معرفی و دانلود کتاب پاریس من و پدرم

معرفی کتاب پاریس من و پدرم

دنیا از پشت عینک چه شکلی است؟ آیا دنیایی که با عینک می‌بینیم، همان شکلی است که وقتی آن را بدون عینک می‌بینیم؟ پاتریک مودیانو در کتاب پاریس من و پدرم، داستان دختری به نام کاترین سرتیتود را تعریف می‌کند که مثل پدرش عینکی است و مثل مادرش به ورزش علاقه دارد؛ اما مگر می‌شود با عینک ورزش کرد؟

درباره‌ی کتاب پاریس من و پدرم

حتما شما هم یا عینکی هستید و یا کسی را در اطراف خود می‌شناسید که عینکی است؛ بنابراین شنیدن داستان زندگی کاترین سرتیتود برایتان جذاب‌ و هیجان‌انگیز خواهد بود.

کتاب پاریس من و پدرم (Catherine Certitude)، اثر پاتریک مودیانو، داستان زندگی کاترین است؛ یعنی کسی که حالا مربی ورزش است، اما در گذشته دختری بود که به ورزش علاقه داشت و در عین حال، مجبور بود همیشه عینک به چشم بزند؛ بنابراین قرارش بر این شده بود که همیشه عینک بزند و در زمان ورزش، آن را از صورتش بردارد. بدین ترتیب، زندگی کاترین به دو بخش تقسیم می‌شود: وقت‌های با عینک و وقت‌های بدون عینک. مودیانو به زیبایی هرچه تمام‌تر، تفاوت این دو دنیا را از چشم کاترین به ما نشان می‌دهد. وقتی کاترین عینکش را برمی‌دارد، به دنیایی وارد می‌شود که مه‌آلود و پر از تصاویر مبهم است؛ تخیلات او جای واقعیت را می‌گیرند و دنیایی خیالی روبروی چشمان کاترین ظاهر می‌شود؛ اما وقتی دوباره عینکش را بر چشم می‌گذارد، زندگی به همان شکلی که قبلا بود تبدیل می‌شود.

این کتاب پر از خاطرات خواندنی و شیرین است که عکس‌هایش، آن را حتی جذاب‌تر نیز می‌کنند؛ بنابراین، مطالعه‌ی آن را به هیچ وجه از دست ندهید.

نکوداشت‌های کتاب پاریس من و پدرم

- کتاب، تصاویر جذابی دارد که در کنار متنی دوست‌داشتنی، خواندن آن را به تجربه‌ای خاطره‌انگیز تبدیل می‌کنند. (School Library Journal)
- ویژگی خاص کتاب این است که مودیانو، به بهترین شکل خاطرات دوران کودکی را به تصویر می‌کشد. (Booklist)

کتاب پاریس من و پدرم مناسب چه کسانی است؟

این کتاب مناسب رده‌ی سنی 7 تا 12 سال و به خصوص آن‌هایی است که دوست دارند خاطرات کاترین سرتیتود را – یعنی دختری که مجبور است همیشه عینک بزند؛ اما در عین حال به ورزش هم علاقه دارد – بخوانند.

با پاتریک مودیانو بیشتر آشنا شویم

نویسنده‌ی فرانسوی، پاتریک مودیانو (Patrick Modiano) یکی از رمان‌نویسان برجسته است که در سال 2014 موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. آثار او عمدتاً درون‌مایه‌ای مربوط به جنگ جهانی دوم دارند و دربرگیرنده‌ی علاقه‌ی او به گذشته و به خصوص دوران کودکی هستند. او موفق به دریافت جایزه‌های زیادی از جمله جایزه‌ی آکادمی فرانسه برای ادبیات در سال 1972، جایزه‌ی دل دوکای انیستیتو فرانسه برای یک عمر تلاش حرفه‌ای و جایزه‌ی دولتی اتریش برای ادبیات اروپا در سال 2012 نیز شده است. از دیگر کتاب‌های او می‌توان به بوتیک‌های تاریک، خاطرات خفته، جوانی، تصادف شبانه، ماه عسل و برای این که در محله گم نشی اشاره کرد. کتاب‌های مودیانو به بیش از 30 زبان دنیا ترجمه شده‌اند.

در بخشی از کتاب پاریس من و پدرم می‌خوانیم

من به مدرسه‌ای در نزدیکی خانه‌مان در خیابان پتی هتل می‌رفتم. بابا بعد از بالا کشیدن کرکره‌ی آهنی مغازه مرا به آن جا می‌برد.

ما هر روز صبح با آقای کاستراد رو‌به‌رو می‌شدیم که داشت خیابان اوت‌ویل را پایین می‌آمد تا به دفترش یعنی همان «. Exp. -Trans -کاستراد و سرتیتود» برود. پدرم می‌گفت: به‌زودی می‌بینمت ریموند. می‌بینمت ژرژ.

و بعد بالاتنه‌ی کشیده‌اش با سرعت هرچه تمام‌تر سر می‌خورد، چون خیابان اوت‌ویل سرپایینی است.

وقتی می‌رسیدیم جلوی مدرسه، پدرم روی شانه‌ام می‌زد و می‌گفت: موفق باشی کاترین... و اصلاً مهم نیست اگه باز هم توی دیکته اشتباه کنی مثل بابات...
الان می‌فهمم که او این حرف‌ها را از روی بی‌تفاوتی نسبت به درس و مشق دخترش نمی‌زد. بلکه می‌دانست که آقای کاستراد با درس‌های همیشگی‌ اخلاق و املا مرا ترسانده و بابا برعکس او به دنبال آن بود که به من اطمینان خاطر بدهد.

من دو بار در هفته در سالن غذاخوری مدرسه می‌ماندم ولی روزهای دیگر همراه با بابا در یک رستوران محلی به نام پیکاردی در خیابان شابرول ناهار می‌خوردیم. آقای کاستراد هم در آن جا ناهار می‌خورد. ما در گوشه‌ی خیابان او را می‌پاییدیم و بعد از ورود او به رستوران، ده دقیقه همان جا منتظر می‌ماندیم که مجبور نباشیم سر همان میزی بنشینیم که او نشسته است. بابا می‌خواست با من تنها باشد و می‌ترسید که کاستراد فقط از حوادث و اخلاقیات و درست‌نویسی حرف بزند. فکر می‌کنم بابا با مدیر رستوران توافق کرده بود که دورترین میز نسبت به میز آقای کاستراد را به ما بدهد.

دم در پیکاردی بابا بهم می‌گفت: باید عینک‌هامون رو برداریم کاترین... این‌جوری یه بهونه داریم که بگیم کاستراد رو ندیدیم.