معرفی و دانلود کتاب کلمه‌های پراکنده: برای او که تا همین دیروز نمی‌دانست دوستش دارم

معرفی کتاب کلمه‌های پراکنده: برای او که تا همین دیروز نمی‌دانست دوستش دارم

کتاب کلمه‌های پراکنده، مجموعه‌ای از دلنوشته‌ها و سروده‌های عاشقانه‌ی منصور کامکار است. او این کتاب را با الهام از محبوبی نوشته که بارها در قالب شعر ظاهر شده و دستمایه‌ای را برای بروز احساسات و پرورش هنر شاعر ایجاد کرده است. نتیجه‌ی تلاش‌های او، خلق اثری است که مورد استقبال دوستداران ادبیات و شعر معاصر قرار خواهد گرفت.

درباره‌ی کتاب کلمه‌های پراکنده

منصور کامکار، در کتاب کلمه‌های پراکنده، شماری از نوشته‌ها و سروده‌های خود را منتشر کرده است. این کتاب در حقیقت، مجموعه‌ای از دلنوشته‌های این هنرمند نوظهور عرصه‌ی ادبیات است که محتوایی عاشقانه و اجتماعی دارند. عمق مفهومی، قوام شعری و کیفیت ممتاز نوشتار، ویژگی‌های حاکم بر کتاب پیش‌روست. نویسنده خطاب‌به معشوق خود اظهار می‌کند که از کودکی تاکنون قصد داشته برای او بنویسند. این درحالی است که در بیشتر مواقع، قادر به سرودن نبوده و تنها موفق به نگارش سه اثر شده است.

یکی از این آثار به دوران کودکی نویسنده بازمی‌گردد که متأسفانه مکتوب نشده و از خاطر او رنگ باخته. اما معشوق مجدداً در قالب شعر ظهور می‌کند و به منبع الهام هنرمند تبدیل می‌شود. و درنهایت او برای سومین‌بار به قلب شاعر نفوذ کرده و هربار فراموشی واژگان را برای او رقم می‌زند.

با این حال، کتاب کلمه‌های پراکنده، تمام چیزی است که منصور کامکار از این محبوب به خاطر دارد و در وصف او و عشقی که در وجودش رخنه کرده، سروده است.

این کتاب را نشر آواژ اولین‌بار در سال 1401 منتشر کرد.

کتاب کلمه‌های پراکنده برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به مضامین عاشقانه، دوستداران شعر معاصر و کسانی که تازه‌ترین آثار ادبی و فعالیت هنرمندان نوظهور را دنبال می‌کنند، از مطالعه‌ی این کتاب لذت خواهند برد.

با منصور کامکار بیشتر آشنا شویم

منصور کامکار، نویسنده و شاعر معاصر فارسی است. او در سال 1373 متولد شده و تاکنون 3 کتاب منتشر کرده. از آثار او می‌توان به کتاب‌های «صور خیال» و «کبوترنامه»، اشاره کرد.

در بخشی از کتاب کلمه‌های پراکنده: برای او که تا همین دیروز نمی‌دانست دوستش دارم می‌خوانیم

امروز تصمیم بر آن شد که بخشی از دلتنگی‌هایم را میان فرغون سیمان سفید حل کنم که کردم. بعد قالب صورتت را از میان سیمان سفید بیرون کشیدم، از همه‌چیز دست شستم و نشستم به یادآوری خطوط بی‌نقص صورتت و هر خطی که بر قالب سیمانی صورتت نقش بست مرا به خاطره‌ای در گذشته‌ها پیوند زد.
کمی که گذشت دیدم نمی‌توانم سیمای زیبایت را در آفرینشی سیمان‌گون خلاصه کنم. پس نیت قرب الهی کرده و با سر میان فرغون سیمان سفید شیرجه زدم.

همان‌طور که فکرش را می‌کردم، تو آن پایین پشت میز نشسته بودی و نمی‌دانم در کدام فکر به سر می‌بردی و بر جنگل گیسوانت با ناز شانه می‌کشیدی، در آغوشت کشیدم و همه‌چیز را جز تو فراموش کردم...
می‌دانی؟! من به این جهان تعلق ندارم و آغوش تو پلی برای بازگشتن به ریشه‌ها مقابلم می‌سازد و نفس را در سینه‌ام حبس می‌کند.

وقتی که بی‌هوا مرا می‌بوسی و بوسیدی و نفس کم آوردم، پس از بین دریای سیمان سفید میان فرغون خودم را جدا کردم و دوباره به واقعیت بازگشتم بعد پای راستم به پای چپم گفت زرشک! و واژگون شدم...
دستۀ فرغون ماتحتم را نشانه رفت و...