معرفی و دانلود کتاب ابدیت

معرفی کتاب ابدیت

خود را برای سفری به اعماق نیستی آماده کنید. کتاب ابدیت به نویسندگی عبدالکریم رحیمی آتانی یک داستان کوتاه فلسفی را از لحظات پایانیِ زندگی فردی که میلش را به زندگی کردن از دست داده، روایت می‌کند. این اثر یک گفت‌وگو میان راوی و ذهن اوست...

درباره‌ی کتاب ابدیت

احتمالاً نقاشیِ بر دروازه‌ی ابدیت ون گوگ را دیده‌اید. بی‌زمانی، استیصال و گم‌شدگی در زمان را به‌خوبی به‌تصویر کشیده است. حالتی که در آن گذرِ زمان به چشم نمی‌آید، چنانکه گویی لحظاتی از بی‌زمانی به تجربه در می‌آید. کتاب ابدیت ما را در این فضا قرار می‌دهد تا بیشتر به معنای زندگی فکر کنیم.

در فلسفه سه نوع پاسخ به پرسش «آیا زندگی معنایی دارد؟» داده شده است؛ نخستین پاسخ این است که بله زندگی معنا دارد و ما باید این معنا را «کشف کنیم». در این دیدگاه، فرض گرفته می‌شود که زندگی و خود هستی معنایی دارند و ما باید این معنا را به نحوی ابژکتیو پیدا کنیم. دومین پاسخ این است که زندگی به خودی خود معنا ندارد و این ما هستیم که به نحوی سوبژکتیو باید به آن معنا دهیم. به عبارت دیگر، در این دیدگاه، بر خلاف دیدگاه نخست، انسان کاشف معنای زندگی نیست، بلکه جاعل آن است. سومین پاسخ این است که نه‌تنها زندگی معنا ندارد، بلکه احتمالاً ما هم نمی‌توانیم به آن معنا ببخشیم. ما فقط می‌توانیم زندگی را «زندگی کنیم» و به جای پرسش از «معنای زندگی» درباره‌ی «ارزش زندگی» سوال کنیم. مطابق این دیدگاه که مشابهت‌هایی با دیدگاه دوم دارد، جهان، پوچ و بی‌معناست و چون چنین است، زندگی هم پوچ و بی‌معناست. آنچه می‌ماند این است که آدمی مدام از خود بپرسد که آیا زندگی ارزش زندگی کردن را دارد؟! و پرسش عبدالکریم رحیمی آتانی هم در کتاب ابدیت همین است: آیا عشق ارزش زیستن دارد؟

وقتی کتاب ابدیت را می‌خوانیم احساس می‌کنیم مسئولیت‌های فلسفه «بداهت‌زدایی از امور روزمره» است و دقیقاً با فاصله گرفتن از بداهت است که مسأله‌ی فلسفی متولد می‌شود. احتمالاً برای هر یک از ما در دوره‌هایی از زندگی این پرسش مطرح شده است که «برای چه زندگی می‌کنیم؟» مسأله‌شدن معنای زندگی، زمانی رخ می‌دهد که از زندگی بداهت‌زدایی شده باشد. البته این خود ادعایی است که باید به چند و چون گذاشته شود؛ اینکه در چه شرایطی این پرسش مطرح می‌شود؟ و فلسفه چه پاسخی برای این پرسش دارد؟ و دلیل خودکشی چیست؟

کتاب ابدیت قصه‌‌ای فلسفی و درعین‌حال عاشقانه‌ی فردی را روایت می‌کند که در این هستی به پوچی رسیده است و تصمیم به خودکشی می‌گیرد. اما همان‌طور که می‌دانیم، پندار عشق یا مرگ می‌تواند مواجهه‌ی ما را با بودن و نبودن در این هستی تحت تأثیر قرار دهد. عبدالکریم رحیمی آتانی داستان را با نثری معماگونه آغاز می‌کند و با جزئیات دقیق فضای رسیدن به تصمیم خودکشی قهرمان، داستان را برایمان شرح می‌دهد. افکار پشت افکار و صدای ذهنی که نمی‌خواهد سفر زندگی را ادامه دهد. قهرمان داستان که خودکشی منطقی را می‌داند در پی گرفتن جان خود بنا به استدلال‌های منطقی است. او میل خود را برای زندگی از دست داده است و هیچ چیزی نمی‌تواند احساس زندگی و بودن را در او برانگیزد. اما اگر این شخص درگیر عشق شود آیا نگاهش تغییر می‌کند یا همچنان به زندگی بی‌میل است؟

کتاب ابدیت با روایت یک قصه‌ی عاشقانه پرسشی اساسی را مطرح می‌کند: آیا عشق می‌تواند پوچی را از بین ببرد و کسی که به بی‌معنایی رسیده و قصد خودکشی دارد را نجات دهد؟ عبدالکریم رحیمی آتانی ما را با داستانی همراه کرده که ناخواسته ذهنمان را با پرسش‌های هستی‌شناسانه، فلسفی و اخلاقی درگیر می‌کند.

کتاب ابدیت به نویسندگی عبدالکریم رحیمی آتانی توسط انتشارات سایه گستر به چاپ رسیده است.

کتاب ابدیت مناسب چه کسانی است؟

مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان داستان‌کوتاه و داستان‌های فلسفی و روان‌شناختی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب ابدیت می‌خوانیم

دامون: تیماروس از وجدان برایم بگو، بگو آن چیست و چرا انقدر تو با آن در ستیزی؟

تیماروس: باشد دامون، وجدان جریان متراکم و درهم‌تنیده افکار تک‌تک انسان‌هایی است که از اولینشان تا هم امروز من و دیگران در آن سهیمیم، و آه دامون اگر بدانی این جریان چقدر سنگین است گریز از آن اگر نگویم غیرممکن بسیار سخت است، وقتی به دنیا می‌آیی و روزبه‌روز بزرگ می‌شوی و آگاهی‌ات نسبت به خود و جهان اطرافت بیشتر می‌شود مدام بیشتر و بیشتر در چنگال آن اسیر خواهی شد، روزبه‌روز با آن رشد خواهی کرد و یک لحظه و حتی یک دم از تو غافل نمی‌شود، چون طوقی بر گردنت آویخته شده و باید آن را به دوش بکشی، آری دامون موضوع تأسف‌باریست، چنان بر جان و روح تو چنبره می‌زند که هر چه را بخواهی ببینی و در مورد هر چه بخواهی بیندیشی باید از دریچه آن بگذرد، و اینجاست که باید آرزوی پیش‌گفته را دوباره تکرار کنم که کاش می‌شد برای لحظه‌ای حتی یک دم بکر بکر بود و به آنچه که به آن هستی می‌گوییم نگاه کرد، اما دامون باید بگویم که می‌شود از آن خلاصی یافت و نجات پیدا کرد اما دامون به تو سفارش می‌کنم که اندکی با درنگ بیشتر به این کار فکر کنی چون دامون جدائی و خلاص از آن چنان حس تجردی به تو خواهد بخشید که زندگی را غیرممکن می‌سازد، آری دامون انگار چنان این اراده بی‌شاخ‌ودم حیات به وجدان سردرگم گره خورده است که گویی هیچ‌یک بدون دیگری معنی بودن نخواهد داشت، و آن زمان که از وجدان خلاصی یافتی می‌توانی از اراده حیات نیز رهایی یابی، اما دامون باید گفت که این نه کار هرکس است، چراکه نه به ممارست و تمرین و نه به علم و دانش حاصل نیاید، بلکه ظرفیتی می‌خواهد عجیب‌وغریب که در برهوت بی‌معنایی غوطه‌ور گردی و خود را از چنگال سخت و تیز معنا برهانی و دامون در اینجاست که چنان جرئتی پیدا خواهی کرد که به اراده حیات لبخندی تلخ تحویل دهی و به سمت نیستی بال بگشایی.