخ

دوران شیوع کرونا با وقایع تلخی همراه بود و اهمیت مرگ و زندگی را برای انسان امروز پررنگ ساخت. برخی از داستان‌های امروزی به شیوع کرونا اشاره داشته و فضای ناشناخته‌ای از مرگ را خلق می‌کنند. کتاب برزخ نوشته‌ی سیده زهره مقیمی روایتی از وقایع زندگی در دوران کرونا را بازگو می‌کند.

درباره‌ی کتاب برزخ

زندگی با تمام مشکلاتی که ممکن است برای انسان به وجود آورده باشد، مورد اهمیت بوده و رسیدن به لحظه‌ی مرگ برای هیچ‌کس خوشایند نیست. یکی از رویدادهای مهمی که در چند سال اخیر زندگی را برای بشر دشوار ساخت، شیوع بیماری کرونا بود و باعث مرگ زنان و مردان بسیاری شد. کتاب برزخ داستانی از روزهای سخت کرونا در ایران است. این کتاب به شرح‌حال خانواده‌ای می‌پردازد که پس از وقوع تصادفی ناگهانی و همه‌گیر شدن بیماری کرونا روند عادی زندگی خود را از دست داده و مجبور به تحمل رنج و عذابی سخت می‌شوند.

داستان کتاب برزخ درباره‌ی زندگی شخصیتی به نام علیرضا بوده که به شکلی ناگهانی خود را در بستر بیماری و در بیمارستان می‌یابد. او نمی‌داند که به چه دلیل به این وضعیت دچار شده و هراسان به دنبال دوست یا آشنایی می‌گردد. علیرضا مادرش را بر بستر بیماری می‌بیند و از او کمک می‌خواهد. به‌تدریج او متوجه می‌شود که پس از تصادفی وحشتناک به بیمارستان منتقل شده و از زبان دکتر خود می‌شود که از آن واقعه چهار ماه می‌گذرد. در ادامه‌ی داستان خاطراتی از ذهن علیرضا گذشته و دوران عاشقی او را زنده می‌کند. سیده زهره مقیمی در این کتاب وقایع داستانی را با دوران شیوع کرونا درآمیخته و رابطه‌ی عاشقانه‌ای را توصیف می‌کند.

کتاب برزخ نوشته‌ی سیده زهره مقیمی توسط انتشارات گنجور منتشر شده است.

کتاب برزخ برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های اجتماعی و عاشقانه‌ی ایرانی مناسب است.

در بخشی از کتاب برزخ می‌خوانیم

با دیدن چهره‌ی گریون مادرم مطمئن شدم که اتفاقی افتاده. چیزهای بدی تو مغزم می‌اومد. دیوونه شدم. بلند شدم و نشستم. توی تمام وجودم احساس درد می‌کردم. سِرُم رو از دستم کشیدم و سعی کردم از روی تخت پایین بیام. تلاش‌های مادرم برای آروم کردن من بی‌نتیجه بود. با گریه از من می‌خواست آروم باشم. با التماس می‌گفت:

- علیرضا جانم، پسرم آروم باش.

ولی من اصلاً چیزی نمی‌شنیدم. اتفاق‌های وحشتناکی توی ذهنم می‌اومدن. اصلاً حرف‌های مادرم رو نمی‌شنیدم. فقط صدای ترمه تو گوشم بود، که می‌گفت:

- زود خوب می‌شم علیرضا. توام مراقب خودت باش.

احساس می‌کردم ترمه به کمکم نیاز داره. مادرم وقتی دید زورش به من نمی‌رسه، پرستار رو صدا زد. کمک پرستارها وارد اتاق شدن. دستام رو گرفتن و به تخت بستن. یکی از اون‌ها همون طور که داشت دارویی داخل سِرُم می‌ریخت گفت:

- تو که قول دادی پسر خوبی باشی، پس چی شد؟

بعد هم رو به من کرد و گفت:

- چرا اینطوری می‌کنی پسر؟ آروم باش! داری به خودت آسیب می‌زنی.

فریاد زدم:

- نه نمی‌تونم آروم باشم. من باید برم، ترمه بهم احتیاج داره.