معرفی و دانلود کتاب باتلاق شیطان

معرفی کتاب باتلاق شیطان

کتاب باتلاق شیطان، نوشته‌ی مرضیه کاظمی، رمان ترسناکی است که داستان ارتباط دختری را با دنیای فراطبیعی روایت می‌کند. نویسنده برای پرورش این داستان از باورهای فرهنگی مختلف، انگاره‌های دینی، تصورات و تخیلات خود استفاده کرده است.

درباره‌ی کتاب باتلاق شیطان

مرضیه کاظمی نویسنده‌ای است که بیشتر در ژانر وحشت می‌نویسد. کتاب باتلاق شیطان، یکی از رمان‌های منتشرشده‌ی او در همین ژانر است.

رمان باتلاق شیطان داستان دختری است که ناخواسته با دنیای ماورای طبیعت ارتباط می‌گیرد. او در آغاز از این ارتباط بی‌اطلاع است و فقط این را می‌داند که دیگر مانند سابق نیست، اما در جریان داستان کم‌کم به حقیقت ماجرا واقف می‌شود. اطلاعاتی که نویسنده درباره‌ی دنیای فراطبیعی از آن استفاده کرده است، ریشه در تحقیقات او در فرهنگ‌های محلی مختلف، باورهای عامیانه، عقاید دینی و تصورات شخصی او دارد.

شخصیت اصلی داستان باران نام دارد. باران احساس می‌کند که چندی است مانند سابق نیست و از لحاظ روحی و جسمی تغییراتی کرده است. او به اجبار دوست صمیمی‌اش آسمان به مشاوری مراجعه می‌کند، اما روند درمانی را جدی نمی‌گیرد. مشکل اصلی باران توهمات دیداری و شنیداری‌ای است که در بیداری برایش پیش می‌آید. همچنین کابوس‌هایی هم که می‌بیند، کیفیت خواب او را کاهش می‌دهد و زندگی روزانه‌اش را مختل می‌کند. باران برخی مشکلات جسمی را نیز تجربه می‌کند که تاری دید و افت فشار از جمله‌ی آن‌هاست. او صدایی آشنا را در خواب و بیداری می‌شنود که او را صدا می‌کند و از او کمک می‌خواهد. اما این مسئله را جدی نمی‌گیرد. تا اینکه روزی آسمان نیز این صدا را می‌شنود و مسئله را با باران در میان می‌گذارد. فرازوفرودهای دلهره‌آور داستان از این مرحله آغاز می‌شوند.

کتاب باتلاق شیطان، نوشته‌ی مرضیه کاظمی، با روایتی ساده و نثری ساده و صمیمی نوشته شده است. نویسنده راوی اول‌شخص را برای بیان داستان انتخاب کرده. این انتخاب موجب تأثیر بیشتر رمان در مخاطب می‌شود. انگار که خواننده درون ذهن راوی است و دارد تمام مطالب را با جزئیات در ذهن راوی درک می‌کند. انتخاب راوی اول‌شخص برای داستان ترسناک، انتخاب هوشمندانه‌ای است. همچنین آمیختگی زبان معیار و محاوره در نثر رمان موجب صمیمانه شدن لحن راوی می‌شود و بدین سبب خواننده ارتباط عاطفی بیشتری با راوی برقرار می‌کند.

مرضیه کاظمی در صفحات آغازین رمان و در مکالمات میان شخصیت‌ها، شوخی‌هایی را جای داده و فضای بخش اول داستان را به این وسیله به طنز نزدیک کرده است. در کنار هم قرار گرفتن موقعیت طنز و وحشت، یکی از تکنیک‌هایی است که در آثار ژانر وحشت استفاده می‌شود تا تأثیر بخش وحشت‌انگیز کتاب را بر مخاطب افزایش دهد.

در کل باید گفت باتلاق شیطان، رمانی ترسناک است که در آن از مطالب فراطبیعی بومی استفاده شده و گیرایی قلم نویسنده و تکنیک‌هایی که در آن به کار برده، داستان را تأثیرگذار و جذاب کرده است.

کتاب باتلاق شیطان به همت انتشارات طلایه منتشر شده است.

کتاب باتلاق شیطان برای جه کسانی مناسب است؟

کتاب حاضر برای کسانی که به داستان‌های ترسناک و دلهره‌آور و روایت‌های فراطبیعی علاقه دارند، مناسب است.

در بخشی از کتاب باتلاق شیطان می‌خوانیم

دندان‌هایم آشکارا بهم می‌خورد. نمی‌فهمیدم چطور آن‌قدر هوا سرد شده، وسط زمستان هم آن‌قدر سرد نبود. حس می‌کردم اگر لحاف رو کنار بزنم و بیرون برم یخ می‌زنم. تصمیم گرفتم از جا بلند شم و درجه‌ی ‌بخاری رو بیشتر کنم. دست و پاهام از سرما بی‌حس شده بود. لحاف رو کنار زدم. ناگهان حس کردم چیزی بالای سرم روی سقف حرکت کرد. با وجود تاریکی چشمم رو به سقف دوختم که ناگهان دو چشم براق قرمز رو روی سقف تشخیص دادم. از ‌ترس دهنم خشک شد. چیزی روی سقف اتاقم بود که به من زل زده بود. یک‌دفعه از سقف پایین پرید، من جیغ کشیدم و لحاف رو روی سرم کشیدم. از سرما و ‌ترس می‌لرزیدم. حتی نمی‌توانستم فریاد بزنم و کمک بخوام. نمی‌دانستم هنوز هست یا نه! یک‌دفعه احساس کردم لحاف تکان خورد و سنگینی جسمی‌ رو روی لحاف احساس کردم. بی‌حرکت ماندم و به خودم تلقین کردم که حتماً پنجره باز مانده و این یک گربه است. از روی بدنم حرکت کرد و به بالا آمد. آشکارا مشخص بود که جثه‌ای بزرگ‌تر از گربه دارد. از ‌ترس گریه‌ام گرفته بود. کامل روی بدنم قرار گرفته بود. می‌خواستم با یک حرکت از جا بلند شوم، ولی نه توان داشتم و نه جسارتی که با او رو‌به‌رو شوم. جراتی به خودم دادم و بلند گفتم: بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم... حس کردم سنگینی‌اش از روی لحاف برداشته شد.

چند دقیقه گذشت کمی به خودم مسلط شدم و لحاف رو آرام از روی سرم کنار کشیدم تا نگاهی به بیرون کنم. از چیزی که دیدم بی‌اختیار دهانم باز ماند، ولی فریادی از گلویم خارج نشد. صورتش درست مقابل صورتم بود. بین سقف و زمین شناور بود. چشمانش با چشمانم فقط چند سانت فاصله داشت. چشم‌هایی که تا روی شقیقه‌اش کشیده بود و انگار انتهایی نداشت. صورتش بی‌شباهت به انسان نبود. زشت و خاکستری رنگ، بینی نداشت و به جای آن دو سوراخ ریز روی صورتش بود. سری بی‌مو و نافرم داشت. من هرچه سعی می‌کردم هیچ صدایی از گلویم خارج نمی‌شد. انگار مسخ شده بودم. دهان گشادش رو باز کرد. بوی گندی فضا رو پر کرد. سرش رو نزدیک گوشم آورد و گفت:

خودم می‌برمت پیش "مره"... صید منی.