معرفی و دانلود کتاب خانه کوچک جوجی

معرفی کتاب خانه کوچک جوجی

زهرا زرگر در کتاب خانه کوچک جوجی داستان جوجه‌ای به نام «جوجی» را روایت می‌کند که هنوز آنقدر کوچک است که در تخم زندگی می‌کند! همه چیز به خوبی پیش می‌رود تا این که قطرات باران باعث ترک برداشتن خانه‌ی او می‌شوند و آنجاست که زندگی او دچار تغییر می‌شود. نویسنده در این اثر خوش‌خوان و جذاب داستانی از بزرگ شدن، توانایی تغییر و البته مهربانی را پیش روی مخاطبان خود قرار می‌دهد.

درباره کتاب خانه کوچک جوجی:

همه چیز از یک روز بارانی شروع شد. قطرات درشت باران بی‌وقفه خود را بر همه‌جا می‌کوبیدند و به هیچ‌چیز امان نمی‌دادند. مامان مرغی در لانه نشسته بود و تخم‌مرغ‌هایش را زیر بال گرفته بود. به محض این که اولین دانه‌ی باران بر سر مامان‌مرغی چکید، او سر بلند کرد و بعد بلافاصله از جا پرید. رفت تا چند برگ بیاورد و روی تخم‌هایش بگذارد تا این‌گونه آن‌ها را از سرمای باران محافظت کند. اما زور قطرات باران بیشتر از این حرف‌ها بود و بارانی که بر تخم‌ جوجی چکید، هزار ترک بر خانه‌اش انداخت.

در واقع همین ترک‌ها بود که ماجرای اصلی کتاب خانه کوچک جوجی را رقم زد. دیگر حیوانات که حسابی بابت باران به دردسر افتاده بودند، تنها راه حل مشکل خود را تکه‌های ترک‌برداشته‌ی خانه‌ی جوجی می‌دیدند! هر کدام از آن‌ها به‌شیوه‌ای به سراغ جوجی آمدند و از او خواستند تا تکه‌ای از خانه‌اش را به آن‌ها بدهد. از حشره‌های توی مزرعه گرفته تا جیرجیرک که باران حسابی لانه‌ی جیرجیرکی‌اش را خراب کرده بود؛ خلاصه این که هر کدام از حیوانات به سراغ جوجی آمدند، ترق‌توروق، ضربه‌ای به پوست تخم‌مرغ زدند و در نهایت تکه‌ای از آن را برای خود برداشتند.

جوجی عاشق خانه‌ی خود بود؛ اما به مرور یاد گرفت برای دیگران و همچنین برای این که خود بتواند رشد کند، باید از یکسری چیزها چشم بپوشاند. اینگونه بود که او به سمت بهتر شدن گام برداشت. زهرا زرگر در این اثر داستانی را پیش رویمان قرار می‌دهد که علاوه بر لذت، می‌توان بهره‌ی فراوانی از آن برد.

کتاب خانه کوچک جوجی مناسب چه کسانی است؟

زهرا زرگر کتاب خانه کوچک جوجی را برای کودکان 6 تا 8 سال به تحریر درآورده است.

در بخشی از کتاب خانه کوچک جوجی می‌خوانیم:

تخم جوجی پر از ترک شد. بچه مورچه‌ها از پشت سنگ، تخم ترک ترکی را دیدند. بیرون پریدند. جلو رفتند و با دست‌های ریزه‌میزه‌شان به تخم کوبیدند: «تق تق تق... سلام! یک تکه‌ی کوچولو، به اندازه‌ی یک قایق مورچه‌ای، از پوست تخمت به ما می‌دهی؟ آب باران راه خانه‌مان را بسته. نمی‌توانیم پیش مامانمان برویم.»