معرفی و دانلود کتاب ابری به شکل انبه

معرفی کتاب ابری به شکل انبه

کتاب ابری به شکل انبه نوشته‌ی وندی مس به زندگی دختر نوجوانی می‌پردازد که از اختلال حس‌آمیزی رنج می‌برد و تلاش می‌کند این موضوع را از دیگران مخفی کند اما در نهایت بچه‌های مدرسه به راز او پی می‌برند. این رمان خواندنی در سال 2004 برنده‌ی جایزه‌ی کتاب فمیلی اشنایدر شد و تحسین بسیاری را برانگیخت.

موضوع کتاب ابری به شکل انبه چیست؟

میا وینچل به ظاهر مثل بچه‌های دیگر است، اما خودش هم این را خوب می‌داند که با عادی بودن فاصله‌ی بسیار زیادی دارد. او تصور می‌کند اعداد، صداها و کلمات رنگ مخصوص خود را دارند. میا این موضوع را را مخفی می‌کند چون زمانی که هشت ساله بود در کلاس ریاضی این موضوع را مطرح کرد و به دردسر افتاد و بچه‌ها هم او را خل و چل خطاب کردند. اکنون میا دختری سیزده ساله است؛ او در مدرسه دچار مشکلاتی می‌شود و به ناچار راز خود را افشا می‌کند. شخصیت اصلی داستان ابری به شکل انبه (A mango-shaped space) باید بیاموزد که خود را همان‌گونه که هست بپذیرد، وگرنه فرصت لذت بردن از خیلی چیزها را در زندگی خود از دست می‌دهد و... .

کتاب ابری به شکل انبه مناسب چه کسانی است؟

وندی مس (Wendy Mass) مفاهیم بسیار عمیقی را محور اصلی داستان خود قرار داده است که مطالعه‌ی آن می‌تواند برای نوجوانان بسیار مفید باشد.

نکوداشت‌های کتاب ابری به شکل انبه:

- داستانی بکر و درخشان. (Washington Post)
- خنده‌دار و قابل لمس. (Meg Cabot)
- رمانی جذاب با شخصیت‌پردازی‌های کاملاً مشخص، گفت‌وگویی طبیعی و تصاویر ملموس. (Publishers Weekly)
- از لحظه‌ای که داستان وندی را خواندم، فهمیدم که او نویسنده‌ای است که باید دنبال کرد، من وندی را تحسین می‌کنم. (Judy Blume)

وندی مس را بیشتر بشناسیم:

او را بیشتر به عنوان نویسنده‌ی رمان‌های کودکان و نوجوانان می‌شناسند. کتاب ابری به شکل انبه نخستین رمان وی است که در سال 2003 انتشار یافت و پس از آن آثاری مانند هر روح یک ستاره، آرچی فضایی می‌شود، نجات سیاره‌ی آبی و... را نوشت.

در بخشی از کتاب ابری به شکل انبه می‌خوانیم:

وقتی به در پشتیِ آشپزخانه می‌رسم، کفش‌هایم را می‌پوشم و با احتیاط پایم را می‌گذارم دور و بر الوارهای چوبی، چکش‌ها، میخ‌ها و یک ارّه‌برقیِ خیلی ترسناک. مثل همیشه، هوا و لباس و توی گلویم بوی خاک‌ارّه می‌گیرد. اینجا نمی‌شود از این بو فرار کرد و خاطره‌اش با طعم گچ‌های رنگی‌ مخلوط شده که از کلاس سوم به این‌طرف هنوز ناراحتم می‌کند.

به اتاقم در طبقه‌ی بالا می‌روم و دنبال انبه می‌گردم. اسم رسمی‌اش انبه‌ی خارق‌الگربه است. بیشتر وقت‌ها، پایین تخت من، روی پتوی وینی خرسه‌ی بچگانه‌ام می‌خوابد. کاملاً اندازه‌ی تصویرِ محوِ پو و پیگلِت روی پتو است. الان اینجا نیست، اما اسباب‌بازی موردعلاقه‌اش را جاگذاشته؛ عروسک پارچه‌ای توییتی که دوست دارد گازش بگیرد. صدایش می‌زنم و در جواب، صدای میومیویش را، که هم‌رنگ نوشابه‌ی نارنجی است، از دور می‌شنوم. صدایش را دنبال می‌کنم، به اتاق بث می‌رسم و آن خائنِ خاکستری و سفید را می‌بینم که روی بالش بث لم داده است. یکهو بغلش می‌کنم و به میز کنار تخت بث نگاه می‌کنم. بث اشتباه خیلی بزرگی کرده است که از او بعید بود. قبل از رفتن به کالیفرنیا، دفتر خاطراتش را درست جلوی چشم جا گذاشته. اولین‌باری که دیدمش، فکر کردم شاید از قصد می‌خواسته آن را بخوانم. بعد گفتم نکند دوربین مخفی است و اگر یواشکی بخوانمش می‌فهمد.

انبه را سر جای اصلی‌اش یعنی روی پتو می‌گذارم. می‌خواهم در را ببندم که زک پایش را می‌گذارد لای در. به‌زور در را هل می‌دهد و می‌گوید: «یه‌ لحظه صبر کن میا. می‌خوام یه کاری بکنم.»