معرفی و دانلود کتاب سال‌های بی تو

معرفی کتاب سال‌های بی تو

کتاب سال‌های بی تو به قلم اعظم حسین پور، داستان زندگی دختر جوانی به نام یکتا را به تصویر می‌کشد که نمی‌خواهد ازدواج کند و به خاطر ادامه تحصیل در شب خواستگاری از خانه فرار می‌کند و به تهران می‌رود.

این داستان از زبان خود یکتا روایت می‌شود که برای فرزند خوانده‌اش پریسان، از سختی‌های فرارش می‌گوید؛ از این که هیچ آشنایی در تهران نداشت و کسی نبود که دست او را بگیرد. یکتا در یک خانواده سنتی به دنیا آمده و بزرگ شده بود. او که با ازدواج اجباری به شدت مخالفت داشت، از طرف پدر طرد شده و در شب خواستگاری‌اش مجبور به فرار می‌شود. در آن شهر، با پسری به نام مهرزاد آشنا شده و در خانه او و مادرش مانند یک خواهر به زندگی ادامه می‌دهد.

در همان روزها پسر عموی یکتا که فرزام نام دارد به سراغ یکتا آمده و آن دو با عشق با هم ازدواج می‌کنند. اما پس از مدتی با اتفاقاتی که می‌افتد فرزام یکتا را ترک کرده و یکتا به خاطر بیماری زنانه‌ای که دارد، دختر کوچک و آواره‌ای به نام «پریسان» را به سرپرستی می‌گیرد. سال‌ها بعد، وقتی که پریسان بزرگ می‌شود، یکتا دوباره برای دیدار خانواده‌اش به شهرش بازمی‌گردد. پدر و مادر فوت کرده‌اند اما فرزام برای بار دوم و امیدوارانه به یکتا پیشنهاد ازدواج می‌دهد و او را به زندگی جدید دعوت می‌کند. پریسان نیز با خواهرزاده‌ی یکتا به نام هامان ازدواج می‌کند.

در بخشی از کتاب سال‌های بی تو می‌خوانیم:

دو روز بعد آن‌ها به همراه مهرزاد و خانواده‌اش به سوی همدان حرکت کردند. در وجود هر کدام از آن‌ها هیجانی خاص نهفته بود، یکتا خوشحال و مردد برای دیداری که در پیش داشت، بیست سال از آخرین باری که خانواده‌اش را دیده بود می‌گذشت. سوال‌های زیادی در ذهنش انباشته بود آیا فرزام را می‌دید؟ عجیب بود که هنوز عاشقانه دوستش داشت و دلتنگی امانش را بریده بود و شاید دلیل اصلی‌اش برای رفتن به زادگاهش دیداری دوباره بود. مهرزاد که هنوز فرزام را نبخشیده بود اما به خاطر یکتا درتمام این سال‌ها سکوت کرده بود.

یکتا با ارزش‌ترین چیزی بود که داشت، اگر او نبود طبیعتاً حالا جای دیگری به غیر از اینجا بود. یکتا با فداکاریش هم او را پذیرفته بود، از او یک پزشک ساخته بود و هم پریسان را که دختری خودساخته بود و دو سال دیگراز رشته‌ی شیمی فارغ‌التحصیل می‌شد. او تمام هم و غمش را برای پرورش آن‌ها به کار برده بود و چه موفق هم شده بود. پریسان نگاهی به مادرش انداخت. نگاه مادر به بیرون از ماشین بود، در دنیای خودش غرق بود.

دستش را گرفت و فشرد. چشمان یکتا به سویش چرخید. پریسان برویش لبخند زد و یکتا دستش را فشرد. حال عجیبش را هیچ کدام نمی‌فهمیدند، میان دو احساس دست و پا می‌زد؛ شوق رفتن و ترس از آن. اما تا کی می‌توانست صبر کند، هنگامی که تمام وجودش ازشوق رفتن لبریز بود. وارد شهر همدان که شدند قلبش تپش بیشتری گرفت.