معرفی و دانلود کتاب اقیانوسی در ذهن

معرفی کتاب اقیانوسی در ذهن

کتاب اقیانوسی در ذهن شاهکار کلر وندرپول، داستان باشکوه دوستی دو پسر به نام‌های جک و ارلی را به تصویر می‌کشد که سفری ماجراجویانه در دوران پس از جنگ جهانی دوم را آغاز می‌کنند. این اثر تاثیرگذار تحسین‌های فراوانی را در دنیا برانگیخته و جوایز ادبی متعددی را نیز کسب کرده است.

موضوع کتاب اقیانوسی در ذهن چیست؟

در دوران پس از جنگ جهانی دوم پسری به نام جک مادرش را از دست داده و پدرش او را در یک مدرسه‌ی شبانه روزی ثبت‌نام می‌کند تا آموزش‌های نظامی و نظم و ترتیب در زندگی را یاد بگیرد. جک که هیچ دوستی در مدرسه ندارد، رفتارها و حرکات عجیب پسری متفاوت توجه او را به خود جلب می‌کند. این پسر که نامش ارلی است در واقع به بیماری اوتیسم مبتلاست ولی در آن دوره‌ی زمانی مردم شناختی نسبت به این بیماری نداشتند و به همین دلیل او را به عنوان پسری غیرعادی با رفتارهای عجیب می‌شناختند.

ارلی رفتارهای متفاوت زیادی داشت؛ در هیچ کلاسی به جز ریاضی شرکت نمی‌کرد، با کسی حرف نمی‌زند، به تنهایی در موتور خانه مدرسه زندگی می‌کرد و... او علاقه فراوانی به درس ریاضی و عدد پی داشت و اعداد را به صورت شکل و رنگ‌های مختلف می‌دید. برادر ارلی در جنگ کشته شده اما او این موضوع را باور ندارد و مطمئن است که برادرش زنده است. جک کم‌کم با ارلی دوست می‌شود و وقتی داستان برادرش را می‌شنود تصمیم می‌گیرند تا سفری را برای پیدا کردن او آغاز کنند؛ سفری ماجراجویانه و پر رمز و راز با اتفاقاتی غیرمنتظره و عجیب که بعد از پایان، زندگی و شخصیت این دو دوست را تغییر می‌دهد....

کلر وندرپول (Clare Vanderpool) در کتاب اقیانوسی در ذهن (Navigating Early) به اختلال اوتیسم اشاره می‌کند که امروزه کودکان و والدین بسیاری با آن مواجه هستند. داستان در دوران پس از جنگ جهانی روایت می‌شود و در آن زمان هنوز این بیماری کشف نشده بود. اولین نقطه قوت این داستان پرداختن به موضوع اختلال اوتیسم است. کتاب حاضر با به تصویر کشیدن داستانی که بین ژانر رئال و فانتزی در نوسان است، نوجوانان را با اختلال اوتیسم آشنا می‌کند.

کتاب اقیانوسی در ذهن در ژانر واقعیت و فانتزی به هم پیوند خورده است؛ فوت مادر جک، وقایع جنگ جهانی دوم، رفتن او به مدرسه شبانه روزی، اختلاف او با پدرش و بسیاری از جنبه‌های دیگر داستان در ژانر رئال هستند. از طرفی دیگر ارلی داستانی خیالی از عدد پی برای جک تعریف می‌کند که این وجه از کتاب ژانر غیرواقعی و فانتزی آن را شکل می‌دهد.

رمان اقیانوسی در ذهن توصیف‌هایی دقیق و روایت پویایی دارد و ماجرایی عمیق و پرهیجان را در دل تاریخ روایت می‌کند که نوجوانان را از تبعات پس از جنگ، اختلال اوتیسم، بحران‌های دوران بلوغ و... آگاه کرده و لذت خواندن داستانی جذاب و تکان دهنده را تقدیم آن‌ها می‌کند.

جوایز و افتخارات کتاب اقیانوسی در ذهن:

- بهترین داستان ALA برای جوانان
- کتاب قابل توجه ALA-ALSC
- کتاب منتخب سردبیر نیویورک تایمز
- بهترین کتاب سال کالج A Bank Street
- بهترین کتاب سال ژورنال کتابخانه مدرسه
- بهترین کتاب سال A Kirkus Reviews
- کتاب منتخب A Booklist Books
- بهترین کتاب کودکان A BookPage
- نامزد جایزه مایکل ال. پرینتز در سال 2014
- نامزد جایزه بهترین داستان کودک گودریدز در سال 2013
- نامزد دریافت جایزه نویسندگان انجمن میدلند برای داستان‌های کودکان
- نامزد جایزه کتاب خوانندگان جوان ربکا کادیل
- از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز
و ...

نکوداشت‌های کتاب اقیانوسی در ذهن:

- اثری غافلگیرکننده و کاملا رضایت‌بخش. (واشنگتن پست)
- این داستان چندلایه، مرز میان واقعیت و تخیل، اتفاق و سرنوشت را محو می‌کند. (Publishers Weekly)
- درست از آن کتاب‌هایی که با افروختن اشتیاقی برای مطالعه، زندگی‌ها را نجات می‌دهد. (جیمز پترسون)

کتاب اقیانوسی در ذهن مناسب چه کسانی است؟

خواندن این کتاب مطرح برای نوجوانانی که به داستان‌هایی با ژانر رئال و ماجراجویانه علاقه دارند، لذت‌بخش و آموزنده خواهد بود.

در بخشی از کتاب اقیانوسی در ذهن می‌خوانیم:

«آره، ممنون.» می‌دانستم که این پسر عجیب‌وغریب است؛ فقط می‌خواستم بفهمم چه‌قدر. تا الآن همین‌قدر ازش می‌دانستم که جلوی اقیانوس با کیسه‌های شنی دیوار می‌سازد، سرِ هیچ کلاسی به‌جز ریاضی حاضر نمی‌شود و ظاهراً هم توی زیرزمین مدرسه‌ی خودش زندگی می‌کند. لباس‌پوشیدنش به اندازه‌ی کافی عادی بود؛ البته اگر بهش نگوییم وسواسی. پیراهن چهارخانه‌اش خیلی مرتب داخل شلوار خاکی‌رنگش بود، موهایش به عقب شانه شده بود و یک دسته از موهای پشت سرش هم فِر خورده بود.

هنوز جوابم را نگرفته بودم. یعنی به خاطر لباسش که شبیه لباس دستگیر کردن روانی‌ها بود عجیب به نظر می‌رسید یا چون از آن‌هایی بود که زنگ تفریح تک‌وتنها یک گوشه می‌نشینند و مگس می‌کنند توی دماغشان؟ وقتی کلاس دوم بودم، یک نفر را می‌شناختم که کارش همین بود.

توی این فکرها بودم که اِرلی یک پیراهن مردانه، یک شلوار خاکی‌رنگ که به‌دقت تا شده بود و یک جفت کفش کالج گرفت جلویم. «لباسِ زیر، توی لنگه‌ی چپ و جوراب توی لنگه‌ی راست کفشته. تو هم لباسات رو همین‌جوری می‌چینی؟»

گفتم: «خیلی خوبه، ممنون.» من عادت نداشتم لباس‌های زیر یا جوراب‌هایم را بگذارم توی کفش، اما این کارش نشانه‌ی خوبی بود.