معرفی و دانلود کتاب من آن توام: سی‌ پاره‌ گم شده از مصحف تنهایی شمس و مولانا

معرفی کتاب من آن توام: سی‌ پاره‌ گم شده از مصحف تنهایی شمس و مولانا

من آن توام مرا به من باز مده... کتاب من آن توام دربرگیرنده‌ی قطعه‌های ادبی اثر دکتر سید عبدالحمید ضیایی است که خواننده را به سوی جهانی دیگرگون از جنس مولانا پرواز می‌دهد. دنیای عارفان دنیای سیر و سلوک است و سالک رهرو. طریقت راه‌های بی‌شماری دارد اما این راه بی‌آغاز و بی‌پایان، فقط در نظر شاهدان آشکار می‌گردد: قصد راه است و مقصود هم راه.

درباره‌ی کتاب من آن توام

وقتی سخن از عرفان به میان می‌آید، نام مولانا به‌عنوان سرسلسله‌ی آل عشق بر تارک آن می‌درخشد. سرشار از قوت لایموت معرفت، با اطمینان می‌گوید: «نان‌پاره ز من بستان، جان پاره نخواهد شد» و در مصرعی دیگر از این غزل اشاره می‌کند که: «وان مصحف خاموشان سی‌ پاره نخواهد شد». کتاب من آن توام، شامل سی پاره‌ی گمشده از همان مصحف خاموشان است که در قالب قطعات ادبی به قلم شیوای دکتر سید عبدالحمید ضیایی به بیان آمده.

تولد این کتاب با مرگ آغاز می‌شود. همان مرگی که برای عوام رنج و فراق است و برای عارفان شادی و وصل. مگر می‌شود آن حقیقت دیگرگون را دید و رنجور ماند؟ همان حقیقتی که از میلاد می‌گوید: «کدام دانه فرورفت در زمین که نرست؟ چرا به دانه‌ی انسانت این گمان باشد؟» هر کدام از قطعات کتاب اشاراتی متعدد به ابیات و اشعار عرفانی دارد و نویسنده در یکی از قطعات، مکالمه‌ای نمادین بین خود و مولانا را به تصویر کشیده و به نکاتی درباره‌ی ماهیت سلوک پرداخته است. شاید عرفان جد و جهدی در رسیدن به معرفت یا شناخت باشد، اما تمامی عارفان متفق‌القولند که طریقت راهی بی‌پایان است، آنچنان که حافظ نیز می‌گوید: زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت...

کتاب من آن توام توسط انتشارات سروش مولانا به چاپ رسیده و در اختیار علاقه‌مندان به ادبیات عرفانی قرار گرفته است.

کتاب من آن توام مناسب چه کسانی است؟

خواندن کتاب من آن توام به دوستداران ادبیات عرفانی و قطعه‌های ادبی پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب من آن توام: سی‌ پاره‌ گم شده از مصحف تنهایی شمس و مولانا می‌خوانیم

اما آیا نمی‌شود بر اساس دیدگاه فلسفیِ چشم‌اندازباوری یا پرسپکتیویسم، از دریچه‌ای دیگر نیز به این قصه نگاه کرد؟ مگر رسیدن به باغِ هزاربهار و تماشاییِ هرمنوتیک، از معبرِ منظرگرایی اتفاق نمی‌افتد؟ به عبارت دیگر، هم هیچ‌کس نمی‌تواند به هیچ ‌جا از ناکجا بنگرد؛ و هم عدم ترجیح دریچه‌ها و منظرها بر یکدیگر در تعبیر خواب‌های مکتوب شاعران و نویسندگان و نیز تفسیر متون، نتیجه‌ی دلکش این شیوه از پلورالیسم معرفتی است؛ بنابراین هرجا که نقطه‌ی عزیمت، نگاه آدمی باشد، خود جایی است برای نگریستنی دیگر!

مقصود برهنه‌ی این کلمات به زبان ساده این است که احتمالاً شمس وجود خارجی نداشته و زاده‌ی تنهایی و شکفته‌ی خلوتِ درونِ مولاناست؛ شکفتن جلالِ بلخیِ رومیِ بی‌وطن از درون خویشتن!

مگر خود نمی‌گوید:

ره آسمان، درون‌ است، پَرِ عشق را بجنبان!

پَرِ عشق چون قوی شد، غمِ نردبان نمانَد

تو مبین جهان ز بیرون؛ که جهان درونِ دیده‌ست

چو دو دیده را ببستی، ز جهان جهان نمانَد

شاید این نگاه و گمان، نه تنها چیزی از اهمیت داستان کم نکند بلکه عظمتِ مولانا را صدچندان بنمایاند!

در تحلیلِ تجارب عمیق تاریخ اندیشه به این نکته می‌رسیم که زیباترین معبود و محبوب آدمی، آن «او»یی‌ست که دست‌نیافتنی‌ترین باشد. عصاره‌ی آرمان‌ها و آرزوها و ای‌کاش‌ها و حسرت‌ها و حیرت‌ها و شگفتی‌های یک جانِ ‌شیفته‌ی سرکش! همان مطلوبِ ناموجودی که در وضعِ موجودِ نامطلوب، در جهان خارج، هیچ مابِه‌ازایی ندارد که ندارد.

فهرست مطالب کتاب

چنان بخوان که تو دانی ...
حرف آخر؛ بکوبید دُهُ‌ها و دگر هیچ مگویید!
پاره‌ی دوم؛ نخستین باران جهان
پاره‌ی سوم؛ من مُصحَفِ باطلم، ولیکن ...
پاره‌ی چهارم؛ دورِ خود بچرخ! یار، خودِ تویی! ...
پاره‌ی پنجم؛ کسی که کفر ندارد، طلب ندارد!
پاره‌ی ششم؛ خوش کافَرَکی‌ست این شهاب!
پاره‌ی هفتم؛ وطنِ من دریاست!
پاره‌ی هشتم؛ تابوتی برای پدرم، گهواره‌ای برای پسرم
پاره‌ی نهم؛ وقت نیست هنوز!
پاره‌ی دهم؛ از تناقض‌هایِ دل پُشتم شکست
سخنی با مؤلف کتاب!
پاره‌ی یازدهم (مدعای نخست)؛ حالا چرا شمس؟
پاره‌ی یازدهم (مدعای دوم)؛ آیا مولانا آفریدگارِ شمس نبوده است؟
پاره‌ی دوازدهم؛ تنها نیستیم! هستند!
پاره‌ی دوازده + یک؛ نقدی پسامُدرن بر مَتنی کلاسیک
پاره‌ی چهاردهم؛ معنا را به ذاتِ تهی‌اش برگردان!
پاره‌ی پانزدهم؛ دیدارِ شَمس با شَمس
پاره‌ی شانزدهم؛ خود غریبی در جهان چون شمس نیست!
پاره‌ی هفدهم؛ آیا خداوند هم تقیّه کرده است؟
پاره‌ی هجدهم؛ در اندرونم بشارتی‌ست ...!
پاره‌ی نوزدهم؛ اَنتُم الفقراء اِلی‌الله
پاره‌ی بیستم؛ تا نمُردی، نبُردی!
پاره‌ی بیست و یکم؛ بازیچه‌ی کودکانِ کویش کردی!
پاره‌ی بیست و دوم؛ از رنجی که بودا می‌بَرَد!
پاره‌ی بیست و سوم؛ راز، شاید همین عدمِ حضور تو باشد
پاره‌ی بیست و چهارم؛ هُشیاری در عینِ مستی
پاره‌ی بیست و پنجم؛ به‌وقتِ نیامدن ...
پاره‌ی بیست و ششم؛ عاشقِ خویشم!
پاره‌ی بیست و هفتم؛ دنبالِ کسی نمی‌گردم
پاره‌ی بیست و هشتم؛ متنِ کاملِ لایحه‌ی سرگشاده‌ی واخواهی
پاره‌ی بیست و نهم؛ اورادی در حُلولِ باد و تناسُخِ باران
پاره‌ی سی‌اُم؛ پلک‌هایم دارد سنگین می‌شود ...